Το πρωί με ξύπνησε η Αφροδίτη. «Σήκω, πνιγήκαμε». Κατάλαβα αμέσως περί τίνος πρόκειται. Το προηγούμενο βράδυ είχαμε συμβούλιο στο Σύλλογο του Πάπα και μιλούσαμε στα τηλέφωνα με τους δικούς μας κάτω: «Βρέχει Κώστα, βρέχει πολύ». «Να μείνετε μέσα. Ακούς; Μ’ ακούς;»

Έκατσα στον υπολογιστή. Άρχισαν να σπάνε τα τηλέφωνα, τα e-mails. «Βροχή» οι αναφορές και οι φωτογραφίες από κάτω. Συντονιστήκαμε γρήγορα. Άρχισαν να ανεβαίνουν τα άρθρα. Δε πιστεύαμε στα μάτια μας. «Ψυχραιμία». Ενδιάμεσα μιλούσαμε στο τηλέφωνο μεταξύ μας. «Ρε μαλάκα, δεν είναι δυνατόν».  Έφτασαν και οι φωτογραφίες από το Καρκινάγρι, ο θάνατος του Άρη από το Αμάλου. Από κάτω, έκλαιγαν στα κινητά: «Πάει το χωριό μας, ξεχάστέ το όπως το ξέρατε».

Χτύπησε πάλι το τηλέφωνο. «Έχω μια φωτογραφία ακόμα, να στη στείλω;». «Δεν αντέχω άλλο ρε συ». «Καλά, ξεκουράσου». «Όχι, δε μπορώ άλλο να τα βλέπω. Θέλω να πάω κάτω… Στείλ’ την».

Είναι ακόμα νωρίς για να μιλήσει κανείς. Ακόμα στάζει ο τόπος. Τα σπίτια στο σκοτάδι. Βούρκος παντού. Θα περάσουν μέρες για να καταγραφεί πλήρως η όλη εικόνα. Ακόμα περισσότερες για να μπει σε έναν κάποιο ρυθμό η ζωή.  Έβρεξε πολύ. Πάρα πολύ. Έγιναν και λάθη...

Όμως, τώρα;  Τι κάνουμε τώρα; 

3 πράγματα μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή, αμέσως μετά την καταστροφή.

- Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Ο καθείς από το πόστο του. Φορείς και πολίτες. Με ειλικρίνεια. Χωρίς σπέκουλες και φανφάρες (μεγάλος κίνδυνος, μια που είμαστε σε προεκλογική περίοδο). Να σταματήσουμε να παίζουμε με το περιβάλλον και το μέλλον. Το κλίμα αλλάζει. Να σοβαρευτούμε. ΌΛΟΙ!

- Οι αρμόδιοι φορείς και η δημοτική αρχή (και όποια εκλεγεί) να διεκδικήσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποκατάσταση των πληγέντων και να επουλώσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα (μα και ασφαλέστερα) τις καταστροφές. Και να προετοιμαστεί για τις ενδεχόμενες.

- Τους –πάντα δραστήριους-  ικαριακούς συλλόγους σκέφτομαι και αισιοδοξώ.  Να οργανωθούμε. Έτσι όπως ξέρουμε και μας αξίζει. Η αλληλεγγύη δεν έλειψε ποτέ από αυτόν τον Τόπο.  Όποιος θέλει να φαγωθεί, ας φαγωθεί. Οι σύλλογοί μας όμως, ξέρουν τον δρόμο της προσφοράς, τα τελευταία χρόνια μάλιστα και σε διασυλλογικό επίπεδο.

Τραγική ειρωνία: Δεν πάνε πολλές μέρες που δημοσιεύσαμε τόσο για το πώς αντιμετωπίστηκε η φυσική καταστροφή στο Αμάλου 50 χρόνια πριν, όσο και για το τι γίνεται σήμερα, με τίτλο «Δεν είναι αργά για θαύματα».  Χτες το ikariamag το επισκέφτηκαν πάνω από 3200 άτομα, με έγνοια για τη θεομηνία που βρήκε το νησί μας.  Ας ελπίσουμε πως πολύ σύντομα θα είμαστε σε θέση να τους ξαναμιλήσουμε για τα νέα … καριώτικα θαύματα!

Η καταστροφή είναι ένα μάθημα για όλους αλλά ας γίνει και η ευκαιρία για μια νέα αρχή.

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@Ikariamag.gr

υγ.  Αφιερωμένο… αυτό. Καλή δύναμη σε όλους!

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Κωνσταντίνου Βατούγιου. Ακολουθήστε τον στο twitter