Στη φωτογραφία φιγουράρουν ο Νικόλαος Μαλαχίας, καθηγητής, του Γεωργίου και της Λεμονής Παγγέρη, και η Αργυρώ/ή Παμφίλη του Ηλία, αδελφού του ιστορικού Χαράλαμπου Παμφίλη, και της Βασιλικής Πλούτη που τέλεσαν τους γάμους τους στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, απ' όπου και η φωτογραφία, στις αρχές του εικοστού αιώνα (γύρω στο 1905).

Τους καλοκαιρινούς και τελευταία και τους φθινοπωρινούς μήνες κατοικούσε ένα σπίτι-αντίκα η Μέλισσα. Κι ήταν πολύ περήφανη γι’ αυτό. Ζούσε μέσα από τους παλιούς τοίχους με το μπαγδατί και τα παλιά κάδρα με τις προσωπογραφίες, τις αρχοντικές παλιές πόρτες και ακόμη και μέσα από το περιβόλι των εκατόν και πάνω χρόνων, τις ζωές εκείνων των προγόνων της που είχαν κατοικήσει εκεί.

Η Λουκία, η Φώτω, η Πιτταρού, ο Ζάχαρός της, αναρωτιέσαι αν υπήρξαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι. Η Πιτταρού με τα αστεία της και με την όρεξή της για χορό, ακόμη και στα εβδομήντα ή ογδόντα της και βάλε, κι ο Ζάχαρος (Οικονόμου), Ζαχαρίας ήταν το όνομά του, το Ζάχαρος θα πρέπει να ήταν μεγεθυντικό λόγω του ύψους του, με το κουρείο του στον ΄Αγιο, κουρείο με τρεις κουρείς παρακαλώ!

Μπορεί να έχει το κάθε χωριό της Νικαριάς το καφενεδάκι του για να «καφενεδίζει». Ο Γλαρέδος τον καφενέ του Λιάρη, και πιο παλιά τον ένδοξο εκείνο του Φίλιππα και της Ελένης, και τα άλλα χωριά τον δικό τους. Επειδή από παιδί γνώριζα αυτό το καφενεδάκι, του χωριού μου, το καφενεδάκι του Καντούνη, επίθετο του Στράτου, θ’ ανοίξω έναν διάλογο μαζί σας γι αυτό.