Καλοκαιράκι. Αρχές Αυγούστου.
Πρώτη φορά στο νησί.
2πμ. Η άφιξη μου στο νησί.

Μετά από τις καλοκαιρινές διακοπές σε κάποια Κυκλαδίτικα νησιά, ο τελικός προορισμός του καλοκαιριού ήταν η Ικαρία. Ήταν ένα συνδυαστικό ταξίδι δουλειάς και διακοπών. Είχα επιλεχθεί μ’ ένα φοιτητικό εθελοντικό πρόγραμμα της Ιατρικής σχολής να δουλέψω για δέκα μέρες στο Γενικό Νοσοκομείο Ικαρίας. Η θέση μου ως φοιτήτρια Ιατρικής, μαζί με έναν συμφοιτητή μου, θα ήταν κυρίως στον τομέα των επειγόντων δίπλα σε καταξιωμένους ιατρούς να βοηθήσουμε αλλά κυρίως να μάθουμε δίπλα τους μέσα από διάφορα περιστατικά.

Πρώτη μέρα στο Νοσοκομείο
Μιλώντας με την διεύθυνση κάνω την κίνηση να ρωτήσω αν μπορώ να βρίσκομαι στις διακομιδές του ΕΚΑΒ. Η απάντηση που λαμβάνω είναι ότι επιτρέπεται αλλά με συνεννόηση με το προσωπικού του ΕΚΑΒ. Η πρώτη μέρα στα επείγοντα κυλάει, τις πρώτες ώρες, αρκετά ήρεμα. Αυτή την ηρεμία έμελλε να σπάσει ένα μέλος του ΕΚΑΒ ενημερώνοντας μας ότι θα φύγει για ένα τροχαίο στην άλλη μεριά του νησιού. Δεν το σκέφτηκα πολύ. Σηκώθηκα αμέσως να λάβω μέρος και εγώ σε αυτή την διακομιδή. Ήταν η πρώτη μου διακομιδή. Ο ενθουσιασμός μου δεν κρυβόταν. Όλη η διαδρομή ήταν μία νέα περιπέτεια για μένα. Η διάρκειά της ήταν λιγότερο από δύο ώρες με προορισμό ένα μικρό λιμανάκι. Έτυχε ο νεαρός που είχε χτυπήσει να ήταν φίλος του οδηγού του ασθενοφόρου. Έτσι και έμαθα αρκετές πληροφορίες γι’ αυτόν. Το θετικό ήταν ότι ο τραυματισμός δεν ήταν σοβαρός. Όταν φτάσαμε, ακολουθήσαμε τη διαδικασία που προβλέπεται, ασφαλίσαμε το φορείο και ξεκίνησε η επιστροφή.  Σε όλη την διαδρομή μιλούσα με τον νεαρό Χ για διάφορα θέματα. Κυρίως με ρωτούσε για το αν σπουδάζω, αν κάνω ειδικότητα. Στην πορεία ήρθαν σχόλια πιο ιδιαίτερα όπως ότι είμαι μάχιμη, ότι δεν με αγχώνει καθόλου το περιστατικό και ότι η ψυχραιμία μου έχει μείνει ακέραια. Όταν φτάσαμε τον παρέλαβε κατευθείαν το προσωπικό του νοσοκομείου. Βλέποντας το ρολόι στον τοίχο των επειγόντων, συνειδητοποίησα ότι η ώρα είχε περάσει. Χρειαζόμουν λίγη ξεκούραση και φαγητό.

Η επόμενη μέρα.
Εγερτήριο αρκετά νωρίς.
Ξύπνησα με ευκολία, ετοίμασα ένα γρήγορο καφέ και κατευθύνθηκα προς το νοσοκομείο. Μόλις έφτασα, συνάντησα τον συμφοιτητή μου, συζητήσαμε λιγάκι και ξεκινήσαμε κατευθείαν την δουλειά.

Μετά από μερικές ώρες
Ήρθε η ώρα του διαλείμματος. Είχαμε αποφασίσει ότι δε θα απομακρυνόμασταν πολύ ώστε σε περίπτωση που ερχόταν κάποιο περιστατικό, να είμαστε εκεί. Χαλαρώνοντας , γελούσαμε και ξεχάσαμε πού βρισκόμασταν αλλά μάς επανάφερε στην πραγματικότητα μία φωνή όχι τόσο άγνωστη ούτε όμως και τελείως γνώριμη. Είχε ψελλίσει το όνομα μου. Γυρνώντας απότομα με απορία, είχα την χαρά να αντικρίσω τον νεαρό Χ. Μόλις είχε πάρει εξιτήριο. Κατευθύνθηκα προς το μέρος του, νιώθοντας την ανάγκη να μάθω νέα του. Μιλήσαμε για μερικά λεπτά ώσπου χαιρετηθήκαμε και ανταλλάζοντας ευχές, ο καθένας επέστρεψε στο πόστο του. Εγώ στα επείγοντα και αυτός σ’ ένα ταξί που πάλι τον απομάκρυνε από εμένα. Δε μπορώ να πω ότι μου άρεσε, απλώς ένιωθα ένα τεράστιο ενδιαφέρον να τον γνωρίσω. Ο τρόπος που με ευχαριστούσε, που με κοιτούσε, ήταν αρκετά μοναδικός και πρωτόγνωρος για μένα. Η αλήθεια είναι ήξερα μέσα μου ότι δε θα τον ξαναέβλεπα. Επέστρεψα γρήγορα στην πραγματικότητα.

Τελευταίο βράδυ πριν την αναχώρηση μας από το νησί
Εγώ και ο συμφοιτητής μου επιλέξαμε για τελευταίο βράδυ να επισκεφτούμε ένα από τα λίγα βραδινά μαγαζιά που υπήρχαν στο νησί. Ήταν ένα όμορφο, σχετικά ήσυχο μπαρ με τέλεια μουσική δίπλα στην θάλασσα. Ό,τι έπρεπε για το τελευταίο μας βράδυ. Πίνοντας ήρεμα την μπύρα μας, κοίταξα τυχαία προς το μπαρ. Η πλάτη του νεαρού μού φάνηκε γνώριμη αλλά είπα μέσα μου αποκλείεται. Ο νεαρός ήταν μ’ έναν φίλο του, είχαν μία έντονη συζήτηση. Μετά από μερικά λεπτά, ο φίλος του έφυγε για να μιλήσει με τον υπεύθυνο μουσικής του μαγαζιού. Ήταν η ώρα μου. Έπρεπε να ελέγξω αν ήταν αυτός. Χωρίς δεύτερη σκέψη, σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς το μπαρ με την πρόφαση ότι ήθελα δύο ποτήρια νερό. Δεν τόλμησα να κοιτάξω προς το μέρος του. Μίλησα κατευθείαν στην κοπέλα του μπαρ. Η κοπέλα με ενημέρωσε ότι σε δύο λεπτά θα μου δώσει τα ποτήρια γιατί περιμένει την αλλαγή του πάγου. Ξαφνικά άκουσα για ακόμη μία φορά την γνώριμη φωνή να αναφωνεί το όνομα μου. Γύρισα αμέσως προς το μέρος του. Ήταν αυτός. Μιλήσαμε αρκετά, γελάσαμε, ενημερώθηκα για την υγεία του.  Άρχισα να καταλαβαίνω ότι το τέλος δεν αργούσε. Με ευχαρίστησε για ακόμη μία φορά, τον χαιρέτησα και τότε έλαβα την πιο θερμή και ειλικρινής αγκαλιά που έχω λάβει. Την συνόδεψε ένα φιλί στο λαιμό. Αυτό ήταν το αντίο μας.

Ποιος ξέρει αν θα τον ξανά δω. Μόνο το μέλλον το ξέρει.

Τελευταία μέρα
Απόγευμα στο λιμάνι.
Ένα χάος, η επιστροφή στην ρουτίνα δεν αργεί.
Το καλοκαίρι τελείωσε!

Γ.Ε.

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.