Ποτέ δεν συμπαθούσα τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Βυθιζόμουν και εγώ σ αυτήν τη μουντάδα και την κατάθλιψη, όπως και πολλοί άλλοι.

Με εκνεύριζαν τα πολύχρωμα λαμπιόνια σε δρόμους, μπαλκόνια, βιτρίνες. Με εκνεύριζαν τα στολισμένα δέντρα, τα γκυ και οι Άη-Βασίληδες, τα παιδάκια που σου χτυπάνε το κουδούνι απ’ το άγριο χάραμα για να σου πουν τα κάλαντα, το κυνήγι της γαλοπούλας στον χασάπη ή στο σούπερ-μάρκετ. Το χειρότερο μου ήταν να αναζητώ δώρα για γνωστούς και φίλους σε ασφυκτικά γεμάτα καταστήματα, να κυκλοφορώ στους δρόμους της μεγαλούπολης, όπου για να διανύσεις την μικρότερη διαδρομή χρειάζεσαι 1,5 ώρα, ενώ αν χρειαστεί να παρκάρεις πρέπει να έχεις... μπάρμπα στη Κορώνη.

Αδυνατούσα να καταλάβω από πού προερχόταν αυτή η διεστραμμένη επιθυμία όλων των φίλων να ξεχύνονται σε μπαρ, κλαμπ, ταβέρνες, νυχτερινά κέντρα, κάθε παραμονή. Να στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλον, να σπρώχνονται και να ποδοπατιούνται.

Το μόνο που αναζητούσα ήταν ο αναπαυτικός καναπές-γωνία, παρέα με τον Σπύρο Παπαδόπουλο!!!!

Βέβαια, αντιλαμβανόμενη τις ακραίες θέσεις μου, παρακολουθούσα εντατικά και με μεγάλη προσοχή όλες τις έρευνες και τα άρθρα που αφορούσαν την ένταση των αρνητικών συναισθημάτων κατά την περίοδο των εορτών, προσπαθώντας να εξακριβώσω τι μου συμβαίνει.

Μάταιος κόπος… Και καθώς τα χρόνια περνούσαν και δεν είχα καταφέρει να καταλάβω ούτε τι, ούτε γιατί.

Αλλά, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο κατάλληλος τόπος, με τους κατάλληλους ανθρώπους, ντόπιους και μη!!!!

Αφού λοιπόν αποφάσισα για μία και μόνη φορά να αφήσω τη βολή του καναπέ μου –γωνία-, πείστηκα να μπω στο αεροπλάνο. Οδήγησα το νοικιασμένο Ι.Χ.  από Άγιο έως το Χριστό στις Ράχες.... και να που όλα άλλαξαν.

Λίγο η χειμωνιάτικη φύση στο νησί, λίγο η θέα απ τις ανεμογεννήτριες, λίγο η ανταριασμένη θάλασσα, λίγο η θαλπωρή δίπλα στη ξυλόσομπα στον Ντοστογέφσκι, τα μεζεδάκια στο Ρεμπίκο, οι ζεστές αγκαλιές και τα χρόνια πολλά των φίλων. Μα κυρίως εκείνη η ατελείωτη πεζοπορία, που ξεκίνησε ανήμερα Πρωτοχρονιάς στις 3 το μεσημέρι, για να ολοκληρωθεί την επόμενη μέρα στις 10 το πρωί. Κάλαντα διαρκείας. Σε όλα τα σπίτια των χωριών και παντού ένα στρωμένο τραπέζι. Παντού γεμάτα ποτήρια κρασί. Παντού θερμές ευχές και αγκαλιάσματα. Και εκεί στην πλατεία του Χριστού, μετά το «Θεέ μου μεγαλοδύναμε», ο καριώτικος που στήθηκε γύρω απ τον πλάτανο..... με τους δεκάδες νέους και μια ορχήστρα όργανα...

Στην Ικαριά χρωστάω και πάλι.... Βυθιζόμουν στη συνήθεια και εκείνη με τον μοναδικό και μαγικό της τρόπο, μου άπλωσε το χέρι και με τράβηξε στον... αφρό.

Από τότε λατρεύω τα κάλαντα, τα λαμπιόνια και τα χριστουγεννιάτικα δέντρα..... και μεταξύ μας, καμιά φορά «συλλαμβάνω» τον εαυτό μου να περιμένω κάθε παραμονή, μην τυχόν και ακούσω τα κουδουνάκια απ’ το έλκηθρο του Άη-Βασίλη, που θα περνάει έξω απ το παράθυρό μου...

Τώρα πια πιστεύω στα θαύματα.... και εδώ στην πόλη, μπορούν να συμβούν...

Καλές και ευτυχισμένες γιορτές για όλους μας.

Δήμητρα Κόχιλα
iliast31@hotmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δήμητρας Κόχιλα.