Μικρά καλοκαίρια όπως αυτό, μικρές στιγμές έμπνευσης, μικρές απολαύσεις, μικρές γιορτές-σα γενέθλια, μικρές χαρές λίγο σαν αρραβώνες, λίγο σαν επέτειοι. Αυτά ειναι τα καλοκαίρια μας στο νησί. Κυνηγώντας τον ήλιο και τη θαλασσα, πίσω στη ζέστη της ψυχής, σαν πουλιά, μέσα απο μικρά ταξίδια- με κάθε τροπο και μέσο για μια εβδομάδα, μια μέρα, μια ώρα, να γεμίσουν τα ματια γνώριμα τοπία.

Περιορίζομαι στα παιδικά μου χρονια στο Μισισιπί γιατι αυτα ασκούν πανω μου τη μεγαλύτερη γοητεία, έλεγε ο Μαρκ Τουέιν. Κι αν βάλεις όπου Μισισιπί το χωριο σου, έχεις μια έτοιμη δικαιολογία για όλους τους αθεράπευτα ρομαντικούς ικαριολάτρες που βλογούν τα γένια τους ολοχρονίς, που μέσα απο τις παρωπίδες τους ορκίζονται πως ξέρουν τη διαδρομή για τον παράδεισο.

Ο παράδεισος ειναι το καλοκαίρι. Όχι όποιο κι όποιο όμως αλλά το καλοκαίρι στο χωριό σου. Εκεί που και φέτος έκανες νέες παρέες, ρούφηξες λίγα ακομα γέλια με τις παλιές, πήγες καινούριες βόλτες ή απολύτως καμία -αφου αλικοντιστηκες απο κείνο το φανταστικό μπλόκο ακριβώς δίπλα στην ταμπέλα του χωριού. (Εγω προσωπικά αντιμετωπίζω πάντα την ίδια φοβία που μου παραλύει τα γόνατα στα όρια του Καραβοσταμου κι έτσι αποφεύγω κάθε μετακίνηση εκτός των συνόρων του).

Η παιδική σου ηλικία. Ειναι χώρος και δεν ειναι χρόνος. Ή ειναι χώρος μέσα στο χρονο. Όσο υπάρχουν γονείς, παππούδες και θείοι, την επισκεπτεσαι ευλαβικά και με συνέπεια κάθε καλοκαιρι, με τα ματια ανοιχτά, την καρδιά σφουγγάρι και τα χέρια απλωμένα, έτοιμος να φορέσεις κοντό παντελόνι και να φας παγωτακι στο μώλο με γρατσουνισμενα γόνατα. Το φαγητό σε περιμένει το απόγευμα στο τραπέζι σκεπασμένο, το κρεβάτι σε καλοδεχεται μέχρι το μεσημέρι, το ρολόι σε αγνοεί επιδεικτικά. Το κινητό μετατρέπεται σε φωτογραφική, το αυτοκίνητο μόνο παραλίες και πανηγύρια μπορει να υποσχεθεί και τα κλειδιά του σπιτιού ειναι πάντα πάνω στην πόρτα.

Ποτέ δεν ειναι αρκετές οι μέρες. Το άγχος πως θ'ανοιξουν τα σχολεία σε σκουνταει στην πλάτη.. το άγχος πως δε χορεψες, δεν ήπιες, δεν κολυμπησες, δεν ξενύχτησες, δεν κοιμήθηκες, δεν ερωτεύθηκες, δεν αγκάλιασες, δεν τραγούδησες, δε νοιαστηκες αρκετά...Μόνο μέχρι το επόμενο καλοκαιρι στη χώρα των θαυμάτων... Μέχρι τότε απλα πρέπει να ξαναγίνεις ενήλικας.

Δωροθέα Τεμπέλη

doratempeli@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δωροθέας Τεμπέλη.