Ξεκίνησε η λειτουργία των λουτροκαταστημάτων στις ιαματικές πηγές της Ικαρίας. Ευκαιρία , λοιπόν , για θεραπεία κι ευεξία  στα Θέρμα, στη Σπηλιά. Ευκαιρία και για μια ιστορία για κάποια άλλα λουτρά, γειτονικά και, βεβαίως, ικαριακά. Ξέρετε, από εκείνες τις ιστορίες  των γιαγιάδων που ποντάρουν σε μαζώξεις στο αυλιδάκι και ευήκοα ώτα.

«Πηγαίναμε, που λες παιδί μου, πριν χρόνια  για τα θερμά λουτρά μας   από τον Ξυλοσύρτη στη Λευκάδα, ανατολικά του χωριού, με τις βάρκες. Κι ήμασταν παρέα πολλοί. Γέλια, πειράγματα, αλμύρα, προσμονή. Τι διαδρομή κι αυτή! Αράζαμε σε μια μικρή σκαλίτσα, ξύλινη, κι εκεί συναπαντιόμασταν και μ΄άλλους λουόμενους, ντόπιους και ξένους. Παίρναμε το μονοπάτι ευθεία που οδηγούσε στο λουτροκατάστημα, που είχε έναν περιορισμένο χώρο υποδοχής  και τρεις θαλάμους με  μπανιέρες, δύο εσωτερικές και μία εξωτερική.

Εκεί μάς περίμενε ο μπανιέρης που έφτιαχνε τους λουτήρες. Σ’ ένα σημείο στη θάλασσα έβγαινε το ιαματικό νερό,  καυτό, διαχεόταν τριγύρω και μπορούσες, παρότι το έζωναν τα βράχια, να κάνεις μπάνιο εκεί. Όμως, οι περισσότεροι περίμεναν σε μια πεζούλα υπομονετικά τη σειρά τους, να ανεβάσει με τους τενεκέδες ο μπανιέρης νερό, να κάνει τη μείξη με το θαλασσινό, για να αφεθούν στη συνέχεια στη χαλαρωτική εμπειρία. Αργότερα γέμιζαν με αντλία μια δεξαμενή και το νερό διοχετευόταν μέσω σωληνώσεων στους λουτήρες. Κι είναι θαυματουργά τα νερά, θειούχα και πιο λίγο ραδιούχα, κάνουν για πολλές παθήσεις, κυρίως δερματικές. Μάλιστα αρκετοί μάζευαν και τη σκουριά, την κολλημένη στους βράχους , την έβαζαν σε βάζα ή μπουκάλια με ζεστό νερό και την είχαν περί πολλού για εκζέματα.

Κι έχει και συνέχεια. Μετά την ίαση του νερού, τραβούσαμε για την αυλή, εκεί που ήταν και η  πεζούλα της αναμονής. Καθαρισμένο το   μέρος, σκεπασμένο κατά τα ¾ από πικροδάφνες , διέθετε κι  έναν πρωτόγονο μπουφέ. Τι αύρα, Θεέ μου, τι χρωματική πανδαισία και πόσο ξεδιψαστικός  εκείνος ο καφές ή το αναψυκτικό μας! Φεύγοντας συνεχίζαμε ζωογονημένοι προς τα πάνω για τον κεντρικό δρόμο, ανεβαίνοντας ένα δρομάκι ζικ- ζακ, με ντουσεμέ (λιθόστρωτο) μισοχαλασμένο.
Κι ύστερα αυτή η όαση «θυσιάστηκε», για να μεταφερθεί και να αξιοποιηθεί το πολύτιμο νερό στο ελπιδοφόρο ξενοδοχείο που χτίστηκε στην περιοχή και που πήγε κι αυτό στράφι κι έγιναν και τα λουτρά ένα χαλαμουντάρι... Ωστόσο, κάποια στιγμή η μπίγα, βγάζοντας πέτρες, διαμόρφωσε μια πισίνα που βρίσκοντας διέξοδο το νερό, αναμειγνύεται με τη θάλασσα συνεχίζοντας τη θαυματουργία του.

Σήμερα, το  προσεγγίζουν πια το μέρος αυτό, μετά μεγάλης προσοχής, άνθρωποι που το λέει η καρδιά και το κουράγιο τους.

Ωραίες αναμνήσεις! Στις είπα και ξανάνιωσα! Αχ, παιδί μου, αν τη ζούσες κι εσύ αυτήν την εμπειρία, θα με καταλάβαινες...».

Βάνα Τσαμπή
vana.tsampi@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Βάνας Τσαμπή.