Το τραπέζι του Αντώνη ήταν πάντα το μικρό με τη μια καρέκλα, μπαίνοντας αριστερά, το σφηνωμένο ανάμεσα στην πόρτα και το ψυγείο με τα γλυκά και τους μεζέδες του ούζου. Άνοιγε η πόρτα του καφενέ το καλοκαίρι και το χτυπούσε ο ήλιος και ο λίβας, άνοιγε το χειμώνα και έμπαινε ο αέρας και η κρύα θάλασσα, αλλά ο Αντώνης εκεί, δεν το άλλαζε. Κάθε μεσημέρι, κατά τις τρεις κατηφόριζε αργόσυρτα προς την πιάτσα, άνοιγε την πόρτα, κοίταζε λοξά μην και έχει τολμήσει κανείς να κάτσει στο τραπέζι του, μια καλησπέρα για το Δημήτρη, μετά μια καλησπέρα για τους υπόλοιπους και καθόταν.

Το τριπλό μπλακ άουτ στην Σαντορίνη, στα μέσα Αυγούστου, ήρθε ως πικρή επιβεβαίωση των ελλείψεων σε βασικές υποδομές που παρουσιάζουν ακόμη και εμβληματικοί τουριστικοί προορισμοί στην Ελλάδα.

Ακόμα κι εδώ που βρίσκομαι, θα το έβλεπα, αργά ή γρήγορα, γέμισε ο τοίχος μου στο φέισμπουκ, έτρεξα κι εγώ να δω τι ήταν αυτό που είπε η Δημουλά και ξεσήκωσε τον περήφανο λαό, δεν πρόλαβα και να το δεύτερο κύμα, αυτή τη φορά με το πλήρες κείμενο της συνέντευξης, στη συνέχεια το τρίτο κύμα με τις συγκρίσεις,

Φέτος ήταν προφανές… όπως και πέρσι άλλωστε… το έπιαναν στον αέρα όσοι έχουν βρεθεί στο νησί τα τελευταία χρόνια… ναι, δεν μπορεί να κρυφτεί… η συντριπτική πλειοψηφία των επισκεπτών έρχεται το καλοκαίρι για να ζήσει το μύθο της Ικαρίας: ήμουν κι εγώ εκεί που τα μαγαζιά ανοίγουν μετά τις 12...