Ειδήσεις λυπηρές, πολλές τον τελευταίο καιρό, καταγραφές μιας ταραγμένης εποχής. Ιστορίες και για νεαρά άτομα που δοκιμάστηκαν κι απελπισμένα έστειλαν με τις αποφάσεις τους αθώες ψυχές στον Άδη...
Ιστορίες που ξεπερνούν την πραγματικότητα. Να, σαν κι αυτήν που ακολουθεί.

Ας πούμε ότι είμαστε σ΄ένα νησάκι του Αιγαίου. Έστω ότι ερωτεύτηκαν  ένας νέος και μια κοπέλα. Φλερτ με τα μάτια και τις σημαδιακές κουβέντες, χοροί στον κύκλο, πάλη με τα κύματα και πάλη ερωτική με αποτέλεσμα που γινόταν ορατό μέρα τη μέρα... Όμως, κάτι το ρέμβασμα στην άσπα, κάτι οι πεζοπορίες σ΄ απόμακρα μονοπάτια, κάτι το ξεδίψασμα από πηγές αθάνατες, σιγά μην ξέφευγαν  από την προσοχή του περίγυρου! Γιατί έτσι είναι στα μικρά τα μέρη΄θες από ενδιαφέρον, θες από μη ενδιαφέρον, τίποτα δεν περνάει απαρατήρητο, ούτε οι κινήσεις ούτε οι φιγούρες οι νεανικές, πόσω μάλλον όταν αλλάζουν και σωματότυπο... Κι αφού οι πρωταγωνιστές δεν μιλούσαν,  ενημερώθηκε από καλοθελητές  πρώτα η οικογένεια του νέου. Αγρίεψαν οι γονείς του.-«Μα τι είναι αυτά τα πράγματα; Γιατί βιάστηκες; Πώς σου ήρθε να διακινδυνεύσεις την καριέρα σου στη θάλασσα; Έτσι θα συνεχίσεις τη ναυτοσύνη της οικογένειας; Σ ΄αφήνει ασυγκίνητο το μεγάλο ταξίδι στην εμπειρία και τ΄αγαθά που θ΄απολαύσεις;», είπε ο πατέρας, παλιός θαλασσόλυκος.- «Τρελός είσαι; Τι δουλειά θα κάνεις εδώ; Πώς θα επιβιώσετε; Κι ύστερα, είμαστε σίγουροι ότι το παιδί είναι δικό σου; Στο πανηγύρι του χωριού την είδα που χόρεψε και με τον Υάκινθο της Αταλάντης...», είπε η μάνα έξαλλη, θέλοντας να μειώσει το κορίτσι στα μάτια του αγοριού, εξοργίζοντάς τον.  -«Τίποτα, γάμος δεν θα γίνει», τελεσιδίκησε η απόφαση.-«Μον΄πήγαινε ΄τοιμάσου και φεύγεις τούτη την ώρα για τον Πειραιά, να μπαρκάρεις, να ξεχαστεί κι η υπόθεση.» Ήταν αυτή γενναία απόφαση;

Την ίδια ώρα στο άλλο εμπλεκόμενο σπίτι στην πέρα γειτονιά, στο οικογενειακό συμβούλιο, τα πράγματα εξελίσσονταν κάπως έτσι : -«Μπράβο, κόρη μας! Ωραία τα καταφέρατε! Βιαστήκατε, μην σας ξεπάρουν τα χρόνια...» Αυτοί είχαν παρατηρήσει το στρίμωγμα στα ρούχα και τις ψυχολογικές μεταπτώσεις. Κι όταν είδαν ότι με τον γαμπρό και τα συμπεθέρια δεν τα΄βρισκαν, στήριξαν την επιλογή της κόρης.-« Το παιδί θα το κρατήσεις κι εμείς είμαστε εδώ. Με θέληση και δουλειά θα τα καταφέρουμε. Και το παιδί θα μεγαλώσει και τα στόματα θα τα κλείσουμε»-«Μάνα, πατέρα, σας ευχαριστώ! Μέσα από την ατυχία μου να συναναστραφώ άντρα κατώτερο των περιστάσεων,  με τη δική σας συμπαράσταση, βγαίνω πιο δυνατή για εμένα και το παιδί μου. Έχω εσάς και τα δυο χέρια μου. Τι μπορεί να μας τρομάξει;», είπε η αποφασισμένη κόρη!

Πέρασε ο καιρός!  Το παιδί γεννήθηκε΄ ένα ζωηρό και υγιέστατο αγοράκι. Μερικούς χειμώνες μετά, ένα καλοκαίρι που είχε μεγαλώσει και περπατούσε, το πήρε η νεαρή μητέρα μαζί της με το καροτσάκι στη γιορτή στο πλατάνι. Έτσι, για να ξεσκάσουν και να δουν και κόσμο. Εκεί, λοιπόν, και κόσμο είδανε και  κόσμος τους είδε...Είχε έρθει ένας ντόπιος που σπούδαζε στην Αθήνα, φέρνοντας και συνομήλικους συμφοιτητές παρέα. Ένας απ΄αυτούς, όταν σηκώθηκε η κοπέλα να χορέψει, αφήνοντας το παιδί στη μάνα της, δεν πήρε τα μάτια του από πάνω της. Γυρίζει και λέει: «Ορέστη, μου΄λεγες πόσο χαριτωμένες είναι οι συμπατριώτισσές σου και να που τώρα το διαπιστώνω. Τι αέρα έχει εκείνο το ψηλόλιγνο κορίτσι ! Τι ομορφιά, τι σιγουριά! Αλαφροπατά και σίγουρα έχει τον ρυθμό μέσα της. Θέλω να μου τη γνωρίσεις.»-«Καλά, βρε Φοίβο, απ΄όλες τις κοπέλες του κύκλου, αυτήν  ξεχώρισες; Για δες τριγύρω, υπάρχουν κι άλλες όμορφες»-«Ή αυτήν ή καμία.Καλέ, δεν χαίρεσαι; Θα μας συστήσεις και, πού ξέρεις, μπορεί να με βλέπεις πιο συχνά στα μέρη σου...», επέμενε ο φιλοξενούμενος.-«Άκου, φίλε μου, ή μάλλον δες. Εκεί στο τραπέζι που θα πάει να καθίσει τώρα με τους δικούς της, στο καρότσι δίπλα στον πάγκο, το παιδί δεν είναι το μικρό της αδερφάκι αλλά το παιδί της, εκτός γάμου. Κοίτα να περάσεις ωραία στις διακοπές σου κι άσε το κορίτσι ήσυχο. Μην ανακατευτείς σε υποθέσεις που δεν θα μπορείς να ορίσεις. Μην με εκθέσεις κι εμένα», είπε ο συγχωριανός  με αίσθημα ευθύνης.
Όμως, ο νεαρός, σίγουρος για την προτίμησή του, συνέχισε τις διακοπές του, παρατηρώντας διακριτικά το κορίτσι και τις κινήσεις του κι εκτιμώντας το, σεβόμενος και την προειδοποίηση του φίλου του. Γενναίο θα τον πούμε;

Γυρίζοντας στην Αθήνα, επιδίωξε αμέσως συζήτηση με τους γονείς του.-«Μαμά, μπαμπά, στο νησί που πήγα ενθουσιάστηκα. Τόσο πολύ που θ΄ ανοίξουν τα δρομολόγιά μου...»-«Ωχ, κάποιαν γνώρισες εσύ, το δίχως άλλο», σχολίασαν οι δικοί του.-«Και κάποιαν γνώρισα και θέλω να πάμε πίσω στο νησί, να τη γνωρίσετε κι εσείς»-«Τώρα, βιαστικό μας φαίνεται αλλά πάλι πάντα ήσουν συνετό παιδί! Θα εμπιστευτούμε την κρίση σου!», σχολίασε ο πατέρας του.-«Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμα. Η κοπέλα έχει ένα αγοράκι από την προηγούμενη σχέση της. Ο πατέρας του δεν είχε σκοπό να το αναγνωρίσει ούτε να την παντρευτεί. Ωστόσο, εκείνη επέλεξε να το κρατήσει και το μεγαλώνει με τη βοήθεια των δικών της.», συμπλήρωσε το παλικάρι. Εντάξει, στην αρχή άφωνοι οι Αθηναίοι. Στη συνέχεια, πήρε τον λόγο η μητέρα του: «’Ακου, αγόρι μας αγαπημένο, αν αυτό το κορίτσι, μεγαλωμένο σ΄ένα χωριό σε νησί ακριτικό, πήρε μια τέτοια απόφαση και τη στήριξε κι η οικογένειά της, είναι γενναίο κορίτσι΄ αξίζει κι αυτή και οι δικοί της! Να την πάρεις. Με την ευχή μας! Και να ετοιμαστούμε γρήγορα, να πάμε να τους γνωρίσουμε και να τη ζητήσεις, μην μας την προλάβει  κανένας άλλος»  

Έτσι κι έγινε. Γενναίες αποφάσεις με αίσιο τέλος! Όσο για τον βιολογικό πατέρα και τους δικούς του, ποιος ξέρει πώς το πήραν. Μπορεί να τους ενόχλησε, μπορεί και όχι. Ίσως να επέδειξαν γενναιότητα σε άλλες καίριες  αποφάσεις. Μήπως έχουν τελειωμό οι δοκιμασίες και τα πάθη σ΄αυτόν τον κόσμο...;

Εδώ τελειώνει η ιστορία. Μην προσπαθήσετε να την ταυτίσετε με αληθινά πρόσωπα ή καταστάσεις. Δεν είναι αληθινή. Φαντασία, μελάνι και πολλές επιρροές από τη λογοτεχνική παράδοση΄να, αυτά είναι τα χειροπιαστά της στοιχεία! Πιο πολύ την έγραψα, σκεπτόμενη πώς θα συζητούσα ένα τέτοιο θέμα με την κόρη μου...

Βάνα Τσαμπή
vana.tsampi@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Βάνας Τσαμπή.