Μυστήριοι, σκοτάδι βαθύ. Σκοτάδι που υπάρχει μέσα μας, αγέννητοι ακόμα, στη μήτρα, τα στρίμματα αυτά η πρώτη πρώτη μάχη της οργανικής φύσης μας με την ανόργανη ζωή. Αυτό το σκοτάδι είναι που μας γνωρίζει στον τόπο, αρπά τον ομφαλό κι ορίζει· κολαουζιέρης Καλυμνιός, κρεμά ψυχές και σώματα για να τα φέρει ατόφια. Μα έχει μια δύναμη, διαολεμένη δύναμη, κανείς δεν ξέρει τι θα βγάλει.

Μυστήριοι, σου λέω, λύκος που θρέφεις το Χειμώνα για να σε φάει Καλοκαίρι. Εδώ οι αέρηδες ρε, δεν έχουνε μποφόρ και εντάσεις. Αν θες να τους μετρήσεις, μόνο σε κλίμακα εντροπίας. Κι αν σου έρθει ποτές να πεις γι’ αυτούς, πάντα χρησιμοποιείς το ξε-· γιατί σε μια νύχτα σου ξεταμπανώνουν τη βεράντα, σου ξελαρμίζουν τοίχους, σου ξελουρίζουν τη μπουγάδα και την ξορίζουν Πάτινο*, σου ξεχαρβαλώνουν μηχανές και σε φυτεύουν μαζί τους.

Αυτήν την εντροπία όμως είναι που γουστάρεις πιο πολύ εδώ: Αυτοί οι αέρηδες είναι που οξειδώνουν κάθε κύτταρο και το γερνάνε πρόωρα. Έτσι κι αλλιώς σκλάβος της οξείδωσης και της εντροπίας κάθε ζωντανός οργανισμός. Μόνο που εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και ξέρεις από πού σου έρχεται. Σαν μια χωριάτικη σε πανηγύρι, με τη ντομάτα και το λάδι, σε ριπή οφθαλμού μπουκέφαλα απάνω σου.

Μυστήριοι, ένα ανάθεμα! Κανείς δε συζητά γι αυτούς. Είναι, βλέπεις, αυτό το βουητό από Μαγγανίτη ως Περδίκι κι από Αράθουσα μέχρι Τραπάλου που απ’ τη συνήθεια δεν το ακούς καθόλου. Το έχεις συνηθίσει Βαγγελίστρα μου, έχει ποτίσει τα αυτιά σου τόσο, που και με αέρα και χωρίς, είναι το ίδιο πράγμα. Και φαίνονται και άλλο τόσο φυσικές οι λέξεις του αέρα και τα τοπωνύμια. Άντε εξήγα τι παναπεί στρίμμα. Ή από πού ονομάζεται ολόκληρη περιοχή Κακοπέρατος.

Και τι ειρωνεία! Οι πιότεροι που θα μπορούσανε να δώσουν εξηγήσεις, να τους περιγράψουν και να μιλήσουνε γι αυτούς σαν γνώστες, δεν βρίσκονται ανάμεσά μας. Παλεύουνε ανόργανοι -αντίστροφα με μας- με την οργανική ζωή. Αιώνια στο χώμα, σε ένα βαθύ πηγάδι, παλιοί καριώτες πρόγονοι, ψάχνουν -όπως εμείς- να βρούνε λίγο χώρο να ανεχαλιάσουνε το καταχάρι. Προνοητικοί όμως οι παλιοί, τους κλείσανε σε στάμνες, με τελετές αντάξιες του κήδους** τους, ανεμοτάφια, για να τους έχουν πάντα δίπλα, να τους πουργεύουν***, να τους μελετούν και να τους αντιμετωπίζουν πλέον χωρίς φόβο. Και χωρίς πάθη.

Αυτό είναι φίλε, φυλαχτό· αφ’ τη μήτρα μας βγαλμένο, μέχρι τη στάμνα φυτεμένη δυο μέτρα κάτω από το χώμα που θα σκεπάσει και εμάς.

Αυτό είναι το φυλαχτό μας φίλε μου. Αέρας τιμωρός. Αέρας παιχνιδιάρης.

Νικόλας Κουντούπης
paraxrantos@gmail.com

υγ. Κι αν στην τελική δεν μπορείς να λύσεις το μυστήριο, σου θυμίζω ότι εδώ στην Ικαρία λένε πως είναι ανούσιο να ψάχνεις το σκοτάδι. Κλείσε απλώς τα μάτια σου.

*Πάτινο λένε οι καριώτες  την Πάτμο.
**Κήδος: Δόξα.
***Πουργεύω: ακολουθώ το μάστορα, τον βοηθάω. Πουργός του χτίστη είναι αυτός που του κουβαλάει τούβλα ή πέτρες.

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Νικόλα Κουντούπη.