Κάθε επιστημονική ανακάλυψη, κάθε νέο τεχνολογικό επίτευγμα, αφενός μαρτυρά την πρόοδο των επιστημών και τις δυνατότητες της ανθρώπινης σκέψης, αφετέρου η αξιοποίησή του σε μια κοινωνία που σπαράσσεται από ταξικές αντιθέσεις δεν μπορεί παρά να καθρεφτίζεται σε αυτές και να τις καθρεφτίζει! Με αυτή την αρχική υπογράμμιση επιλέγουμε να τοποθετηθούμε  στο ζήτημα που το τελευταίο διάστημα έχει γίνει αντικείμενο έντονων αντιπαραθέσεων στο νησί μας, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε πολλά ακόμη μέρη της Ελλάδας.

Με πιο απλά λόγια η αξιοποίηση της αιολικής ενέργειας, όπως και κάθε τεχνολογικού επιτεύγματος δεν μπορεί να ιδωθεί με ουδέτερο τρόπο. Δεν μπορεί δηλαδή να είναι εξ’ ορισμού καλή, όπως διατείνονται χρόνια τώρα όσοι υποκλίνονται στο άκουσμα κάθε τι "πράσινου" (πράσινη ενέργεια, πράσινη ανάπτυξη κλπ) και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι εξ’ ορισμού κακή, όπως εσχάτως μέσα από σωρεία επιστημονικών ανακριβειών προσπαθούν να αποδείξουν κάποιοι άλλοι δαιμονοποιώντας  τη χρήση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Το περιεχόμενο της "αξιοποίησης" των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (όπως και κάθε άλλης προτεινόμενης "αξιοποίησης") θα πρέπει να αναζητηθεί στις σημερινές οικονομικό-πολιτικές συνθήκες και στους σκοπούς που εξυπηρετεί η εκάστοτε επένδυση.

Αυτό μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτό αν δούμε τις εφαρμογές των επιστημονικών ανακαλύψεων και τις επιδράσεις τους στην κοινωνία στην πορεία του χρόνου. Από την ανακάλυψη της πυρίτιδας μέχρι την τηλεόραση και την διάσπαση του ατόμου, ο κάθε ένας μπορεί να καταλάβει ότι ο δρόμος της επιστήμης και της ανάπτυξης όχι απλά δεν είναι ουδέτερος, αλλά χαράσσεται πάντα με βάση τις ανάγκες της οικονομίας και της παραγωγής και αξιοποιείται με μοναδικό κριτήριο την ικανοποίηση των σκοπών της κυρίαρχης τάξης.

Τρανταχτό παράδειγμα σε όλα αυτά η ανάπτυξη της βιοτεχνολογίας και οι νέες γεωργικές τεχνικές, οι οποίες οδήγησαν σε μια τεράστια αύξηση της αγροτικής παραγωγής χωρίς όμως να συμβεί το (για πολλούς) αυτονόητο, να λυθεί δηλαδή το πρόβλημα της πείνας. Ίσα ίσα, όσο οι νέες ανακαλύψεις στον τομέα γιγαντώνουν την παγκόσμια αγροτική παραγωγή, τόσο αυξάνονται τα δισεκατομμύρια των πεινασμένων στη Γη, την ίδια ώρα που τα προϊόντα πετιούνται στις χωματερές όλου του κόσμου. Χωρίς να κινδυνολογούμε, μπορούμε να πούμε ότι με παρόμοιο τρόπο θα αξιοποιηθεί κι ένα φάρμακο για τη θεραπεία του καρκίνου, που στα χέρια κάποιων φαρμακευτικών πολυεθνικών θα αποτελέσει για τα εκατομμύρια των ασθενών έναν ωμό οικονομικό εκβιασμό.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο οι αξιοποίηση του αιολικού δυναμικού του Αιγαίου, σε συνθήκες μνημονίου και προτεκτορατοποίησης της χώρας μπορεί να σημαίνει πολύ συγκεκριμένα πράγματα.
Όσοι, λοιπόν, εδώ και χρόνια βλέπουν το δάσος και χάνουν το δέντρο, αποθεώνοντας το μέσο (ΑΠΕ), και αγνοώντας τις οικονομικές συνθήκες στις οποίες θα γίνει η εφαρμογή του, οφείλουν να αναθεωρήσουν με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στην Ικαρία, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι είμαστε εναντίον της αξιοποίησης αυτών των μορφών ενέργειας, αλλά δεν μπορεί (σε αυτές τις συνθήκες) να τρέφουμε αυταπάτες για το αν συνιστούν λύση στο οικολογικό πρόβλημα ή για το αν η αξιοποίηση τους θα σημάνει μια θετική οικονομική εξέλιξη για τον ελληνικό λαό.

Και αυτό γιατί η "πράσινη ανάπτυξη" και η "στροφή" στις ΑΠΕ που επιβάλλεται σε όλη την Ευρώπη, ανεξάρτητα με το τι επικαλούνται οι κυρίαρχοι, δεν υπακούει στις παραπάνω ανάγκες, αλλά στις απαιτήσεις των γιγάντιων ευρωπαϊκών πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται στον κλάδο, για διάθεση των βιομηχανικών τους προϊόντων και πλουτισμό από την αξιοποίηση κάθε τέτοιας πηγής ενέργειας. Οι Βρυξέλλες λοιπόν, όπως πάντα, κάνουν τις ανάγκες του βιομηχανικού κεφαλαίου πολιτική, επιβάλλοντας την ποσοστιαία συμμετοχή ΑΠΕ στη συνολική παραγωγή ενέργειας, επιδοτώντας  τις "πράσινες επενδύσεις", εκδίδοντας οδηγίες και συμφωνίες που χαρίζουν και αυτόν τον ενεργειακό πλούτο στο μεγάλο κεφάλαιο.                                                   

Βασίλης Πετράκης - Εφημερίδα Πυξίδα
damalailama@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.