Η γιαγιά μου έμενε στο Σεβδαλή. Για όσους δεν ξέρουν, ο Σεβδαλής είναι μια γειτονιά στον Άγιο Κήρυκο που αποτελείται από σοκάκια και τουλάχιστον τρεις σειρές σκάλες. Το σπίτι της γιαγιάς λοιπόν ήταν στο δεύτερο σοκάκι από κάτω προς τα πάνω. Ανάλογα το κέφι μου για να ανέβω, διάλεγα ή τη σκάλα στ’ αριστερά που τα σκαλοπάτια της ήταν στενά και ψηλά ή τη σκάλα στα δεξιά που τα σκαλοπάτια ήταν φαρδιά και κοντά. Η αλήθεια είναι ότι προτιμούσα καλύτερα τη σκάλα στα δεξιά γιατί αφενός ήταν πιο εύκολη στο ανέβασμα κι αφετέρου όταν την κατέβαινα, καβαλούσα το προστατευτικό σίδερο, όπως ας πούμε καβαλάνε οι γιαγιάδες τις μηχανές (ξέρετε, στο πλάι) και έκανα τσουλήθρα μέχρι κάτω.

Κάθε Άνοιξη, μπορεί και καλοκαίρι, η γιαγιά μου ασβέστωνε το σπίτι από την έξω μεριά. Ασβέστωνε όσο έφτανε δηλαδή τους τοίχους και φυσικά ασβέστωνε και το δρομάκι απ’ έξω. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχει μία σχετική ανομοιότητα όσο αφορούσε το επίπεδο της κατάστασης, συλλήβδην: καρούμπαλα. Υπήρχαν καρούμπαλα στους τοίχους και στο δάπεδο, επειδή ο ασβέστης με τα χρόνια έχτιζε στρώματα και μιας και  η γιαγιά μου δεν ήταν και κάνας δεινός μάστορας, κάθε καλοκαίρι ο όγκος του σπιτιού καταλάμβανε ένα χιλιοστό περισσότερο στη γειτονιά.

Έξω από το παλευκο ασβεστωμένο σπίτι, υπήρχε μία συκιά. Δεν ξέρω ποιος είναι ο ρυθμός ανάπτυξης της συκιάς η αλήθεια είναι, αλλά πάντα νόμιζα ότι αυτή η συκιά είχε την ίδια ηλικία με το σπίτι. Μια μέρα λοιπόν, για κάποιο λόγο που τώρα μου φαίνεται λίγο παλαβός, αλλά είμαι σίγουρη πως τότε είχε κάποιο νόημα,  είχαμε δέσει ένα στυλό σε ένα σπάγγο. Νομίζω ήταν δικό μου το στυλό αλλά και πάλι, ποιος νοιάζεται. Παίζαμε λοιπόν με το στυλό εγώ και η παρέα μου, που δεν θυμάμαι κανέναν από αυτούς αυτή τη στιγμή. Αφενός ήμουν σχετικά μικρή, 6-7 κι αφετέρου όταν διαβάσετε το τέλος της ιστορίας αυτής, θα καταλάβετε για ποιο λόγο δεν τους θυμάμαι. Πέρα δώθε το στυλό που λέτε, πάνω κάτω, δώστου και σβούρες και πάλι από την αρχή. Κάποιος όμως ξαφνικά δίνει μια γερή προς τα πάνω και το στυλό μπλέκεται στη συκιά και με κάποια μαεστρία της τύχης φέρνει και δυο σβούρες και τυλίγεται για τα καλά πάνω σ’ ένα ψηλό κλαρί. Με πιάνει μια απελπισία και δεν ξέρω τι να κάνω. Πώς θα κατεβάζαμε το μονάκριβο στυλό που ήταν δεμένο με τον χρυσαφένιο σπάγγο (κίτρινος ήταν ο σπάγγος, αλλά έτσι γίνεται καμιά φορά μπερδεύεσαι και υπερεκτιμάς κάποια πράγματα) από την σατανική συκιά που ήθελε μόνο το κακό μας; Δεν μπορούσαμε να το φτάσουμε  γιατί ήμασταν όλοι μικροί και το δέντρο ήταν ψηλό και ενώ στην ιδέα του σκαρφαλώματος η αδρεναλίνη μας ξεπερνούσε το κόκκινο,  στην ιδέα του τι θα γινόταν άμα πέφταμε, η αδρεναλίνη πήγαινε για ύπνο.

Οκ λοιπόν, ο μόνος τρόπος ήταν να γίνουμε μία ομάδα δεμένη και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να το κατεβάσουμε.  Οπότε και πιάσαμε όλοι τον χρυσαφένιο (κίτρινο) σπάγγο κι αρχίσαμε να τραβάμε. Το δέντρο με στωικότητα δεν παραπονέθηκε ούτε μια φορά παρόλο που το τραβολογούσαμε δεξιά κι αριστερά και πάνω κάτω. Βέβαια ούτε και συνεργάσιμο το έλεγες το δέντρο, μιας και τραβούσαμε κάνα δεκάλεπτο κι αυτό δεν έλεγε να μας δώσει το στυλό μας πίσω. Λίγο πριν όμως να κουραστούμε όλοι, κι εμείς και η συκιά, είπαμε να δώσουμε μια γερή, να βάλουμε όλη μας τη δύναμη σαν μια τελευταία προσπάθεια.

Ένα...
Δύο...
Τρία...

Και το στυλό κατεβαίνει απότομα και με φόρα χωρίς καν να το περιμένουμε, και μετά σιωπή. Όλοι με κοιτάνε. Κάτι έχω νοιώσει στο κεφάλι μου, κάτι περίεργο, όχι ακριβώς πόνο, αλλά κάτι περίεργο. Και ξάφνου αγγίζοντας το πρόσωπό μου κι έπειτα κοιτώντας την γεμάτη αίματα παλάμη μου, συνειδητοποιώ πως το στυλό μου έχει καρφωθεί στο κεφάλι. Και μετά ο άσπρος ασβέστης που γίνεται κόκκινος σιγά σιγά, και μετά πανικός χωρίς πόνο. Απλά πανικός.

Κάπου εδώ η ιστορία τέλειωσε. Με την ευκαιρία όμως να πω το εξής: τα μεγάλα γκρουπ ανθρώπων συχνά είναι πολύ ευχάριστα, η ομαδικότητα είναι πολύ ωραίο πράγμα, η αίσθηση ότι μπορείτε να τα καταφέρετε είναι πραγματικά ασύγκριτη. Όμως τελικά η ομαδικότητα δεν πιάνει πάντα, δεν πιάνει με όλους και δεν φέρνει πάντα τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Ειδικά κιόλας αν δεν ξέρεις πώς ακριβώς να χειριστείς τόσο τον εαυτό σου όσο και τους άλλους, η κατάσταση μπορεί να αποβεί μοιραία. Μπορεί για παράδειγμα να σου καρφωθεί ένα στυλό στο κεφάλι.

Ηλέκτρα Πάστη
elektra.pasti@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ηλέκτρας Πάστη.