Πέρασα πολλά καλοκαίρια στον Άγιο Κήρυκο ψαρεύοντας. Και εκτός από μερικές φορές που με πήρε μαζί για συρτή και καλαμάρια με τη βάρκα ο Κώστας ο Καρράς, έκανα κυρίως ψάρεμα στεριανό από το λιμάνι!

Δεν ήμουν ούτε ιδιαίτερα καλός ψαράς, ούτε ιδιαίτερα τυχερός! Είχα δοκιμάσει όλα τα δολώματα όλα τα αγκίστρια και τις σαλαγκιές, καλάμια και πετονιές αλλά η “ψαριά” μου ήταν πάντα από ανύπαρκτη εώς μικρή!

Επίσης πάντα, κάθε μα κάθε φορά που πήγαινα για ψάρεμα συναντούσα την Τασούλα. Η Τασούλα ήταν πάντα στο λιμάνι, πάντα ψάρευε και πάντα είχε ένα καλάθι γεμάτο ψάρια! Μια συμπαθητική γυναίκα, με γλυκό πρόσωπο σκαμμένο από τον ήλιο και την αλμύρα, που μιλούσε στη θάλασσα και με κάποιο ακατανόητο τρόπο για εμένα καλούσε τα ψάρια κοντά της!  Πολλές φορές μου είχε δώσει συμβουλές ή με ρωτούσε πώς τα πήγα με το ψάρεμα, μου έδειχνε όλο καμάρι τη δική της την ψαριά, η οποία ήταν πάντα εντυπωσιακή! Μέσα μου ζήλευα λιγάκι, αλλά την χαιρόμουν κι όλας! Είχε έναν τρόπο να ψαρεύει μοναδικό!

Το καλοκαίρι του 93 ήρθε για πρώτη φορά διακοπές στην Ικαρία, ο αγαπημένος μου ξάδελφος και φίλος Γρηγόρης, με τον οποίο είχαμε μεγαλώσει μαζί και κάναμε συνήθως διακοπές στο Άστρος, το χωριό της μητέρας μου όπου περνούσαμε πολλές ώρες ψαρεύοντας. Ήξερα ότι ο Γρηγόρης ήταν πολύ καλός ψαράς και είχα την ελπίδα ότι ίσως συνεταιρικά, έστω μια φορά θα καταφέρναμε να κάνουμε καλύτερη ψαριά από την Τασούλα!

Ήδη από την πρώτη κι όλας μέρα κατεβήκαμε μαζί στο λιμάνι να ψαρέψουμε. Κουβαλούσε μαζί και ένα τρομερό ολοκαίνουργιο καλάμι που είχε πάρει ειδικά για την περίσταση.  Ξεκινάμε λοιπόν με το καθιερωμένο δόλωμα ψωμοτύρι με κομματάκια σαρδέλας παστής και ξαφνικά γίνεται το θαύμα! Ο Γρηγόρης νοιώθει στην πετονιά ένα τσίμπημα που γίνεται τράνταγμα, το καλάμι λυγίζει και ξαφνικά να σου στο αγκίστρι γαντζωμένος ένας σκάρος ίσα με ενάμιση κιλό! Τρελαινόμαστε από τη χαρά μας! Χοροπηδάμε στο λιμάνι ενθουσιασμένοι – εγώ βέβαια έχω ζηλέψει λιγάκι μιας και θα προτιμούσα να είχα πιάσει και εγώ ένα τόσο μεγάλο ψάρι – αλλά ο ενθουσιασμός έχει επισκιάσει όλα τα άλλα συναισθήματα!

Μαζεύουμε γρήγορα γρήγορα όλα τα συμπράγκαλα να γυρίσουμε σπίτι αλλά όχι πριν κάνουμε μια στάση στην Τασούλα να επιδείξουμε την ψαριά!

Την πλησιάζουμε τρέχοντας! Σχεδόν την τρομάξαμε με τα ποδοβολητά μας!
− Κοιτάξτε τι πιάσαμε!!
Ρίχνει μια ματιά η Τασούλα, σηκώνει λίγο, τοσο δα το φρύδι, χαμογελάει συγκρατημένα.
− Ωραίος σκάρος, μας λέει. Αλλά μικρός! Πρέπει να είναι το παιδί της δικιάς μου.

Και τραβάει από τη θάλασσα το καλάθι και έχει μέσα μια σκαρίνα κατακόκκινη, στρουμπουλή και σχεδόν διπλάσια σε μέγεθος από το δικό μας ψάρι!

Γυρίσαμε σπίτι με τα αυτιά κατεβασμένα και παρόλη τον οικογενειακό ενθουσιασμό για το ψάρι μας, βγάλαμε τη συγκεκριμένη αναμνηστική φωτογραφία, στην οποία μόνο χαρούμενοι δεν είμαστε! Ειδικά εγώ!

Λεπτομέρειες για τη ζωή της Τασούλας θα διαβάσετε εδώ.

Ηλίας Φουντούλης
iliasfood@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Ηλία Φουντούλη.

Διαβάστε επίσης: Ο Ηλίας Φουντούλης στο ikariamag.gr