«Ξενάκι είμαι και θα ‘ρθώ
Στο στρώμα σου να κοιμηθώ
Κι αν σε μαλώσουν μη ντραπείς
Ξενάκι είμαι να τους πεις»

Προσωπικά αισθάνομαι ξένος, άπατρις απανταχού επί γης. Δεν έχω ακόμα καταλήξει μέσα μου αν αυτό το περίεργο αίσθημα ξενότητας οφείλεται στα γονίδιά μου ή στο γεγονός ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, περικυκλωμένος από το τσιμέντο, χωρίς να έχω την τύχη κάποιας ιδιαίτερης «χωμάτινης» πατρίδας, ενός χωριού έστω καταγωγής  των δικών μου. Ο περιπλανώμενος Οδυσσέας επιστρέφει και φιλά το χώμα της πατρίδας του. Εγώ δεν δέθηκα, δεν αγάπησα ποτέ το χώμα μιας πατρίδας κι έτσι συνήθισα να ζω μετέωρος σαν ήρωας του Αγγελόπουλου.

Μ’ αρέσει η λέξη «ξενάκι» γιατί μαλακώνει τον πόνο του Ξένου, τον φέρνει πιο κοντά, τον εξ-οικειώνει. Ούτως ή άλλως, οι Ικαριώτες είναι τόσο ανοιχτοί και φιλόξενοι που το αίσθημα της ξενότητας αμβλύνεται πολύ.

Είχα ξαναπάει στην Ικαριά πριν από πολλά χρόνια, με άλλη παρέα, υπό άλλες συνθήκες κι είχα μείνει στο Φάρο, γνωρίζοντας την ΒΑ πλευρά του νησιού. Αγάπησα τους χαλαρούς ρυθμούς, τους ανοιχτούς, εγκάρδιους ανθρώπους και τα διονυσιακά πανηγύρια. Όμως φέτος με περίμενε μια έκπληξη. Μένοντας στο Καρκινάγρι στα ΝΔ του νησιού, γνώρισα τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Το τοπίο εδώ αλλάζει εντυπωσιακά. Βράχοι πεταμένοι στη θάλασσα σα νικημένοι έρωτες. Άγριοι κατσικόδρομοι ακατάλληλοι για συμβατικά οχήματα και ευαίσθητες μεσούλες. Πρινέδες που φυτρώνουν πάνω στην πέτρα. Τεράστιοι ογκόλιθοι, σαν αυγά γιγάντιου προϊστορικού ζώου, θαρρείς ακροβατούν ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα, ακουμπώντας στο έδαφος σε μια ελάχιστη επιφάνεια. Ο τόπος είναι μαγεμένος από αόρατες δυνάμεις, δαιμόνια και καλομοίρες. Ξαφνικές ριπές του ανέμου ρυτιδώνουν την επιφάνεια της θάλασσας ακανόνιστα. Το τοπίο προσδίδει στον αέρα κάτι πρωτόγονο και μυστηριακό. Αυτή η παράξενη αύρα ή θα σε τρομάξει εξαρχής ή θα σε μαγέψει σαν την Κίρκη.

Κατάφερα να ξυπνήσω το πρωί στις 7 -με δύο ώρες ύπνο το πολύ-  και να κάνω τη διαδρομή με τη βενζίνα ως τον Άγιο Κήρυκο, διασχίζοντας σχεδόν όλη τη νότια ακτογραμμή της Ικαρίας. Δυο ώρες που τα μάτια μου ρούφηξαν σαν την αιωνιότητα. Έτσι τρεφόμαστε, σκέφτηκα, εμείς τα ξενάκια. Απ’ το ελάχιστο της πέτρας, απ’ το απέραντο της θάλασσας.

Αντώνης Παπακωνσταντινίδης
antonispap2001@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.