Λες και ένα αόρατο χέρι με οδηγούσε. Έκανα check in, προχώρησα στον έλεγχο και μπήκα στο αεροπλάνο. Κάθισα σε παράθυρο καθότι μου αρέσει να κοιτώ από ψηλά. Ετούτα τα φτερά μου φάνηκαν λίγο διαφορετικά από άλλες φορές. «Τέλος πάντων, για να δούμε» είπα μέσα μου. Ένιωθα κάποια ασφάλεια, γιατί δεν ήμουν μόνη.

Ξεκινήσαμε πέντε, όμως σύντομα η παρέα μεγάλωσε με φυσικότητα και αυτό μου έδωσε άλλον αέρα...στον αέρα. Ξέχασα καν πως είμαι στον αέρα. Οι φοβίες χάθηκαν καθώς έβλεπα πως άρεσε η ιδέα, το πέταγμα, άρεσε η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης. Και όλοι μαζί έχουμε πια μαζευτεί στα παράθυρα. Ψάχνουμε, κοιτάζουμε να το διακρίνουμε. Όχι το our destination αλλά το our destiny!

Αυτή η πτήση ήταν που –από, για και με αφορμή την Ικαρία- έφερε κοντά άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους, ένωσε φίλους και διαφορετικές ηπείρους. Όλα έδεσαν σαν γλυκό του κουταλιού. Η ενημέρωση απέκτησε όνομα και τα ανοιχτά μυαλά φιλόξενο σπίτι. Ωστόσο, μετά από έναν χρόνο άρθρα, θέματα, ειδήσεις, παρουσιάσεις, είναι φανερό πως η πραγματική πτήση δεν ξεκίνησε καν. Ό,τι πραγματοποιήθηκε ως τώρα ήταν μόνο η απογείωση.

Εύχομαι μακροκαλοζωϊα στο ikariamag και την παρέα του.

Αφροδίτη Τσαμουδάκη
afroditi@ikariamag.gr