12η μέρα εδώ. Η τελευταία. Κόπασε λίγο η μπόρα. Βγαίνω στο «κατάστρωμα» (= στην αυλή).

Σήμερα βρέχει του χαμού. Το ξημέρωμα «έσπαγε καρέκλες». Κόπηκε το ρεύμα. Ανάψαμε λάμπες. Διάβαζα δύσκολα. Ευτυχώς για λίγο. Αποκοιμήθηκα.

Πάλι χάλασαν οι δρόμοι, πλημμύρισαν τα ξεχαρβαλωμένα ρέματα, πάλι σπίτια γέμισαν λάσπη. Τούτος ο τόπος είναι πλέον μια ανοιχτή πληγή που ματώνει αμέσως.

Και μαζί με τους βράχους των βουνών έμειναν γυμνά και τα πάθη: «Φταίει αυτό, φταίει το άλλο.» Να οι τσακωμοί, οι εθελοτυφλίες, κλπ, κλπ. Να τολμήσω μια διατύπωση που θα τους ικανοποιήσει όλους; 

Φταίει … ο κακός μας ο καιρός! Εντάξει τώρα;

Περάσαμε κι εκλογές. Όμως εμείς δεν είχαμε ποτέ δύο ή τρία «πολιτικά» καφενεία (δόξα τω θεώ)… Όλοι μαζί πάντα! (Εδώ που τα λέμε, ένα μαγαζί έμεινε πια. Η πρόσφατη καταστροφή δεν άφησε όρθια τ’ άλλα «μαγαζά». ) Και να τα εκλογικά πειράγματα. Και ένα  χιούμορ απίστευτο, όμορφο … του διαόλου!

Κι αυτές οι μέρες του διαόλου είναι. Άλλο οι φωτογραφίες και άλλο από κοντά. Σοκάρεσαι. Ακούς τους ανθρώπους να σου μιλούν για το χωριό εκείνη τη νύχτα και ξεροκαταπίνεις. 

«Γινήκαμε γιαλός».

«Εν ηκούστη τίποτα» (= δεν έμεινε τίποτα όρθιο).

Ό,τι δεν κατάπιε το χώμα, το ρουφάς εσύ με τις αισθήσεις σου, ακούγοντας και κοιτώντας.

«Η φύση εκδικείται» και άλλα τσιτάτα. Εννοείται πως ό,τι κάνουμε, το λουζόμαστε… στην κυριολεξία πια. Όμως λέγοντας κάτι τέτοιο, δημιουργείς μια σχέση ανάμεσα σε σένα και τη φύση σα να ‘στε ίσα και όμοια. Δε σε ξέρει για να σε εκδικηθεί. Η φύση «δεν εκδικείται». Σε γράφει απλώς στα @@ της! Και από εκεί που είναι να περάσει το νεράκι, περνάει. Πάρ’το χαμπάρι και λάβε τα μέτρα σου.

Κοιτάς το ρολόι σου (κακό συνήθειο!) Σκέφτεσαι όμορφες στιγμές αυτών των ημερών:

Το τρελό γλέντι μια χούφτα άτομα στου Μπλόκου. Το καλύτερο! 

Τους συνταξιούχος ναυτικούς («προαγωγικούς» και «πρακτικούς») που κουβέντιαζαν για την σημερινή κατάσταση με τις πειρατείες στο Άντεν (ναι, ναι, Γιούλη, αυτό του Καββαδία!!!) και μετά η κουβέντα πήγε από τον ανταρτοπόλεμο στα καλά (!) του Καλλικράτη!

Τον «κόκκινο» νεαρό που σου συστήθηκε όταν έπινες τα ποτά σου στον Άγιο και σου μιλούσε για την καριώτικη τσαμπούνα και κουλτούρα με τόσο ενθουσιασμό, γνώση και γοητεία και για τις υπέροχες δράσεις των νέων εκεί.

Να όμορφο ανθρώπινο υλικό για σύνθεση και πρόοδο. Κόπιασε μέλλον!

Κοιτάς πίσω σου. Το ταξί κατεβαίνει απ’ το βουνό. Φέρνει τους μαθητές απ’ το σχολείο των Ραχών. Μεσημέριασε. Ο καιρός είναι άσχημος, ο δρόμος χειρότερος. Έχει και πούσι απ’ το Σελάδι και πάνω. Και τα παιδιά κάνουν αυτή τη διαδρομή κάθε μέρα. Ναι, ναι, κάθε μέρα. Το καταλαβαίνεις;

Βρέχει ακόμα. Κι έχει μια ζέστη … του διαόλου και αυτή. Στα κενά της νεροποντής, μέρες τώρα, νέοι του χωριού και του Συλλόγου του Πάπα στεγνώνουν μέρος από το αρχείο (ό,τι απέμεινε της Καταστροφής) της πρώην Κοινότητας. Μια ολόκληρη Ιστορία…!

Το σκυλί μου όποτε μπουμπουνίζει, κλαίει αμέσως. Του ‘μεινε κουσούρι από εκείνη τη μέρα. Έτρεμε η γη.

Κλείνουμε μήνα από τότε.

Τελευταίο τσιγάρο πριν το αντίο. Τελικά, ούτε αυτό το ταξίδι μου στην Ικαριά, θα ‘ναι χωρίς επιστροφή. Άτιμη ζωή!

Τον κακό μου τον καιρό και μένα!

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Κωνσταντίνου Βατούγιου. Ακολουθήστε τον στο twitter