Έχουμε Πάσχα μπροστά μας να περιμένουμε. Είναι πολλές οι εκκρεμότητες μέχρι να βγει η βαλίτσα από το πατάρι. Η κουβέντα γέμισε προβληματισμένα χαμόγελα όμως όταν η Άννα έκανε την κρίσιμη ερώτηση, τι ρούχα θα πάρουμε μαζί μας στο νησί. Μα βέβαια κοντομάνικα για το πρωί στον καφέ και παλτά/πουλόβερ για το βράδυ. Έχει υγρασία κάτω, το ποτάμι θα έχει νερό, μακάρι να μη βρέχει, να πάρουμε κανενα μαγιό, παντελόνια και μπότες. Την τρως τη μαγειρίτσα; Tο σουβλίζετε ή το βάζετε στο φούρνο το αρνί; Κατσίκι τρώμε εμείς…

Μπαίνω στα σπίτι ξημερώματα και είναι η γλυκότερη στιγμή στο ταξίδι. Πάντα κουβαλάμε παρέα κι η αγωνία να τους αρέσει η αναμαλλιασμένη μας πλαγιά και το γκριζομπλε λιμάνι μας ειναι μεγάλη. Ακόμα κι αν το τραπέζι δεν είχε πάνω λαζαράκια, τσουρέκια και κόκκινα αυγά, ακόμα κι αν το σπίτι δεν είχε αεριστεί να φύγει η υγρασια και δεν είχε στρωθεί με πολύχρωμα αταίριαστα κιτς χαλάκια/τετρις- να μην παγώνουν τα ξυπόλητα μας πόδια- πάλι το ίδιο βάλσαμο θα ηταν. Στρώματα θαλάσσης στοιβαγμένα κάτω απο τον καναπέ, κλωτσάω δυο σαγιονάρες που ξέμειναν στη φασίνα και τα ψάθινα καπέλα μας κρέμονται στον τοίχο. Εδω εμείς, εσείς εκεί, χωρίζουμε κρεβάτια και καναπέδες που καθόλου ελκυστικά δεν είναι όταν, ανοίγοντας τα πατζούρια, το χωριό ξυπνάει λαμπερό τινάζοντας το πάπλωμα ομίχλης από πάνω του χαμογελώντας. Λίγο ελληνικό καφε κι ένα κουλουράκι στα κρυφά μη χαλάσει η νηστεία αλλά ούτε η παράδοση ζαβολιάς που κρατιέται χρόνια. Κι υστερα, λίγο νερό στη μούρη και κάτω. Να ακούσουμε καλωσορίσματα να ζεσταθούν τα αυτιά μας, να χαιρετίσουμε τη μεγάλη οικογένεια, να κανουμε τις συστάσεις, να γίνουν πέντε-δέκα οι ελληνικοί, να ανπνεύσουμε οξυγόνο, να κανονίσουμε πού θα γίνει το τραπέζι που κάθε χρόνο στο ίδιο μέρος γίνεται.

Όλοι μαζί τρώμε το Πάσχα σε ένα μεγάλο τραπέζι στην αυλή της γιαγιάς. Μοιρασμένες δουλειές και σπιτικό κρασί. Ο θείος Ζαχαρίας τα παϊδάκια, ο θείος Βασίλης το κοκορέτσι, κι αν τους κοιτάξεις και τους δυο μαζί γρήγορα να ενωθούν τα καρέ, σου φαίνεται πως βλέπεις τον παππού να σουλατσάρει στην αυλή με τζην και κόκκινα μάγουλα. Όλοι οι θείοι κάνουν κόκκινα μάγουλα από το κρασί. Λαδωμένα χέρια, πονηρές ματιές, ευχές για του χρόνου να είμαστε όλοι διπλοί και τριπλοί, σάς αρέσει η Ικαριά το Πάσχα; Άλλο πράμα από το καλοκαίρι ε; Με θα ξανάρθετε; Πόσο α κάτσετε; Και για λίγο συννεφιάζει το βλέμμα. Όσο μπορούμε και όχι όσο θέλουμε, για μια ανάσα, μια αγκαλιά, ένα τραπέζι. Του χρόνου να είμαστε εδω πρωτομαγιά, να πιάσουμε το Μάη στο Να, έχει πολλά λουλούδια το Πάσχα στην Ικαρία. Ο καριώτικος δε συντονίζεται από τις αυλές των σπιτιών. Μια νότα στο γιαλό, μια νότα απ'το Φουσκάτο, κάποιοι χορεύουν και πρώτη η μαμά. Κάποιοι δακρύζουν, ήταν δυσκολος χειμώνας με απώλειες, κάποιοι φωνάζουν στ' ακουστικά γιατί εν ήρτατε; Του χρόνου να ‘μαστε καλά.

Το Πάσχα στην Ικαρία ειναι η γιορτή της μητέρας και του πατερα μαζί, η γιορτή του θείου και της θείας, η γιορτή του ξένου που ερωτεύτηκε μια ακρογιαλιά το καλοκαίρι και ήρθε να τη γνωρίσει καλύτερα μια κρύα νύχτα μεγαλοβδομαδιάτικη. Τη βρήκε σαν κοπέλα, αγουροξυπνημένη και ξαφνιασμένη, ακατάστατη και αγριεμένη αλλά μύριζε άνθη δροσερά και την αγάπησε ακόμα περισσότερο.

Δωροθέα Τεμπέλη
doratempeli@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δωροθέας Τεμπέλη.