Καλή η Ικαρία φιλενάδα, χωρίς αμάξι όμως θα έχεις πρόβλημα! Αυτή ήταν μία από τις πρώτες κουβέντες που άκουσα όταν ήρθα να μείνω στην Ικαρία.

Εγώ λοιπόν δεν οδηγώ.
-Πώς θα το κάνουμε τώρα;
-Ααα, θα πάρεις ωτοστόπ! Έτσι το κάνουμε εδώ, κάποιον θα βρεις…εδώ βοηθάνε όλοι.

Πέντε ή έξι χρόνια πριν, είχα ιδιαίτερη εμμονή με τους αστικούς μύθους, διάβαζα ό, τι έπεφτε στα χέρια μου γι αυτούς. Ανάμεσα σε πολλά βιβλία είχα παραγγείλει το «μεγάλο βιβλίο των αστικών μύθων» από την Αμερική. Διαβαζόταν πολύ εύκολα και γρήγορα, ήταν γραμμένο με αυτή τη λογική του φόβου για μικρούς και μεγάλους που σε καθηλώνει στο σπίτι σου, το οποίο μάλιστα –σύμφωνα με το βιβλίο- δεν είναι πάντα ασφαλές βέβαια.

Μία ιστορία λοιπόν, που υπάρχει σε πολλές εκδοχές, ήταν αυτή του δολοφόνου που έκανε ωτοστόπ ο οποίος ήταν στην καλύτερη περίπτωση ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης. Αυτά γίνονται στην Αμερική όμως.

Με μια μικρή επιφύλαξη στην αρχή, ντροπαλοσύνη και εσωστρέφεια-ποτέ όμως φόβο- ξεκίνησα το σπορ. Ξεκινάω από τις Ράχες, περίπου το μεσημέρι, κατεβαίνω, φτάνω μέχρι το Γιαλισκάρι.
-Πάμε να τσιμπήσουμε κάτι;
-Πάμε.

Μετά το Γιαλισκάρι, κατεύθυνση Εύδηλο. Σταματάει ένα αυτοκίνητο και ο οδηγός μετά την καλησπέρα του μου λέει: Με τον Αντρέα πάμε στον κάμπο στον Πασχαλιά να τσιμπήσουμε κάτι, ‘άρτεις κοπελιά;

Κάπως εκεί στη διαδρομή έμαθα τις ιστορίες τους. Ο γερμανός φίλος είχε έρθει από το Αμβούργο με μια ιδιοκατασκευή, ένα καταμαράν φτιαγμένο από δύο πλαστικά κανό. Έφυγε από τη Γερμανία παραδίνοντας την πιστωτική του κάρτα και το πορτοφόλι του στον πατέρα του. Είχε αποφασίσει να γυρίσει τον κόσμο (σε ένα χρόνο περίπου), έκανε στάση και στην Ικαρία, ο κόσμος όταν άκουσε την ιστορία του τον βοήθησε να μείνει κάποιες μέρες στο νησί και συνέχισε την πορεία του. Καλή τύχη Αντρέα…

Μου αρέσει το ωτοστόπ στην Ικαρία, με βοηθάει να ξεπεράσω τους φόβους μου, να ξεχάσω αυτό που μου έμαθε η μητέρα μου στην Αθήνα, το φοβερό «να μη μιλάς σε αγνώστους». Μεγάλωσα σε μια πόλη που ήταν της μόδας τη δεκαετία του ’80 να φοβίζουν τα πιτσιρίκια με ιστορίες για άντρες σε μαύρες λιμουζίνες που μοίραζαν καραμέλες στα μικρά παιδιά για να μπορέσουν να τα πάρουν μαζί τους, με ακόμα χειρότερες ιστορίες για δράκους, ληστές και λωποδύτες που έπρεπε πάντα να φοβάσαι.

Η καθημερινότητα της Αθήνας του 2012 είναι πλέον κάτι μακρινό για μένα. Οι διογκωμένοι φόβοι της παιδικής μου ηλικίας έχουν περάσει στο επίπεδο των αστικών μύθων που μου αρέσει να διαβάζω.

Δεν το σκέφτομαι να πάρω ωτοστόπ πλέον, ούτε και βιάζομαι.

-Ναι, ας πάμε στον Πασχαλιά για καφεδάκι.

Μαρίνα Λαγού
marina.lagou@gmail.com