«Ναι τον ξέρω, μα καθηγητής ελληνικής Ιστορίας είμαι… αυτός που έφυγε για να γλυτώσει από το Μινώταυρο.. κι έπεσε;" σα να θυμήθηκε χαρούμενα έναν παλιό γνωστό του, ο άγνωστος Χαβανέζος καθηγητής, και μόνο χαιρετίσματα δεν του έστειλε του Ικαρου μόλις άκουσε από πού είμαι.

«Ναι! Αυτός!», απάντησα. Τα καφεδάκια και τα κρουασάν μας και εις το επανειδίν, δηλαδή αν με βγάλει πάλι ο δρόμος στα Στάρμπακς του Γουακίκι, καλή αντάμωση.

Μισοκλείνω τα μάτια μου και είμαι σ’ ένα λεωφορείο με τον κλιματισμό στους -8, κρατάω πετσέτα θαλάσσης -τυλιγμένη προσεχτικά μην πέσει από μέσα το μαγιό- και σαγιονάρες. Οι βλεφαρίδες μου μοιάζουν με ψάθινη σκεπή σε πέργκολα, που αφήνει λίγο ήλιο να με χαϊδεύει και λίγο ειρηνικό να ηρεμεί τις σκέψεις μου. Οι ρόδες είναι ακίνητες, ο δρόμος τρέχει, τα φοινικάκια βιάζονται και τα καρέ με τις παραλίες χορεύουν τρελά το ένα πίσω από το άλλο σα να μην υπάρχει το μετά, το αύριο, το μέλλον.

Οι φίλοι μου σαστίσανε. Λίγο ο ήλιος, λίγο κάτι ταξιδάκια που έχουμε κάποιοι στην τσέπη για φθινόπωρο, ανθίσανε μέσα από αόρατα σύρματα. Οι τέσσερις βγήκαμε για ποτό. Ο ένας σήκωσε την παραλληλόγραμη μεταλλική προέκταση του χεριού του, τσικ! και οι φάτσες μας μπήκαν μέσα, με τα χαμόγελα μαζί και τα κοκτέηλς στα χέρια. Τα άλλα τρία ρομπότ με μεταλλικούς ήχους κουμπιών δήλωσαν την αρέσκεια, και όλα τα υπόλοιπα ρομπότ, εντός και εκτός των συνόρων, θαύμασαν τα κοκτέηλς αλλά και τη φιλία μας στολισμένη με διέσεις και θαυμαστικά. Έκλεισα τα μάτια μου και είδα την άμμο να λαμπυρίζει, σα μπισκότο σε ένα τεράστιο ταψί έτοιμο να στρωθεί ομοιόμορφα και να περιμένει την κρέμα τζηζκέηκ να το σκεπάσει ολότελα.

Ξέχασα τους ανασφαλείς ταξιδιώτες της τρίτης στη σειρά πτήσης -που θα με οδηγούσε πίσω στην πραγματικότητα και το σπίτι μου- που σπρώχνονταν εκνευρισμένοι να περάσουν όλοι πρώτοι, παρ'όλο που η σειρά επιβίβασης είχε ανακοινωθεί κάμποσες φορές από το μεγάφωνο. Οι luis vuitton που στριμώχνονταν ανάμεσα σε αγκώνες και μασχάλες, έτοιμες να ξεράσουν άιφονς, κραγιόνς και κλειδιά, λίγο αργότερα θα προκαλούσαν επιφωνήματα και λεξούλες όπως τσου και έλα και άντε και αμάν και ακόμα και τελείωνε κυρία μου, καθώς δυσαρεστημένα πρόσωπα τις ταχτοποιούσαν στα ντουλαπάκια πάνω από τις θέσεις τους. 21 ώρες καθαρής πτήσης και η συμπυκνωμένη εξάντληση με έκανε να νιώσω μεγάλη έκπληξη όταν κατάλαβα ότι οι τίτλοι ειδήσεων δεν ήταν κομμάτι σατυρικής εκπομπής γυμνασμένων Θεσσαλονικιών.

Τα ξημερώματα, λίγο η αλλαγή της ώρας, λίγο η κούραση μού δημιούργησαν άγχος και υπερένταση και ξύπνησα χαμένη κοιτάζοντας τα καδράκια στο χωλ. Στην αρχή ήταν Gaugin χωρίς λόγο, μετά έγιναν Monet, κι αφού έτριψα λίγο τα μάτια μου αποκαλύφθηκε μια καριώτικη παραλία τακτοποιημένη σε φτηνή σουηδική κορνίζα, καρφωμένη σε στρατηγικά υπολογισμένη γωνία -από άσσο θαρρείς του μπιλιάρδου- να τη βλέπω από το κρεβάτι αλλά και όταν βγαίνω από το μπάνιο, να μου θυμίζει το τελευταίο μου οχυρό.

«Από εκεί είμαι!» φωνάζω στον καθρέφτη κάθε φορά που η περηφάνια της καταγωγής μου βαράει αρνητικά πρόσημα. Το τελευταίο μου οχυρό! Μετρώντας ρασκά κατσικάκια που φαντάστηκα ότι θα υπήρχαν στους γκρεμούς πάνω από την παραλία της φωτογραφίας, αποκοιμήθηκα.

Κουβάρι τα κάναμε εδώ μες το λαβύρινθο.. Σε παρακαλώ, όταν φύγει ο Μινώταυρος ξύπνα με ε…;

Δωροθέα Τεμπέλη
doratempeli@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δωροθέας Τεμπέλη.