Υπάρχουν πολλές Ικαρίες να ξέρετε. Δεν ήθελα να σας τρομάξω, αλλά θεωρώ ότι πρέπει επιτέλους να το μάθετε.

Για αρχή, υπάρχει ο πρώτος διαχωρισμός που εμείς οι Καριώτες τον ξέρουμε καλά: Η Ικαρία Μπρος και η Ικαρία Πίσω. Όποιος ας πούμε είναι από τη μεριά του Αγίου Κηρύκου (όπως εγώ), λέει τη μεριά του Ευδήλου και των Ραχών "Πίσω". Και τ'ανάποδα(;) υποθέτω. 

Ένα παράδειγμα:
- Μαμά, πάω Πίσω για μπάνιο. Θα συναντηθώ και με κάτι φίλες που κάνουν διακοπές στη Μεσακτή.
- Πού θα τρέχεις παιδάκι μου 40 χιλιόμετρα; Δεν τους λες να έρθουν αυτές από δω, να σφάξουμε κι ένα κοτόπουλο να φάτε.
- Άσε με ρε μάνα, να φύγω να σταματήσω να βλέπω όλο τους ίδιους και τους ίδιους.  

Υπάρχουν όμως κι άλλοι διαχωρισμοί, λιγότερο γνωστοί.

Υπάρχει για παράδειγμα η Ικαρία που είναι στα Θέρμα. Μια Ικαρία με πρωτάθλημα beach volley, γλυκά στο καφενείο το απόγευμα και παππούδες που ξέρουν το μυστικό της ζωής.

Υπάρχει η Ικαρία που είναι στο Φάρο. Μια Ικαρία με πάρα πολλά παιδάκια που τρέχουν στην παραλία ανέμελα και τους γονείς να είναι ήσυχοι. Μια Ικαρία με μπαράκια στην παραλία που σερβίρουν άλλες, εξωτικές κουζίνες. Μια Ικαρία με πολλούς Americarians.

Υπάρχει η Ικαρία που είναι στο Να και στη Μεσακτή. Μια Ικαρία με surf, ρεγκε και χαώδη κύματα.

Υπάρχει η Ικαρία των Ραχών. Μια Ικαρία μέσα στο δάσος που ξυπνάει άλλες ώρες από τις υπόλοιπες.

Υπάρχει η Ικαρία που είναι στον Ξυλοσύρτη, το χωριό μου. Μια Ικαρία με μια παραλία που θυμίζει την ίδια τη ζωή, ξεκινά με μεγάλους βράχους και καταλήγει σε άμμο. Τόσο εύκολη, τόσο δύσκολη. 

Και υπάρχουν κι άλλες..αμέτρητες Ικαρίες. Που ο καθένας τις βλέπει διαφορετικά. Τι πιο όμορφο και λογικό! Μέσα σε όλα αυτά, επίσης λογικό, όλοι θεωρούμε το χωριό μας καλύτερο από τα άλλα. Ο τοπικισμός φτάνει σε άλλα επίπεδα στο νησί. Αλλά και πού δε συμβαίνει αυτό να μου πεις!

Φέτος το καλοκαίρι επισκέφτηκα την Ικαρία που βρίσκεται στο Καρκινάγρι. Όχι απλώς επισκέφτηκα, έκανα 1 εβδομάδα διακοπές εκεί. Η διαφορά ήταν για μένα ξεκάθαρη. Μια Ικαρία βράχος, σαν να κοσκίνισε ο θεός το Αιγαίο και ό,τι έμεινε, το έριξε στο Καρκινάγρι. Μια Ικαρία κλειστή για όσους δεν ξέρουν να κοιτούν, μα ανοιχτή γι’ αυτούς που της παραδίνονται. Μια Ικαρία τόσο μικρή κι όμως τόσο μεγάλη. Μια Ικαρία με μικρές όμορφες ρουτίνες και μεγάλες εκρηκτικές εκπλήξεις.

Κι όμως τελικά, όσο διαφορετική και να’ταν, άλλο τόσο ίδια ήταν. Γιατί ο αέρας σε άγγιζε με τον ίδιο τρόπο και τα πρόσωπα ήταν το ίδιο χαμογελαστά. Γιατί η οικογένεια της Ικαρίας σε αγκάλιαζε με τον ίδιο τρόπο. Γιατί οι ώρες περνούσαν το ίδιο χαλαρά και γιατί κυρίως φεύγοντας από εκεί, ένοιωσα την ίδια στεναχώρια που νοιώθω όταν φεύγω κι από το σπίτι μου. Την ίδια στεναχώρια όπως όταν αποχωρίζομαι τη μαμά μου. Την ίδια νοσταλγία όπως όταν κάνω το τελευταίο μου μπάνιο στην παραλία στον Ξυλοσύρτη.

Γι’ αυτό μην τρελαίνεστε. Κι αν υπάρχουν Ικαρίες πολλές, είναι όλες αγαπημένες.

Ηλέκτρα Πάστη
elektra.pasti@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ηλέκτρας Πάστη.