Το 1945 στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας ζούσε η Τασία Καραβασίλη, 26 περίπου ετών τότε. Έμενε με τους γονείς της κι ήταν ερωτευμένη και λογοδοσμένη με έναν Ιταλό. Αυτός ήταν στην Ιταλία και η επικοινωνία γίνονταν φυσικά με αλληλογραφία. Σχετικά απότομα, τα γράμματα από εκείνον κόπηκαν,  ενώ μία επεξηγηματική-απολογητική επιστολή εστάλη από την μητέρα του Ιταλού ότι «τον είχαν πιάσει αιχμάλωτο». Τα σχέδια για γάμο έμειναν στον αέρα.

Το 1945, ο Παράσχος Πετσάκος από την Ικαρία, αξιωματικός του στρατού, επέστρεφε από κάποια επιχείρηση στη Μέση Ανατολή. Ο τελικός προορισμός αυτού και των στρατιωτών του ήταν τα Ιωάννινα. Στο δρόμο τους προς τα Ιωάννινα έκαναν μια στάση στον Αστακό για να ξεκουραστούν για μερικές μέρες. Το χωριό τούς υποδέχτηκε και τα σπίτια όλων άνοιξαν για να φιλοξενηθούν οι κουρασμένοι στρατιώτες. Το σπίτι της Τασίας, που ήταν και το πιο μεγαλοπρεπές του χωριού, φιλοξένησε τους υψηλόβαθμους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Παράσχος.

Η Τασία και ο Παράσχος ερωτεύτηκαν. Για τα τυπικά, ένα γράμμα εστάλη προς την οικογένεια του Ιταλού το οποίο μέσες άκρες έλεγε «λυπούμεθα, αλλαγή σχεδίων» ή αλλιώς μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται.  Σε μία εβδομάδα είχαν παντρευτεί με δανεικά στέφανα. Το Νοέμβρη του 1946 γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί, η Μαίρη,  στα Ιωάννινα. Λίγο αργότερα η Τασία έμεινε ξανά έγκυος και στα μέσα της εγκυμοσύνης ο Παράσχος σκοτώθηκε από πυροβολισμό στη μάχη της Κόνιτσας τα Χριστούγεννα του 1947. Το δεύτερο κορίτσι που γεννήθηκε το ονόμασε Παρασχούλα.  

Η Τασία έμεινε μόνη της λοιπόν. Μόνη της; Όχι ακριβώς. Έμεινε με πατέρα και αδερφό να της κάνουν  κουμάντο. Το σκέφτηκε καλύτερα, και μια και δυο, τα μάζεψε κι έφυγε για την Ικαρία να βρει την οικογένεια του άντρα της και να μεγαλώσει τη Μαίρη και την Παρασχούλα πιο ελεύθερα.

Η Τασία δεν έφυγε ποτέ από την Ικαρία και δεν ξαναπαντρεύτηκε. Άρχισε να ψαρεύει κερδίζοντας δημοσιότητα στην τοπική κοινωνία και μερικές περιττές ρυτίδες από τον ήλιο χάρη στο χόμπι της αυτό.  Έμεινε εκεί μέχρι τα 92 της και τώρα ξεκουράζεται στο κοιμητήριο του  Ξυλοσύρτη. Η Ικαρία την αγκάλιαζε για 60 χρόνια, καμιά φορά με στοργή και καμιά φορά με θυμό. Με τα χρόνια, η Τασία έγινε η «Κυρά-Τασούλα». Και για μένα που είμαι εγγονή της, το όνομά της αυτό έγινε το «επίθετό» μου:
–Ποιανού είσαι εσύ;
-Της Κυρά-Τασούλας εγγονή.
– Άχου, αλήθεια; Τι κάνει; Ψαρεύει ακόμα;

Εν κατακλείδι
Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, που είναι από την Ικαρία, απλώς δεν το ξέρουν. Και κάποιοι από αυτούς είναι αρκετά τυχεροί έτσι ώστε να το διαπιστώσουν με κάποιο καλό ή στην περίπτωση της ιστορίας μας, κακό τρόπο. Και ίσως αυτοί να την αγαπούν μια υποψία περισσότερο… Και ίσως η Ικαρία να τους αγαπά κι αυτή μια υποψία περισσότερο από τους άλλους.

Ηλέκτρα Πάστη
elektra.pasti@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ηλέκτρας Πάστη.