Εντάξει, η αλήθεια είναι πως συνήθως τους πρωτάρηδες τους προειδοποιούμε - εγώ τουλάχιστον! Απλώς η υπερβολική αγάπη μας για το νησί και τις καταστάσεις που εμείς βιώνουμε -όπως τις βιώνουμε λαμβάνοντας υπόψη αυτή την αγάπη- μάλλον περιγράφουν έναν τόπο μαγικό (που φυσικά είναι!) και κάπου εκεί χάνεται η μεταδοτικότητα για τις όποιες περιστάσεις «ασυμβατότητας» μπορεί να βιώσει ένας νεόφερτος!

- Βρε μην πάρεις ψηλοτάκουνο, σου λέω. Δε θα το φορέσεις.
- Μα ούτε μια πλατφορμίτσα; Είμαι κοντή εγώ, δεν είμαι όπως εσύ (γκαμήλα εννοεί αλλά το αντιπαρέρχομαι).
- Μα θα τσακιστείς πουθενά και θα τρέχουμε, άσε που δε θα μπορείς να χορέψεις στα πανηγύρια. Α ναι, βέβαια, πάρε και ένα κλειστό παπουτσάκι ΧΑΜΗΛΟ για το χορό στο χώμα!
- Τι, να πάρω δηλαδή αθλητικό;
- Ναι, μια χαρά! Θα σου χρειαστεί και για την κατάβαση στις Σεϋχέλλες. Την άλλη στο Να μπορείς να την πας και ξυπόλυτη και.....( αρχίζω και απαριθμώ όλα μου τα τουριστικά must που πώς να το κάνουμε, must έγιναν γιατί είναι κοντά στη φύση).
- (Τρόμος) Καλά καταδρομικές ασκήσεις κάνετε εσείς εκεί;
- Όχι, είναι φοβερά μέρη και εμπειρίες (ενθουσιασμός!). Aπλώς πρέπει να είναι κανείς προετοιμασμένος
- Μάλιστα..... και από ρούχα, τι να φέρω;
- Μμμμ ό,τι πιο ξε-ίγκλωτο έχεις, χαλαρά. Και αφήνεις πίσω το βαλιτσάκι με καλλυντικά και μακιγιάζ επίση, δε θα το χρησιμοποιήσεις, βάρος θα σου είναι.
- (Τρόμος Β’, σιωπή) ...

Εγώ αναρωτιέμαι εντωμεταξύ αν θα προτιμούσε να έλεγα πως πρέπει να έχεις κάτι από την τελευταία κολεξιόν Πράντα για να εμφανιστείς στην πλατεία, αν πάμε δε για ποτό στις Ράχες, ε να μην την κοτσάρεις μια τουαλέτα με ουρά; Τελικά συμφωνούμε και (κάθε φορά όμως) ξέρω πως θα κάνουν ό,τι θα έκαναν εξαρχής και πως από τη μια μπαίνουν από την άλλη βγαίνουν οι οδηγίες αλλά επίσης ξέρω πως μάλλον θα προσαρμοστούν μια χαρά και χαμογελάω. Περιμένω να δω τι θα αντικρίσω.

Και πραγματικά, τα έχω δει όλα! Να καταφθάνουν ταλαιπωρημένες με το ρίμελ να τρέχει στα μάγουλά τους, να πιστεύουν πως είναι κατάλληλο άουτφιτ το βραδινό σορτς στη Μονή Μουντέ (η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι είναι χαλαροί εδώ και δεν κάνουν παρατηρήσεις, ούτε μοιράζουν φούστες για να μπεις στα μοναστήρια αλλά όπως και να το κάνουμε, όταν βλέπεις την «κοινή λογική» ζωντανή μπροστά σου, αισθάνεσαι λίγο μύγα μέσα στο γάλα ....αλλά έχει πλάκα!). Η κοπέλα με το σορτς, την κοινή λογική την αντιλήφθηκε στο σχόλιο ενός εκ των επισκεπτών «Που πας μωρή με το σορτς στο μοναστήρι;» «Κάνε μας τη χάρη, βερμούδα είναι.» (Ηταν σορτς!)

Η ιστορία είναι όμως αφιερωμένη σε μια άλλη αγαπημένη φίλη που κατα-ταλαιπωρήθηκε και το κατα-ευχαριστήθηκε: Έχω δώσει, ως συνήθως, οδηγίες «προς ναυτιλωμένους» και πηγαίνω να παραλάβω - μεσημεροαπόγευμα ευτυχώς και όχι πρωί που γυρίζω για ύπνο - την αυτοαποκαλούμενη «καλομαθημένη» φίλη από το αεροδρόμιο γιατί 6,5 ώρες στο πλοίο είναι πάαααρα πολλές (εντάξει, μπορεί να είμαι εγώ η παράξενη που αν δεν μπω σε πλοίο καλοκαίρι στην Ελλάδα δεν καταλαβαίνω ελληνικό καλοκαίρι.... άντε μάλλον είμαι εγώ γιατί αυτό το πλοίο πρέπει να είναι και για Ικαρία και όχι σκέτο για κάπου αλλού). Φτάνω λοιπόν και βλέπω στην έξοδο… τη Θεία από το Σικάγο! Είχε φέρει μια βαλίτσα πιο μεγάλη από μένα (που είπαμε, ένα εκτόπισμα το έχω.) Πραγματικά, την κοιτάω με την βαλίτσα και την καπελαδούρα να περιμένει κάτι σε αχθοφόρο(;) και νομίζω πως είναι η Γεωργία Βασιλειάδου με τις στάμνες ή ο άλλος ο Αμερικάνος αδερφός του Μίμη Φωτόπουλου και έχει φέρει και καμία Κορβέτ να εκτελωνίσουμε. Χαμογελώντας λέω, «εντάξει, έχουμε δωμάτιο, έφερες και σκηνή;» «Όχι, λίγα ρούχα γιατί δεν ήξερα τι να διαλέξω και δεν έχω και μικρή βαλίτσα» Οκ, no worries, φύγαμε!

Εκείνο το καλοκαίρι έμενα στο σπίτι του εκλιπόντος παππού μιας φίλης με την οποία είχα συμφωνήσει να φιλοξενήσουμε και την εν λόγω φίλη. Το σπίτι ήταν κάτω από το δρόμο και είχε άπειρα σκαλιά γιατί κανείς δεν είχε προβλέψει πως θα κατεβάσει (και κυρίως θα ανεβάσει) βαλίτσα-μπαούλο από το Σικάγο! Φου και ξεφού την κατεβάσαμε που λες και αυτό ήταν η έναρξη των βασανιστηρίων της.

Γιατί το ίδιο καλοκαίρι είχαμε και πρόβλημα με το νερό, δεν είχε βρέξει και επειδή ήμασταν πολλοί μαζεμένοι στο Καραβόσταμο τον Αύγουστο, αποφασίστηκε να κλείνουν το νερό για να μη σωθεί. Αρχικά το έκλειναν από τις 8 το βράδυ και μετά, μα την περίοδο που ήρθε η καλομαθημένη φίλη της ιστορίας μας, έφτασε να έχουμε νερό μόνο 11-12 το πρωί. Πράγμα το οποίο δεν με είχε ενοχλήσει γιατί είπαμε, αγαπάμε! Όλα είναι μαγικά όταν αγαπάς και οι κακοτοπιές ακόμα είναι μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια! 'Έλα μου όπως που φτάσαμε να βάζουμε ξυπνητήρι για να προλάβουμε να μαζέψουμε τους κουβάδες μας για το ντους. Γέλαγα πολύ που σηκωνόταν κακήν κακώς για τον κουβά και άκουγα μουρμουρομπινελίκια γιατί τελικά το νερό είχε κοπεί νωρίτερα...! Εμένα, επίσης, όλο το σύστημα του κουβά μού έφερνε με νοσταλγία την γλυκιά ανάμνηση της γιαγιάς μου που μας έτσι μπάνιο μικρά και στην Αθήνα. Κουβαδάκι μέσα στον μεγάλο κουβά με νερό και ζεστό πετσετάκι για το σαπούνισμα που μοσχοβολούσε.

ΙΔΕΑ : «Αν θέλετε, πηγαίνετε να κάμετε το μπάνιο σας στους κήπους, έχω βρύση που κατεβάζει νερό από τις πηγές από το βουνό εκεί και ε κόβεται!» Αυτός ήταν ο σπιτονοικοκύρης μας, μια και δυο, το κόβουμε για τους «κήπους» λοιπόν όπου φυσικά το νερό ήταν σαν χιλιάδες μισολιωμένα παγάκια να σου έρχονται κατακούτελα…τώρα μάλιστα! Ξεκίνησα εγώ με την ψυχρολουσία σε χαλαρό ύφος μπας και την επηρεάσω αλλά πού! Ακόμα θυμάται τα βρισίδια που έριχνε με το λάστιχο στο κεφάλι ενώ εγώ έκλαιγα από γέλια μη μπορώντας ως παπαράτσι να αποθανατίσω την σκηνή.

Το όλο σκηνικό μού θύμισε μια θεία που μου περιέγραφε τον ερχομό της πρωτευουσιάνας ξαδέρφης της την εποχή που ήταν έφηβες και… «με το που έφτασε στο χωριό ρωτούσε:

- Πού κάνουμε ντους;
- Τι ντους;

Πού να της εξηγήσεις ότι το ντους είναι εκτός σπιτιού και ότι αλλάζουμε βρακί μια φορά τη βδομάδα μετά συγχωρήσεως!»

Ε, έτσι και η καλομαθημένη μας .Φυσικά και οι άπειρες επιλογές σε καθαρά ρούχα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί γιατί έμεινε με το παράπονο, «δε φόρεσα τίποτα, τσάμπα τα έφερα». Και εκεί που έχει περάσει του λιναριού τα πάθη και οδεύουμε προς το αεροδρόμιο για την επιστροφή όπου σημειωτέο, έχει πανιάσει από τρόμο πάλι με τις στροφές, περιμένω και εγώ να την συμπεριλάβω στους επισκέπτες της ΦΡΙΚΑΡΙΑΣ που λένε -γιατί έχουμε 2 λίστες , αυτούς που την λατρεύουν και η λατρεία τούς ακολουθεί μια ζωή και αυτούς που …φρ-ικάρουν!- ακούω την λιγότερο αναμενόμενη ατάκα: «Του χρόνου θα έρθω νωρίτερα να προλάβω κι εκείνο το πανηγύρι και να πάμε και εκεί και εκεί και εκεί….»

Χαίρομαι πραγματικά γιατί με κάτι τέτοια κρας τεστ, τελικά καταλαβαίνεις ποιος μπαίνει στην ουσία των ανέμελων διακοπών χωρίς ντρες κόουντ = χωρίς περιορισμούς αλλά και χωρίς αστικές ανέσεις οι οποίες όπου επιχειρούνται, μάλλον βλάπτουν την αυθεντική όψη του κάθε τόπο.

Γι’ αυτό δεν τις είπαν «διακοπές» εξάλλου; Γιατί ξεχνάμε για λίγο το άγχος και τα πρέπει των πόλεων και των υποχρεώσεων και μπορούμε να αντιμετωπίσουμε με άλλο μάτι τη ζωή που μας προσφέρεται για το διάστημα αυτό, ίσως ακόμα και για το επόμενο διάστημα μετά την επιστροφή μας.

Αυτή η αυθεντικότητα είναι που αντί των ανέσεων που έχεις υπόψη, σου προσφέρει κάποιες άλλες σκέψεις και συναισθήματα που ίσως δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν ….και ξαναγυρνάς, εδώ έτοιμος για το σίκουελ!

Ευτυχία Βασάλου
eftichia.Vasalou@firstdata.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ευτυχίας Βασάλου.