Η αναμονή ήταν γλυκιά, όπως είπε στον πρόλογό της η καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ πολιτιστικών διαλόγων Ίκαρος  Claudia Delmer.

Πριν ξεχωρίσει, έπαιζε σε γκρουπ που ήθελαν να διακριθούν με κάθε τρόπο μέχρι που τους έγινε εμμονή. Η Μόνικα αντέδρασε, ήθελε κάτι διαφορετικό, ήθελε ένα σχήμα που να φτιάχνει τραγούδια για τη χαρά της μουσικής και το ταξίδι της. Έψαξε λοιπόν να βρει έναν τσελίστα. Έτσι μας παρουσιάστηκε το βράδυ του Σαββάτου στο Δημοτικό Κινηματογράφο Αγίου Κηρύκου. Μ’ ένα τσέλο, ένα βιολί και μια τρομπέτα πλέον των «κλασσικών» οργάνων.

Παραδέχεται ότι θέλει να γράψει χαρούμενα τραγούδια αλλά της είναι πολύ δύσκολο και πιστεύει ότι ο ελληνικός στίχος για να είναι καλός πρέπει να είναι σχεδόν ποίηση, γι αυτό τον αποφεύγει και επιλέγει τον αγγλικό ως την εύκολη λύση. Στιχουργικά δεν έχει να επιδείξει τίποτα ιδιαίτερο, πρώην γκόμενοι, δάκρυα και μεγάλες, ξεφτισμένες αγάπες που δεν πάνε παραπέρα.

Μουσικά όμως έχει καταφέρει ένα μικρό θαύμα. Ιδιαιτέρως μελωδική, χτίζει αλλά κυρίως ενορχηστρώνει ατμοσφαιρικά τραγούδια με ευαισθησία. Δυνατή, καθαρή φωνή με λιτή και κομψή παρουσία καθιερώνεται μέρα με τη μέρα γιατί δεν ανήκει πουθενά. Ή το αντίστροφο, ανήκει παντού. Μπορεί να χαρακτηριστεί ως η πρώτη του εναλλακτικού και η τελευταία του mainstream. Για την ώρα έχει αναδυθεί από το underground παρελθόν της και καταφέρνει να ισορροπεί ανάμεσα στα δύο ρεύματα με εξαιρετικό τρόπο.

Ξεχωριστή στιγμή για εκείνη αλλά και για μας, το our love or how we lost it, το οποίο στην εκδοχή του δίσκου έχει ηχογραφηθεί στη Λειψία, όπου η Μόνικα παίζει ένα από τα καλύτερα πιάνα του κόσμου (ακούστε το στο repeat). 

Όλοι έφυγαν με τις καλύτερες εντυπώσεις χωρίς όμως να συμμετέχουν ιδιαιτέρως στη συναυλία. Χρειάζονταν περισσότερο …χρόνο για να εκδηλωθούν. Ευτυχώς, η νεαρή τραγουδοποιός το κατάλαβε αφού το προηγούμενο βράδυ πέρασε με τους μουσικούς της από το Μονοκάμπι, από το μεγάλο πανηγύρι που τα τελευταία χρόνια καθιερώνεται ως το σημαντικότερο γεγονός του φθινοπώρου. 

Η Μόνικα λοιπόν ήταν εδώ, μαζί μας, κι απ’ ότι φαίνεται ήρθε για να μείνει στο μουσικό στερέωμα.

Γιάννης Κέφαλος για το ikariamag