Είχα λέει αργήσει για τη δουλειά...
Ξύπνησα απότομα, ντύθηκα και μπήκα στο αυτοκίνητο βιαστικός.
Γυρίζω το κλειδί στη μηχανή αλλά τίποτα! Πιο νεκρό και από τον εγκέφαλό μου που ακόμα δεν έχει πάρει μπρος από το απότομο ξύπνημα.
Δεν προλαβαίνω να πάω στο συνεργείο... Δεν με παίρνει να αργήσω άλλο, είναι μέρα σημαντική στο γραφείο.
Κατεβαίνω τρέχοντας την Κέας και βγαίνω στην Πατησίων, στο ύψος της Πλατείας Κολιάτσου.
Ο δρόμος άδειος, ούτε λεωφορεία, ούτε τρόλει, ούτε αυτοκίνητα, ούτε ταξί...
Ούτε καν άνθρωποι! Δεν κυκλοφορεί ψυχή.
To κόβω με τα πόδια μέχρι την Αχαρνών. Κι εκεί τα ίδια!
Η Αθήνα έχει αδειάσει, νοιώθω πως πρωταγωνιστώ σε ταινία με ζόμπι.
Την απόλυτη ησυχία σπάει ο ήχος του βιολιού που ακούγεται από μακριά. Δεν είναι βιολί καθαρό, είναι λες και παίζει από ηχεία μπουκωμένα. Θυμίζει Ικαριώτικο τανγκό. Και ο ήχος ακούγεται όλο και πιο δυνατά... Όλο και πλησιάζει.
Μπροστά μου σταματάει το πιο περίεργο ταξί που έχω δει ποτέ! Είναι λευκό-μπεζ, έχει πάνω του όλο τον ήλιο του κόσμου και μυρίζει θάλασσα. Αποτελείται από κομμάτια πέτρας και θυμίζει ένα όμορφο κινούμενο μωσαϊκό. Οδηγός του είναι ένα υπερφυσικό ανθρωπάκι Lego με φτερά στην πλάτη
Δεν με ρωτάει πού πάω, φαίνεται να ξέρει. Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω.
Με πηγαίνει στο λιμάνι του Πειραιά. Με αφήνει μπροστά σε ένα καράβι που έχω να δω τουλάχιστον 25 χρόνια.
Τα φουγάρα του “Ίκαρου” καπνίζουν και οι προπέλες αφρίζουν τη θάλασσα.
Οι κάβοι έχουν λυθεί και τυλίγονται ενώ η μπουκαπόρτα αρχίζει να ανεβαίνει αργά-αργά.
Αργά και κινηματογραφικά τρέχω και με ένα εντυπωσιακό άλμα δεν προλαβαίνω να πιαστώ από την πόρτα και πέφτω μέσα στα αφρισμένα, βουρκόνερα του Πειραιά βλέποντας το καράβι να φεύγει...
Το νερό – ο Θεός να το κάνει – του λιμανιού με ξυπνάει. Ανοίγω τα μάτια και είμαι στο γραφείο. Με έχει πάρει ο ύπνος και ένας συνάδελφος θεώρησε αστείο να με πιτσιλίσει για να ξυπνήσω...
-Σταμάτα ρε! Του φωνάζω! Τελείωνε!
- Αλλά αυτός συνεχίζει αν με πιτσιλάει με όλο και περισσότερο νερό...
Και ξυπνάω για δεύτερη φορά.
Βρίσκομαι στο κατάστρωμα του πλοίου και πάω Ικαρία, έχει λίγα μποφόρ και κάπου με πήρε ξώφαλτσα ένα κύμα που έσκασε με δύναμη στην πλώρη.
Γλείφω τα χείλια μου και απολαμβάνω την αλμύρα του Αιγαίου.
Δίπλα μου το βιβλίο του Έντγκαρ Άλαν Πόε “Το Κοράκι”
Οι νέοι λένε το σκηνικό με τα όνειρα μπάμπουσκες “Inception”!
Eγώ, που είμαι λίγο πιο 80's τύπος, ως tribute στο βιβλίο που διάβαζα, το λέω “όνειρο μέσα σε όνειρο” από το αντίστοιχο ποίημα.
All that we see or seem is but a dream within a dream
 

Ηλίας Φουντούλης
iliasfood@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Ηλία Φουντούλη.