Το  «τι να κάνουμε;»  ήταν και παραμένει ένα ερώτημα σκληρό, επίκαιρο, βασανιστικό που απευθύνεται στον καθένα χωριστά και απαιτεί για να ησυχάσουν οι «καιροί» απάντηση πειστική με ελευθερία στοχασμού, απαλλαγμένη από φόβους, πάθη και καχυποψίες… θα το επιχειρήσουμε; Το ακόλουθο ερώτημα που έρχεται αβίαστα προς συμπλήρωση του πρώτου… Απέναντί μας ο στρατός των «επαγγελματιών επαναστατών» φαντάζει απομεινάρι μιας παλιάς αντίληψης, περασμένης δόξας θα πει αυτό, σηκώνοντας τα λάβαρα μιας ξεπεσμένης αυτοκρατορίας, δεν έχει παρά να επαναλαμβάνει , φάλτσα ετούτη τη φορά το ίδιο μονότονο σύνθημα : «ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΑΛΟΓΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ!!!»… Πού τελειώνει όμως η πρόταση αυτή; μα, εκεί ακριβώς που αρχίζει : ο ιδεολογικός φοβισμός, η στοχοποίηση του διαφορετικού, η αυταρχική κηδεμονία, η εύκολη κατηγορία της άλλης άποψης, η υποκρισία αφτιασίδωτη, η φτώχια και η απουσία οράματος κι όλο τούτο στο όνομα μιας τυφλής επί της ουσίας επαναστατικής διεξόδου σε ανερμήνευτα πεδία μαχών και συγκρούσεων!

Αυτού του είδους ο συνδικαλισμός και η ποιότητα των διαδικασιών έχουν σαν αποτέλεσμα : την επιταχυνόμενη απομάκρυνση μεγάλου μέρους εργαζομένων από τις συλλογικότητες και την ολοένα μείωση των ποσοστών σε διεκδικητικούς αγώνες… θες παράδειγμα;  Όταν μια ΑΔΕΔΥ με χιλιάδες εργαζόμενους ή ένας τοπικός σύλλογος με λίγα έστω μέλη κατεβαίνει σε συγκεντρώσεις, στάσεις, απεργίες, συντάσσει ψηφίσματα, οργανώνει πορείες, γνωρίζουμε άραγε πόσοι και πόσες συναποφασίζουν, παρακολουθούν ή ακολουθούν τις εκδηλώσεις αυτές;… τα πραγματικά νούμερα (όχι, αυτά που δίνονται στη δημοσιότητα) είναι απογοητευτικά… το πονηρό και το σκανδαλώδες είναι ότι κανείς από τους υπεύθυνους που σχεδιάζουν και εξουσιάζουν (εξουσία και τούτοι) δεν δείχνουν τον παραμικρό προβληματισμό… γιατί άραγε; Με αυτά και με τ’ άλλα φτάσαμε σε έναν «τραγέλαφο», όπου Δάσκαλοι εκλεγμένοι,  πόσοι νομίζετε; 3, 4, 5; Να καλούν τους υπόλοιπους συναδέλφους τους, άκουσον, άκουσον! Να υλοποιήσουν τη δική τους απόφαση που είναι μία και αμετάκλητη: ΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΑΛΟΓΟ… και μάλιστα με κατεπείγουσες ανακοινώσεις και προσκλήσεις.

Τονίζω και υπογραμμίζω τη λέξη Δάσκαλος, όχι τυχαία, γιατί είναι αυτός που θα Έπρεπε να διδάσκει τη διαλεκτική, που θα Έπρεπε να βρίσκεται σε διαρκή παιδαγωγική – διαλογική σχέση με τους μαθητές του και την κοινωνία, που θα

Έπρεπε να τιμά τον διάλογο ως το μόνο εργαλείο αρμονικής κοινωνικής συμβίωσης, ως το μέσο εκείνο που αποτρέπει τη βία, τη σύγκρουση, το μίσος, θεμέλιο κάθε δημοκρατικής Πολιτείας!...

Καταλαβαίνετε που έχουμε φτάσει σήμερα; Η επινόηση μιας άρνησης από μόνη της δεν μπορεί παρά να οδηγεί σταθερά σε μια φάση πολιτικής, ιστορικής και ηθικής παρακμής, φαινόμενα που βιώνουμε με ένταση και έκταση αλλά που ωστόσο μπορούν με την ικμάδα της  γόνιμης αντίδρασης να ταράξουν την παθητικότητά μας… σε αυτό ελπίζουμε και τούτο μας παρηγορεί!

Η φυγή από την πρόσκληση και την πρόκληση με τρόπους πολλούς και υπεκφυγές πονηρές μαρτυρεί:

Την υπερκόπωση της παρακμής, την ανεπάρκεια γνώσεων, την αδυναμία κατάθεσης πρότασης στηριγμένη σε επιχειρήματα με ρεαλισμό και σοβαρότητα.  προοιωνίζει:

Την απειλητική εισδοχή της ξεπεσμένης εποχής σε πολλά πεδία, και το κράτος της σύγχυσης και του παραλογισμού.

Μόνο που εδώ μιλάμε για την Παιδεία… μιας κοινωνίας στα όρια της αντοχής και της υπέρτατης θέλησης της να επιβιώσει, να προχωρήσει και να ξανα-δημιουργήσει…  Ας μην κακοποιούμε άλλο τις λέξεις και τις έννοιες και εξαπατάμε τους εαυτούς μας… Είναι η ώρα οι παγιωμένες  «ιδέες» να υποκαταστήσουν την επιστημονική αναζήτηση, η μεταφυσική να βρει τα όπλα της για να πάρει τη θέση της διαλεκτικής και πίσω από αυτό να θεμελιώσουμε ΜΑΖΙ το σχολείο των ονείρων μας…  λόγος χωρίς αντίλογο δεν υφίσταται όπως και Παιδεία χωρίς Δάσκαλο…

Χαρούλα Κοτσάνη