Γράφοντας την ιστορία της αγάπης μου για το νησί και ζώντας αυτό το λαβ στόρυ κάθε Πάσχα και Καλοκαίρι, είχα πλέον αφεθεί και από καιρό ξεχάσει πως θέλω να ερωτευτώ και κάποιον άλλο! Πως ψάχνω γι’ αυτόν τον «συμβατό»  που θα καταλαβαίνει κάποια βασικά πράγματα για μένα, όπως ότι την κουβαλώ πάντα μαζί μου τη «Νικαριά μου» και δεν πρέπει ποτέ να τολμήσει να με χωρίσει από κείνη!

Είχα σταματήσει να αναρωτιέμαι ποιο θα είναι το δικό μου πανηγύρι, εκείνο δηλαδή που θα τον γνωρίσω, ώστε να συμβαδίσω με όλες τις παραδοσιακές ιστορίες αγάπης του νησιού. Μου έφτανε η αγάπη που είχα για το ξημέρωμά της! (τι ποιανής ; της Ικαρίας. Πάντα!)

Έφτασε, λοιπόν, Δεκαπενταύγουστος, έχουμε Λαγκάδα στο πρόγραμμα! Δεν ξεκίνησα να ανέβω από το πρωί, γιατί εκτός του ότι το πρωί είναι νύχτα (δηλαδή ύπνος) για μένα στην Ικαρία, είχα κανονίσει να περάσω και από το Μαράκι που γιόρταζε. Έτσι και έκανα νωρίς το μεσημέρι, ώστε να μαζέψω το «τσούρμο» μου μετά, και να ανηφορίζουμε σιγά σιγά για Λαγκάδα- Γουντστοκ! Ήπιαμε καφέ στην αυλή, κεραστήκαμε τα γλυκά μας και πιάσαμε την κουβέντα για το πανηγύρι της Λαγκάδας.

«Δεν έχω πάει ποτέ, τα αδέρφια μου πάνε… Καλά, ο αδερφός μου πηγαίνει κάθε χρόνο! Είναι από χθες στις Ράχες σε κάτι φίλους για να ξεκινήσουν πρωί πρωί!». 

Προσπαθούσα να εξηγήσω στη Μαρία πως πρέπει να έρθει, πως δεν γίνεται να είναι Καριωτίνα και να μην έχει πάει ποτέ στη Λαγκάδα! Στην αρχή δεν έδειχνε να πείθεται.

«Εντάξει δείξε μου μια φωτογραφία του αδερφού σου, τουλάχιστον, αν τον πετύχω να του μιλήσω!»

Μου φέρνει μια φωτογραφία, την κοιτάω και ασυναίσθητα συνεχίζω να την κρατώ στα χέρια μου όλη την υπόλοιπη ώρα, ενώ ακούω αδερφές, μητέρα και λοιπούς συγγενείς να κάνουν τα παραδοσιακά σχόλια γελώντας.

«Αυτό το παιδί δε θέλει να παντρευτεί! Δεν τις παίρνει στα σοβαρά τις γυναίκες!»

Δικός μας είναι αυτός, σκέφτομαι και λέω δυνατά γελώντας: «Καλά κάνει! Αφήστε τον έχει χρόνο, εκείνος ξέρει…»

Εκείνο που δεν ήξερα εγώ είναι πως ο χρόνος του – όπως και ο δικός μου – μέτραγε λεπτά πλέον. Τελικά, οι πιέσεις μας στην Μαρία έπιασαν τόπο και την πήρα υπ’ ευθύνη μου στη Λαγκάδα, σε ένα στρυμωγμένο από κόσμο αμάξι, κουβαλώντας και ένα μικρό ψυγείο για κάποιους φίλους, που έπρεπε να τους βρω για να τους τις δώσω.

Μέρος της ατμόσφαιρας του συγκεκριμένου πανηγυριού είναι πως στην περιοχή τα κινητά δεν έχουν καθόλου σήμα κι έτσι, απλά, τους βρίσκεις όλους εκεί! Ψάχνοντας, λοιπόν, να βρούμε τα παιδιά για την παράδοση του ψυγείου, πέφτουμε πάνω στον αδερφό της Μαρίας! Μας είχε πιάσει από νωρίς θέση στο «παρατηρητήριο», ένα λοφάκι στην είσοδο του πανηγυριού που είναι κομβικό σημείο για όσους μπαινοβγαίνουν στο πανηγύρι αλλά και για το χορό. Ε, δεν γινόταν να τον χάσουμε!

Αυτό ήταν. Μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά κουβέντας και χωρίς καν να μπούμε στο χορό - όπως είχα πλάσει στο μυαλό μου ακούγοντας τις ιστορίες των άλλων - έγινε «κάτι μαγικό» και αστραπιαίο. Δέκα λεπτά. Τόσο μού χρειάστηκε για να καταλάβω πως πρόκειται όχι απλά για έναν «συμβατό», αλλά για έναν «δικό μου» άνθρωπο. Μα τόσο ίδιο!; Εντωμεταξύ, το πανηγύρι εξελίσσεται· χοροί, χαρές και κανείς δεν έχει πάρει χαμπάρι το μοιραίο, ούτε καν εμείς οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουμε το πόσο έχουμε παρασυρθεί.

Παράλληλα, είχαμε την υπόλοιπη παρέα από το χωριό να μας περιμένει στο «βραδινό» πανηγύρι στο Μονοκάμπι (γιατί η Λαγκάδα κάποια στιγμή γύρω στα μεσάνυχτα τελειώνει και εμείς από πανηγύρια φεύγουμε με το φως της ημέρας οπότε το Δεκαπενταύγουστο συνεχίζουμε και σε ένα «βραδινό») και έτσι έπρεπε να φύγουμε. Εκείνος παραδοσιακά μένει μέχρι το τέλος της Λαγκάδας και συνήθως μετά συνεχίζει στις Ράχες.

Ήταν πια περασμένες 10 όταν άρχισαν να με τραβάνε οι υπόλοιποι να φύγουμε για Μονοκάμπι. Ενώ μιλούσαμε και υπήρχε αυτό το «μαγνητικό πεδίο» ακριβώς στον κύκλο που στεκόμασταν, κάνοντας τη δουλειά που εκείνο ξέρει, υπήρχαν και αυτοί οι ενοχλητικοί που ήθελαν να φύγουν να μην μας πιάσει κίνηση και φάμε όλο το χώμα…πφφφφφφ!

«Α’ πάμε Μονοκάμπι, μας περιμένουν. Α’ρτεις ;;;;!!!!» Ναι, πολλά ερωτηματικά και πολλά θαυμαστικά είχε αυτό το «ά’ρτεις», να εκφράζει την αγωνία που είχα χωρίς να το ξέρω! Μάλλον αυτό το μαγνητικό πεδίο άστραψε εκείνη την ώρα και χωρίς καν να σκεφτεί ότι ήθελε να κάτσει, ότι έτσι κάνει πάντα, χαμογέλασε : «Ά’ρτω!»  Και κάπως έτσι αρχίσαν όλα. Το «δικό μου» πανηγύρι δεν ήταν ένα, μα δύο τελικά, η δική μας μέρα ήταν μια ολόκληρη ζωή. Που μοιραστήκαμε εκείνο τον Δεκαπενταύγουστο.

Το ξημέρωμα εκείνο όλα ήταν πια σίγουρα. Στο δρόμο τους.

Ευτυχία Βασάλου
eftichia.Vasalou@firstdata.com

Υ.Γ. Κοιτάζοντας πίσω στο χρόνο και μέσα από τα πάρα πολλά βίντεο που κυκλοφορούν στο YouTube για το πανηγύρι της Λαγκάδας, έκανα κάτι πολύ κλασσικό, που κάνουν όλοι όσοι γνωρίσουν τον έρωτα της Ικαρίας ή της ζωής τους σε ένα από τα πανηγύρια της. Έψαχνα να τον βρω σε κάποιο πλάνο! Και συνειδητοποίησα πως το βλέμμα αυτό, θα το ξεχώριζα μέσα στις χιλιάδες του κόσμου που μαζεύεται κάθε χρόνο στην Λαγκάδα και πως, ναι, κάτι «άλλο», κάποια δυναμική σε βοηθάει να έρθεις στο σωστό μαγνητικό πεδίο όταν είναι η ώρα σου… σαν έτοιμος από καιρό….

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ευτυχίας Βασάλου.