Η Ικαρία είναι γνωστή για τόσα κι άλλα τόσα. Ακούμε να την αναφέρουν συχνά, ειδικά όταν πλησιάζει το καλοκαίρι. Είναι όμως επίσης όμορφο να γίνεται γνωστός ένας τόπος και να ακούγεται για τους ανθρώπους του και μέσα από αυτούς. Και όταν λέμε τους ανθρώπους του δεν εννοούμε μόνο όσους γεννήθηκαν και κατοικούν εκεί. Τόπος είναι εκεί όπου ο καθένας μας ορίζει. Κι έτσι τώρα, παρουσιάζουμε και φιλοξενούμε τον Γιάννη Αγγελάκη.

Για αλλού ξεκίνησε-ή έτσι νόμιζε-και άλλα βρέθηκε. Ήθελε να παίζει ποδόσφαιρο αλλά τελικά τον κέρδισε η κλασική μουσική. Και μέσα από αυτήν γίνεται τώρα γνωστός. Γρήγορα κατάλαβε τι θέλει να κάνει στη ζωή του και με σταθερά βήματα φαίνεται να το κατακτά. Ξεκίνησε μαθήματα κιθάρας, ύστερα από προτροπή της μητέρας του, συνέχισε με το πιάνο και όπως πολλά παιδιά στο σχολείο έπαιζε ερασιτεχνικά μουσική με τους φίλους του. Η εξέλιξή του όμως και η συνέχεια της ιστορίας του δεν είναι ούτε συνηθισμένη ούτε η αυτονόητη.

Στα 23 του πτυχιούχος του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και από τον Αύγουστο εγκατεστημένος στην Βοστώνη όπου και ξεκίνησε το μεταπτυχιακό του στη Σύνθεση. Μέχρι τώρα έχει διακριθεί σε 5 διεθνείς διαγωνισμούς σύνθεσης καθένας από τους οποίους είχε αρκετές συμμετοχές.  Στις πιο πρόσφατες βραβεύσεις του περιλαμβάνονται το δεύτερο βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό «1st International Antonin Dvorak Composition Competition» στο Ωδείο της Πράγας και  το δεύτερο  βραβείο στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Σύνθεσης για ορχήστρα εγχόρδων «Sofia 2010 International Composition Competition».

Είναι ένα παιδί της ηλικίας του με τη μόνη διαφορά ότι ασχολείται με ένα είδος μουσικής που θεωρείται πιο «δύσκολο», μουσική που δεν φτάνει συχνά στα αυτιά μας και «απαιτεί σκέψη, αφοσίωση, προσπάθεια και χρόνο». Για εκείνον όμως, όπως μας είπε, είναι εσωτερική ανάγκη για έκφραση και προσωπική αποτύπωση εσωτερικών αναπαραστάσεων.

«Γράφω μουσική γιατί διαφορετικά δεν υπάρχει νόημα στη ζωή μου. Γράφοντας μουσική, γνωρίζω τον εαυτό μου, έρχομαι αντιμέτωπος με τον εαυτό μου αλλά και με την θεώρησή μου για τον κόσμο και την ύπαρξη. Γράφω μουσική γιατί θέλω να μοιραστώ με τους ανθρώπους γύρω μου τις ιδέες μου, την θεώρησή μου, την φαντασία μου, τον ίδιο μου τον εαυτό. Από ένα έργο εκπορεύεται η βαθιά προσπάθεια να δράσει κανείς ελεύθερα και αυτοδύναμα, με έναν τρόπο που σπανίως η ζωή επιτρέπει. Ταυτόχρονα, όμως, η τέχνη δείχνει έναν τρόπο για την επικύρωση της ύπαρξης και έτσι κάνει την ίδια την ζωή να έχει νόημα, σώζοντας μας από «τον έσχατο κυνισμό και μηδενισμό» χάρη στο γεγονός ότι αποκαλύπτει τον αυθορμητισμό που υπάρχει κατά βάθος σε όλους τους ανθρώπους και δείχνοντας ότι παραμένει άθικτη η δύναμη του να δημιουργεί κανείς αξίες και να δίνει νόημα στη ζωή».

Η ασχολία του με τη μουσική ως πρωταρχικός του σκοπός μεταφράζεται σε πολλές ώρες μελέτης και χρόνος αφιερωμένος στο δημιουργικό μέρος της σύνθεσης. Συνθέτει αλλά γίνεται και ακροατής ώστε να έχει γνώση της μουσικής που γράφεται σε κάθε στιγμή. Η καθημερινότητά του είναι γεμάτη από μουσική κι έτσι ελάχιστος χρόνος του απομένει για οτιδήποτε άλλο. Είναι όμορφο και ενδιαφέρον ένας νέος άνθρωπος να λέει πως όσα στερείται είναι εκείνα που δεν χρειάζεται.

«Στην ζωή μας οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν ή έχουν κάποιες υποχρεώσεις και όταν αυτά τελειώσουν τότε αρχίζει η αναζήτηση για τον εαυτό τους. Ψάχνουν πράγματα, ώστε να μην νιώθουν ότι στερούνται κάτι. Για μένα τέτοιος διαχωρισμός δεν υπάρχει. Η δουλεία μου και οι υποχρεώσεις μου είναι το πιο μεγάλο μέρος της ζωής μου και αντίστροφα. Είναι η ζωή που έχω διαλέξει, τουλάχιστον για την ώρα, και η ζωή η οποία μου χαρίζει αυτά που επιζητώ».

Και για όσους δεν το γνωρίζουν, ο Γιάννης είναι εγγονός του Παπα-Κώστα Πλάκα από το Καρκινάγρι. Βρίσκονται τα καλοκαίρια και όπως μας είπε, για εκείνον είναι ένα πρότυπο ζωής, όχι μόνο για τις ιδέες του και την προσωπικότητά του, αλλά και για το ότι είναι ένας άνθρωπος ο οποίος επέλεξε τη ζωή της απομόνωσης στο νησί… Είναι πρότυπο γιατί ζει στην φύση, αυτάρκης, και πάνω από όλα ένας άνθρωπος με ενέργεια που δεν το βάζει ποτέ κάτω.

Όσο για την σχέση του με την Ικαρία: Εκεί μένουν και ο παππούς και η γιαγιά μου. Στην Ικαρία πηγαίνω κάθε καλοκαίρι. Θα ήθελα να πηγαίνω πιο συχνά και να μένω εκεί περισσότερο αλλά οι υποχρεώσεις μου, συνήθως δεν το επιτρέπουν. Η Ικαρία είναι μια ιδέα…ένα όνειρο… Είναι η θάλασσα, η φύση, η ελευθερία, οι άνθρωποι… Για μένα είναι όνειρο ζωής να ζήσω κάποτε στο σπίτι μου στην Ικαρία και να είμαι αφοσιωμένος στην μουσική μου. Δυστυχώς, η σύγχρονη ζωή είναι φτιαγμένη γύρω από μεγάλα αστικά κέντρα με τέτοιο τρόπο που δεν ευνοεί τέτοιου είδους εγχειρήματα. Έτσι η ζωή μου στην Ικαρία προϋποθέτει την οικονομική και καλλιτεχνική μου ανεξαρτησία, έτσι ώστε να μπορώ να ζω από την μουσική που θα γράφω μένοντας εκεί.

Εμείς να του ευχηθούμε να συνεχίσει να κοιτάει εκεί ακριβώς που θέλει να φτάσει, να πετυχαίνει όσα επιθυμεί και να καταφέρει να γίνει τόσο ανεξάρτητος όσο χρειάζεται για να κατοικήσει κάποτε  στην Ικαρία!

Και για να τον γνωρίσετε καλύτερα μέσα από τη σύνθεση της δικής του μουσικής ακολουθήστε... http://www.reverbnation.com/ioannisangelakis

ikariamag| η Ικαρία... αλλιώς!
Ακολουθήστε μας στο twitter
Ακολουθήστε μας στο Facebook