Με τον Λάκη Σάντα στον Εύδηλο Ικαρίας, 2009.

Είναι Αύγουστος του 2009 και ο φίλοι μας, ο Παναγιώτης  και η Νάντια, θα βαπτίσουν τον γιο τους, τον Ορέστη.

Στις Ράχες Ικαρίας γίνονται εκδηλώσεις για τους εξόριστους.

Ήλθε ο Λάκης Σάντας. Με την κόρη του την Γεωργία είμαστε φίλοι από παλιά. Τον συνοδεύει η άλλη του κόρη, η Αλεξάνδρα. Με μεγάλη χαρά παίρνω τον εγγονό μου τον Γαρύφαλλο και του λέω πάμε να δούμε ένα ήρωα.

Η φαντασία του εγγονού αρχίζει και οργιάζει.

Παππού, τι ήρωας είναι ; Τι σήμα έχει μπροστά του;  Τι χρώμα μπέρτα φοράει; Και τι ηρωικά έχει κάνει;.

Με λίγα λόγια του λέω για το ηρωικό κατόρθωμα να κατεβάσει τη φασιστική σημαία των Γερμανών από την Ακρόπολη μαζί με τον Μ. Γλέζο και να την κρύψουν σ’ ένα πηγάδι στη Ακρόπολη όπου ακόμα και σήμερα εκεί βρίσκεται.

Λέω όμως στον εγγονό μου και την συνέχεια αυτού του ήρωα:

1941-1944 Δίνει μάχες ενάντια στους Γερμανοφασίστες κατακτητές
1946 εξόριστος στην Ικαρία
1947 φυλακή στη Ψυτάλλεια
1948 Μακρόνησος

Διαφεύγει από την Ελλάδα μέσω Ιταλίας και στη συνέχεια με πολιτικό άσυλο βρίσκεται στον Καναδά απ’ όπου επιστρέφει το 1962.

Τα τύπωσε όλα αυτά στο μυαλουδάκι του και πήγαμε να τον βρούμε.

Όταν τον είδε ο εγγονός μου τα έχασε.

Δεν έχει μπέρτα, Παππού!!! μου είπε.

Και εγώ απλώς προσπάθησα να του εξηγήσω το πιο απλό πράγμα.

Ότι στην Ελλάδα οι ήρωες δεν φορούν μπέρτα, αλλά έχουν καρδιά κατακόκκινη και δύναμη ψυχής , έτσι που κανένας «ήρωας με μπέρτα» δεν τους  νικά.

Ο Λάκης με την παιδική του καρδιά  πήρε αγκαλιά τον Γαρύφαλλο και στη συνέχεια πήγαμε όλοι μαζί στη βάπτιση του Ορέστη.

Λάκη, θα σε θυμόμαστε πάντα και ο εγγονός μου. Ελπίζω να γίνει ήρωας όπως και εσύ.

Γεια σου.

Θοδωρής Παπασιμάκης
papasim@gmail.com