Του Αγίου Βαλεντίνου χτες λοιπόν… και  kiss my ass, που έλεγε και ένας φίλος!

Είναι μια «υπέροχη» γιορτή  για να κάνει τους χάλια χειρότερα… και τους «οk» καλύτερα…

Επίσης  είναι μια εξαίσια ευκαιρία να δείξουμε πόσο πολύ αγαπάμε τους αμερικάνους και πόσο πολύ τους ακολουθούμε ακόμα και στη βλακεία τους!

Δεν ξέρω από πότε πρέπει να διατυμπανίζουμε τον έρωτα μας…

Την συγκεκριμένη μέρα, πρέπει να είμαστε πιο ερωτευμένοι από τις άλλες;

Αν είμαστε στα μαχαίρια με το ταίρι μας, πρέπει να κάνουμε ανακωχή επειδή έρχεται ο Βαλεντίνος;

Επιβάλλεται να κάνουμε δώρα όπως αρκουδάκια, καρδούλες κλπ; (μπλιαχ)

Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησε όλη αυτή η παρωδία, αλλά ένα έχω να πω…μας το έχουν «ταίσει» το «φαί» τόσο καλά , που τα τελευταία χρόνια  τέτοιες μέρες, βλέπω δυναμικές (μόνες) γυναίκες να λυγίζουνε και να κρύβονται  στον καναπέ μ’ ένα μπολ πατατάκια αγκαλία, άντρες στον δρόμο με μια ανθοδέσμη  παραμάσχαλα και ένα ηλίθιο χαμόγελο λες και έχουν κάνει το κατόρθωμα της ζωής τους και γενικά συζητήσεις…τι σου πήρε, τι θα του πάρεις, που θα πάτε να το γιορτάσετε; (μπλιαχ)

Σε όλο αυτό το «μασημένο» συνολάκι, χάνουμε δυστυχώς την ουσία. Όταν κάποιος είναι ερωτευμένος και αγαπά, το κάνει όλες τις ημέρες. Δεν περιμένει την συγκεκριμένη για να το δείξει… επειδή κάποιος «άλλος» του το είπε!

Εύχομαι  λοιπόν σε όλους σας, ζευγαρωμένους  και μη… καλό Πάσχα!!!

Μυρτώ Αξαρλή
mirtax_gr@yahoo.gr