Η αλήθεια είναι πως ο μεγαλύτερος μου έρωτας ήταν πάντα το νησί. Aς ήμουν και «ξενάκι», σχετικό κi αυτό! Ναι, δεν έζησα ποτέ εκεί κi ακόμα και η πιο χαρακτηριστική «Καριωτίνα» που ξέρω, το Ευτυχιώ μας - η γιαγιά, δηλαδή η μικρή Ευτυχία γιατί μεγάλη ήμουν εγώ!- έφυγε κορίτσι σχεδόν για την Αλεξάνδρεια. Ξενάκι και αυτή, περίπο, μα με την πιο αυθεντική καριώτικη ψυχή. Αυτή που κάτι τα γονίδια, κάτι που η γιαγιά όπου κι αν βρέθηκε καριώτικα φερόταν, διαμόρφωσε στο μυαλό μου -χωρίς να το καταλάβω- το καριώτικο πρότυπο.

Έτσι, το σημερινό ξενάκι ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα τη Νικαριά σαν να γεννήθηκε με αυτό το «κουσούρι», όπως λίγοι μόνο μπορούν, εκείνοι που οι ψυχές τους της μοιάζουν. Έτσι δεν είναι, μάτια μου, ο Έρωτας; Όλο σου το είναι νοιώθεις πως ταυτίζεται με την άλλη πλευρά, το άλλο μισό κομμάτι ψυχής που σου λείπει για να είσαι ο εαυτός σου.

Παρολαυτά, ταίρι δεν είχα βρει. «Μα δεν σου τυχε ποτέ κάτι; Πώς; Αφού λένε πως εδώ όλοι ερωτεύονται, κάτι τα μαγνητικά πεδία, κάτι το γλυκό κρασί. Ε, πώς;». Ακόμα και οι παππούδες μου μα και οι προπαππούδες μου απο έρωτα παντρεύτηκαν εδώ. Σε ένα πανηγύρι, μα πόσο ίδιες όλες οι ιστορίες! Πόσο σε παρασύρουν στο ρομαντισμό αυτά τα ρημάδια τα μαγνητικά πεδία!

Μα τη γιαγιά - έλεγε το Ευτυχιώ για τη μάνα της, τη Δέσπω - ήταν να τηνε παντρέψουν με προξενιό! Επήγεν λοιπόν ο γαμπρός και τα κανόνισε όλα. Κρασί, τα ζώα για το γλέντι, τι άλλο να θες; Μα ο έρωτας μάτια μου εν κανονίζεται! Την άρπαξεν, λοιπόν, ο παππούς (Αντώνης, ο πρώτος ‘’κατσαρόλας’’) από το σπίτι λίγο πριν το γάμο. Εκείνο τον καιρό οι ήταν πιο πιθανό να κλεφτείς παρά να παντρευτείς επισήμως, παρόλα αυτά «εγκλήματα τιμής» δεν έγιναν ποτέ στην Ικαρία, όπως λένε οι παλιοί. Εμαθεύτηκεν γρήγορα στο Καραβόσταμο, συνεχίζει η Ευτυχιώ. Πιάνει ο γαμπρός το κατόπι και τον ηβρε τελικά τον πάππου, μα δεν εκρυβόταν κιόλας! Όλοι περίμεναν να δουν φασαρία, αυτές που την επόμενη μέρα είναι γνωστές στο κάτω, στο πάνω χωριό και ίσα με το Μονοκάμπι! «Ρε Αντώνη μιας και πήρες το κορίτσι δεν παιρεις και το κρέας, α κάμεις το γάμο;».

Και έτσι απλά, ο Έρωτας πάντα έβρισκε το δρόμο και όλοι ήταν μαζί στα ζεύκια και πάλι αγαπημένοι! Μα εμένα συνέχιζαν να με ρωτούν «Πώς για σένα όχι;» Τόσο που παρά το χαλαρό του χαρακτήρα μου, είχα αρχίσει και εγώ να ανησυχώ. Ο φίλος μου, ο Χρήστος μόνο καταλάβαινε.

- Φεύγω, μου λέει μια μέρα, νωρίτερα από ότι σκεφτόταν γιατί προγραμματισμένη επιστροφή δεν υπάρχει πότε για εμάς. Λέμε «ε, κάπου αρχές Σεπτέμβρη». Μα θα ‘ταν 20 Αυγούστου.
- Βρε θα χάσεις το τάδε και το τάδε πανηγύρι;
- Άσε με, έχω να πάω να βρω μια κοπέλα.
- Και γιατί δεν της λες να έρθει εδώ, διακοπές δεν είναι;
- Είναι ρίσκο που δεν θέλω να πάρω. Αν δεν ερωτευτεί το νησί και δε μπει στο ρυθμό, πώς θα την ερωτευτώ κι εγω; Δε θα κάψω εγώ την Ικαρία έτσι, αυτή είναι η μόνιμη αγάπη, μετά οι άλλες! Και πρέπει να τη σέβονται…".

Κατάλαβα. Είχε δίκιο. Το ίδιο πρόβλημα είχα κ εγώ. Αυτός ο έρωτας έρχεται πάντα πρώτος σε όποια σύγκριση! Σε βαθμό που πρέπει να ξεπεράσει κανείς (αν δεν ειναι καριώτης ή εξίσου ερωτευμένος όπως εμείς!) τον όποιον ανταγωνισμό και απλά να το δεχτεί: Θα έρχεται πάντα δεύτερος! Μα και τόσο πρώτος αν μοιραστεί αυτόν τον ίδιο έρωτα, εκεί σε κάποιο πανηγύρι, στο χορό. Μπορείς να μπεις στο ρυθμό της αμπελοκουτσούρας; «Έλα, έλα με τα μένα, να περνάς χαριτωμένα». Και όταν θα μεγαλώσει η ένταση και θα ορμούν δεξιά κι αριστερά τουρίστες, ντόπιοι, «νέοι, γέροι και ξενάκια»,  κράτησε το χέρι, κράτησε τον κύκλο, γίνε ένα σώμα, «αγκαλιά γλεντούν τα νιάτα».

Εδώ, μέσα στο χορό είμαστε όλοι νέοι και μέχρι να σκάσει στα μάτια μας η πρώτη ηλιαχτίδα όπως χορεύουμε τον καριώτικο της αυγής, είμαστε όλοι ερωτευμένοι!

‘Α ‘ρτεις;

Ευτυχία Βασάλου
eftichia.Vasalou@firstdata.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ευτυχίας Βασάλου.