Τι έχει γίνει μέχρι τώρα στο θέμα του τουρισμού βουνού και των συναφών δράσεων, πώς έγινε και τι μπορεί να γίνει στο μέλλον.

Πώς μπορείς μέσα σε λίγες λέξεις να κάνεις έναν απολογισμό μιας ιστορίας 20 χρόνων, ενός οράματος, ενός «παιχνιδιού»; Να πεις για συμπεράσματα, προβλήματα, προοπτικές. Αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό, μόνο αν βγούμε στο βουνό και περπατήσουμε, μυρίσουμε, δούμε, ακουμπήσουμε, ακούσουμε, αισθανθούμε τον τόπο μας. Τότε θα καταλάβουμε τι σημαίνει περπάτημα στα βουνά και στα λαγκάδια της Νικαριάς.

Την Κυριακή 3 του Μάρτη, στην φιλόξενη αίθουσα του Αγ. Δημητρίου στις Ράχες, ακούσαμε τον Άγγελο, τον Λευτέρη, την Ξένια…να περιγράφουν κομμάτια αυτής της περιπέτειας. Είδαμε και ακούσαμε τον πρώην δήμαρχο Ραχών και νυν δημοτικό σύμβουλο κ. Φ. Καρούτσο, τον Περιφερειακό σύμβουλο κ Η. Γιαννίρη, τον αντιδήμαρχο Ραχών κ. Ν. Καλαμάρα και παράλληλα φωτογραφίες με το τι έβλεπαν οι πεζοπόροι.

Ευτυχώς, άφησαν τους καναπέδες, τα καφενεία, και περπάτησαν εκεί που ούτε κατά διάνοια έχουμε σκεφτεί. Ποτέ όμως δεν είναι αργά για κανέναν. Ο κρυμμένος θησαυρός της Νικαριάς είναι τα νερά, τα βουνά και τα λαγκάδια, τα δάση, οι πέτρες, ο αγέρας, ο ήλιος, το πούσι, η πανίδα της και όπως καταλάβατε δεν είναι… τόσο κρυμμένος.

Η ιστορία ξεκίνησε περί το 1990….και συνεχίζεται ..αν εμείς το θέλουμε. (Διαβάστε την απολαυστική όσο και κατατοπιστική αφήγηση του Άγγελου Καλοκαιρνού για αυτή την 20ετή πορεία, εδώ).

Από την ημέρα που βρεθήκαμε στην παρουσίαση μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το μυαλό μας γυρνά στην πρόταση, στα λόγια των παιδιών του Ορειβατικού Συλλόγου Ικαρίας:

Η πρότασή μας είναι ένα κάλεσμα. Ένα κάλεσμα προς εσάς και όλους όσους ενδιαφέρονται για τα μονοπάτια, να "μπείτε στο παιχνίδι". Δεν έχει πλέον νόημα να λέμε την κρύα λέξη "πρόγραμμα". Δεν είναι καν "δουλειά". Όταν γίνονται στα δικά μας χώματα που ξέρουμε και αγαπάμε, η αναζήτηση, χάραξη και διαχείριση τουριστικών ή ορειβατικών διαδρομών είναι παιχνίδι και σ' αυτό το παιχνίδι θέλουμε να σας καλέσουμε.

Ο στόχος και το κέρδος και η ανταμοιβή του παιχνιδιού είναι να δεις ανθρώπους να περπατούν χαρούμενοι στη διαδρομή που εσύ έφτιαξες. Ανθρώπους χωρίς καμία διάκριση, που μπορεί να είναι ηλικιωμένοι Γερμανοί ή και τα ίδια τα παιδιά μας. Να τους δεις να ενθουσιάζονται ή να εκδηλώνουν περιέργεια για πράγματα που για μας είναι αυτονόητα. Να τους δεις να αθλούνται και χαίρονται σε κάτι και με κάτι που όπως έλεγε ο παραδοσιακός άνθρωπος της αρχής, ήταν "ένα τίποτα". Μακρινά και έρημα σήμερα πια τοπία που μ' όλη τους την ομορφιά, είναι καταδικασμένα σε ποιός ξέρει ποιές άδικες κι ανάξιες χρήσεις, να περπατούνται ξανά από ανθρώπους όπως τα παλιά χρόνια. Και να θαυμάζονται. Και να μαθαίνουμε κι εμείς να τα θαυμάζουμε. Αυτός είναι ο σκοπός του παιχνιδιού: να δούμε το νησί μας με καινούργια μάτια.

Keep walking που λένε και οι Νεοέλληνες!

Όχι, δε θα τους πούμε συγχαρητήρια, μπράβο και άλλα παρόμοια! Με αυτά που βιώνουμε τριγύρω μας, λέμε μόνο: Ευτυχώς, Θεοί, ευτυχώς!!! Ευτυχώς που υπάρχει και αυτή η Ικαριά!

ikariamag.gr|από, για και με αφορμή την Ικαριά!
Ακολουθήστε μας σε twitter και Facebook