Η ζωή κυλούσε όμορφα, το 1955, στο χωριό Αμάλου, στη ΒΔ άκρη της Ικαρίας. Ένα χωριό απομονωμένο, κοντά στην αρχαία Λαγκάδα. «Οι κάτοικοι του, φτωχοί γεωργοί και κτηνοτρόφοι, ζούσαν πάντοτε με τα προϊόντα τους. Πουλούσαν τα λεμόνια τους το χειμώνα και τα ρίφια τους το καλοκαίρι, αγόραζαν το αλευράκι τους, κανένα λαστιχένιο τσαρούχι και ρούχο και ήσαν ευχαριστημένοι με τη φτώχεια τους, τη μοναξιά τους και τα ωραία παλιά Καριώτικα έθιμα τους. Κι ο ξένος που περνούσε από το χωριό τους, εύρισκε τις πόρτες όλες ανοιχτές να τον καλοδεχτούν, αγάπη ανυπόκριτη και καλή καρδιά.»

Ξημέρωνε 28η Δεκεμβρίου 1955, όταν ξέσπασε μια τρομερή νεροποντή που τα πήρε όλα: Σπίτια, δέντρα, κήπους, ζώα, μελίσσια και κατέστρεψε ολοκληρωτικά το ήδη παλαιό δημοτικό σχολείο του χωριού, . Ένας άνθρωπος παρασύρθηκε απ’ τα νερά και πνίγηκε, το χωριό έγινε αγνώριστο, η ζωή ακόμα πιο δύσκολη, εξαρτώμενη από την ελεημοσύνη Κράτους και Ερυθρού Σταυρού.

Και τα παιδιά; Τι έγιναν τα παιδιά του δημοτικού Σχολείου;

«Απόμειναν χωρίς τσαρούχι, χωρίς ρούχο, και περπατούν τα περισσότερα γυμνά και ξυπόλυτα κοντά μια ώρα δρόμο για νάρτουν στο Σχολείο και τα βλέπεις και καίγεται η καρδιά σου». Περιγράφει ο δημοδιδάσκαλος , Γεώργιος Γ. Γλαρός στην επιστολή του προς τον Ύπατο Πρόεδρο της Πανικαριακής Αδελφότητος Αμερικός, κ. Παπαλά, στις 22 Μαρτίου 1956.

Και συνεχίζει να μιλά για τα παιδιά ζητώντας βοήθεια από τα, όπως αναφέρει, καλά και ξενιτεμένα πονετικά αδέλφια μας, σε μια επιστολή που δύσκολα μπορεί κανείς να την αναγνώσει με ψυχραιμία και ασυγκίνητος:

«Γι’ αυτά τα παιδιά, κύριε Πρόεδρε, γι’ αυτές τις τρυφερές καρδούλες που τις επάγνωσε η εφετινή συμφορά … Λίγα ρουχαλάκια, λίγα παπουτσάκια θα τους είναι πολύτιμα, θα γλύκαιναν τον πόνο και τη δυστυχία τους.  Μα και το Σχολείο του χωριού έχει τα χάλια του. Λογαριάζαμε εφέτος ν’ αλλάξωμε τα πορτοπαράθυρα που σάπισαν και να φτιάχναμε και τη σκεπή με τσιμέντο που είναι έτοιμη να πέση και να μας πετρώση μα μας ήρταν ανάποδα.»

Ο Γλαρός ζητάει βοήθεια και παράλληλα επισημαίνει: «Οι άνθρωποι παρ’ όλο τους  το κατάντημα, είναι πρόθυμοι για προσωπική εργασία αλλά χρειάζονται και χρήματα για τα υλικά, σανίδια, σίδερα, τσιμέντα, και αν τους σκοτώσης δεν θα βρης που λέει ο λόγος  μια δραχμή απάνω τους.»

Στις 28 Απριλίου 1956, έρχεται η απάντηση από την Πανικαριακή Αμερικής ζητώντας από τον Γλαρό να συστήσει μια τριμελή επιτροπή με τον ίδιο Πρόεδρο και να καταγράψουν όλες τις ανάγκες του Σχολείου. Ο Παπάλας σημειώνει πως η βοήθεια που ζήτησαν, είναι ήδη έτοιμη!

Η επιτροπή κάνει την καταγραφή, την στέλνει στην Αμερική και αρχές Οκτωβρίου του ίδιου έτους, ο Γλαρός παραλαμβάνει, σύμφωνα με τη λίστα που κατήρτισε, το τσεκ με τη χρηματική βοήθεια, μια λίστα με όσους συνέδραμαν και μια επιστολή η οποία τον ενημερώνει πως εστάλησαν παραπάνω χρήματα από όσα ζητήθηκαν, παρακαλώντας «όπως το υπόλοιπον χρησιμοποιηθή εκ μέρους σας προς θέρμανσιν και διακόσμησιν του Δημοτικού σας Σχολείου».

Λιγότερο από ένα χρονο μετά, την 1η Ιουνίου 1957 η Πανικαριακή Αδελφότητα Αμερικής, παίρνει μια ακόμα επιστολή. Ο δημοδιδάσκαλος Γλαρός, που κάποιους μήνες πριν είχε ζητήσει βοήθεια για να βοηθηθούν τα παιδιά και να μην πέσει το παλιό σχολείο, ύστερα από την καταστροφή στο κεφάλι τους, τους ενημερώνει πως η βοήθεια τους ήταν τόσο μεγάλη που χτίζεται πια Νεον Διαδακτήριο, ευρύχωρον και με σχέδιον μηχανικού», ενώ το παλαιό θα επισκευαστεί και θα χρησιμοποιείται στο μέλλον για «αίθουσα μαθητικού συσσυτίου το οποίον λειτουργεί μεταπολεμικώς εις την Ελλάδα».

Ο Γλαρός σημειώνει πως σύντομα θα στείλει όλες τις αποδείξεις, πως αυτό που ξεκίνησαν θα χρειαστεί παραπάνω χρήματα και πως οι κάτοικοι πρόθυμα προσφέρουν την προσωπικήν τους εργασία και στέλνουν στην Αδελφότητα τις άπειρες ευχαριστίες τους.

Παρά τη μεγάλη καταστροφή που αντιμετώπισε τότε το χωριό του Αμάλου, η πρωτοβουλία του δημοδιδάσκαλου, το αδελφικό ενδιαφέρον των ξενιτεμένων Ικαριωτών και η προσωπική εργασία των ντόπιων, έδωσαν ξανα ζωή στο Σχολείο και χαρά στα παιδιά!

Μια ιστορία τρυφερή, ένα μάθημα χρήσιμο για κάθε περίπτωση και κάθε εποχή!

Αλήθεια όμως, τι γίνεται με το σχολείο αυτό σήμερα, 50 χρόνια μετά; Σύντομα, στο ikariamag…

ikariamag

Ακολουθήστε μας στο twitter
Ακολουθήστε μας στο Facebook