Δεν είχα προλάβει να πιω 3-4 γουλιές από τον ελληνικό μου ούτε να καπνίσω ένα ολόκληρο  τσιγαράκι, όταν τον είδα να μπαίνει αγουροξυπνημένος στην κουζίνα. Κουλουριασμένη σα σκόρφης πάνω στη ριγέ καρέκλα, αναμαλλιασμένη μέσα στο άσπρο νυχτικό μου έμοιαζα με καλομοίρα- από αυτές που συναντάς στα ποτάμια και δεν πρέπει να μιλήσεις πρώτος γιατί θα σου κλέψουν τη φωνή.Τον κοίταξα αγριεμένη με σουφρωμένα φρύδια να κάθεται στην καρέκλα δίπλα μου, κι όσο τον έβλεπα να χασμουριέται σαστισμένος σαν κουλούκι, μέσα μου φούντωνε η ανάγκη για πρωινή γκρίνια, κάτι που θα είχε αποφύγει αν ξυπνούσε 15 λεπτά αργότερα και το ξέραμε και οι δύο.

Χτύπησα προκλητικά τα δάχτυλα στο τραπέζι με εκνευριστική πόζα και πήρα φόρα: "Θα περιμένουμε να μπει το Queen Elizabeth, Πειραιά -Εύδηλο ή θα κλείσουμε αυτά τα ρημάδια τα εισιτήρια;"

Απόρησα ακόμα κι εγώ με το απροετοίμαστο βλέμμα του και για μερικά δευτερόλεπτα μού πέρασε από το μυαλό οτι θα ξαναπήγαινε για ύπνο αφήνοντας με απογοητευμένη που δεν έδωσε τη λάθος απάντηση και πήγε χαμένη η πρωινή μου όρεξη. Κοίταξα τα μάτια του που πάντα με έφερναν βόλτα και ενώ ήξερα βαθιά μέσα μου ότι είχε περάσει τα χίλια κύματα και τα ειδικά τεστ για να σκέφτομαι για καιρό ότι ήταν ο άνθρωπός μου, φοβήθηκα οτί θα έδινε τη μοιραία απάντηση. Ένα κομμάτι μου σχεδόν ανυπομονούσε να ακούσει το μοιραίο και να κορυφωθεί το δράμα κι ένα άλλο σχεδόν τρομοκρατημένο ικέτευε να δείξει αυτοσυγκράτηση και να μην πέσει στην ίδια μου την παγίδα.

Για λίγο κόμπιασε, όμως όταν άρχισε να ανοιγοκλείνει το στόμα του δεν υπήρχε τίποτα να συγκρατήσει την απογοήτευση και την οργή μου. Είχε ξεστομίσει την πιο λάθος φράση που θα μπορούσε. Η καρδιά μου σκίστηκε στα δύο.. ένας εαυτός μου ήθελε να κλάψει γοερά μέσα στα μαξιλάρια κι ένας άλλος να τον πετάξει έξω με μανία.. Είχε πει αυτό που φοβόμουν για χρόνια.. Είμαι καταβάθος καλός και υποχωρητικός άνθρωπος αλλά όχι.. όχι αυτό..Δε θα του το συγχωρούσα ποτέ, σκέφτηκα.. πέντε λέξεις που στοίχειωναν για καιρό το δεσμό μας και μας έκαναν να περάσουμε δύσκολες και κρίσιμες στιγμές.. Οι λάθος πέντε λέξεις: Α ς  π ά μ ε  κ α ι   κ ά π ο υ  α λ λ ο ύ...

Το ξέρω είναι δύσκολο φορτίο να κουβαλάς μαζί σου στο νησί έναν ξένο. Το μαγευτικό Καραβόσταμο άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνα και πάλι άνοιξη είναι δύσκολο σενάριο για πολλούς όσο τύχη κι ευλογία κι αν φαίνεται σε μένα. Όμως αγαπιόμαστε με τα ελαττώματά μας και οι άνθρωποι έχουμε μπόλικα από δαύτα. Και θέλει πολύ κουράγιο να είσαι ευλογημένος να αγαπήσεις καριωτίνα. Πώς να το κάνουμε;

Πετάχτηκα από το τραπέζι και γλίστρησα στο μπάνιο αμίλητη, σαν κορκόφιλας που τρόμαξε σ'ένα πέτρινο πεζούλι το μεσημέρι. Αγέρωχη και πεισματάρα έμεινα εκεί μέχρι να ακούσω τα βαριά του βήματα να σέρνουν δυο πλαστικές σαγιονάρες προς την εξώπορτα και ενα μουρμουρητο απο μισόλογα "δενεννοούσατιποτακακο-καιβεβαιαμουαρεσειτονησισου-δενειπατιποτα-καλαασπαμεμονοικαρια". Μόλις έκλεισε η πόρτα ξανακάθισα στη ριγέ καρέκλα, ήπια λίγο κατακάθι, κατάπια λίγη απογοήτευση και λίγη νίκη μαζί, κι έκλεισα 2 θέσεις VIP κι ένα αμάξι για τις 3 Αυγούστου.

Δωροθέα Τεμπέλη
doratempeli@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δώρας Τεμπέλη.