Μια φορά κι έναν καιρό ΕΙΝΑΙ ένας Γιάννης. Ξέρετε, σπίτι δίχως Γιάννη, προκοπή δεν κάνει. Αυτός ο ξεχωριστός Γιάννης που λέτε, έχει ένα βιβλιοπωλείο στον Άγιο Κήρυκο και πουλάει αυτά τα ωραία πράγματα που μας αρέσει να αγοράζουμε όπως ας πούμε αυτοκόλλητα με αυτοκινητάκια και καρδούλες από χρυσόσκονη, μυρωδάτες μεγάλες γόμες που θέλεις πιο πολύ να τις φας παρά να σβήσεις με αυτές, χρωματιστά μολύβια, χάρτες από το περίεργο νησί μας και όνειρα βουτηγμένα σε μελάνι.

Ο Γιάννης που λέτε, ο συγκεκριμένος Γιάννης, ξέρει πάρα πολλά πράγματα. Και σίγουρα ξέρει πολλά για την Ικαρία. Για τα στενάκια, τις παραλίες, τα μαγαζιά, τους δρόμους, τους λόγους για τους οποίους μερικοί δρόμοι είναι χαλασμένοι και άλλες τέτοιες πληροφορίες. Αλλά όταν του λες «Πω πω ρε Γιάννη, όλα τα ξέρεις» εκείνος γελάει με τόση ταπεινότητα που σχεδόν εξαφανίζεται από μπροστά σου. Επίσης, μία πολύ σημαντική πληροφορία για το Γιάννη είναι ότι δεν έχει κινητό τηλέφωνο.

Θέλω λοιπόν, αφού σας είπα στο περίπου τι είναι ο Γιάννης, να σας πω για μια κουβέντα που είχαμε το καλοκαίρι που μας πέρασε.

Ήμασταν στο αμάξι και πηγαίναμε προς τη Λαγκάδα για να συναντήσουμε την υπόλοιπη παρέα μας για το πανηγύρι του 15Αύγουστου. Κάθε τόσο εγώ δυσανασχετούσα που το κινητό μου δεν είχε σήμα και δε μπορούσα να επικοινωνήσω στην περίπτωση που κάποιος από αυτούς που μας περίμεναν ήθελε κάτι ή ας πούμε στην περίπτωση που με έπαιρνε η μαμά μου για να μου ζητήσει μία ζωή στο candy crash.  Ο Γιάννης από την άλλη μεριά δεν έδειχνε κάποια τέτοια αγωνία.

Τον ρωτάω λοιπόν, “Ρε συ Γιάννη, εσύ τώρα εδώ πέρα, πώς γίνεται να μην έχεις κινητό; Και πες ‘ντάξει, το καλοκαίρι είναι όλοι στην πλατεία, δε χρειάζεται να έχεις, αλλά το χειμώνα; Τι κάνεις το χειμώνα;”

Ο Γιάννης με κοιτά με συγκλονιστική σοβαρότητα και μου απαντά το εξής, “Άχου, αστειεύεσαι; Άμα είχα κινητό θα είχα γίνει αλκοολικός”.

Σ’ αυτό το σημείο, πολύ θα ήθελα να σας αφήσω με την απορία που προκύπτει από τον σουρεαλισμό της κατάστασης αλλά σέβομαι τον αναγνώστη και θα σας διηγηθώ και τη συνέχεια.

“Καλέ τι εννοείς; Είσαι με τα καλά σου; Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο;” του απάντησα.

Κι εκείνος, πάλι ψύχραιμος και στωικός μου λέει “Κοίτα, αν είχα κινητό θα χτυπούσε κάθε λίγο και κάποιος θα μου έλεγε πως υπάρχει η τάδε μάζωξη εδώ ή το δείνα γλέντι εκεί και τελικά όλη μέρα θα ήμουν με κάποια παρέα και θα έπινα. Άρα, αλκοολικός. Καταλαβαίνεις τώρα;”

Εσείς; Καταλάβατε;

Εγώ ένα κατάλαβα. Πως ο Γιάννης είναι χαρούμενος χωρίς κινητό και αυτό αρκεί. (και επίσης ότι παρά τις δυσκολίες του χειμώνα στο νησί, παρέες και γλέντια υπάρχουν!)

ΥΓ. Γιάννη, πήρε πολύ καιρό μέχρι να σε γνωρίσω αλλά είσαι φοβερή παρέα και εδώ στην Αθήνα σε κουβεντιάζουμε και μας λείπεις και μακάρι να σε είχαμε εδώ, αν και πολύ φοβάμαι ότι τελικά αν ήσουν εδώ, όλοι μαζί θα πηγαίναμε στους Ανώνυμους Αλκοολικούς!

Ηλέκτρα Πάστη
elektra.pasti@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ηλέκτρας Πάστη.