Ίσως αυτό το άρθρο θα μπορούσε να είχε γραφτεί πριν 15 χρόνια όταν κλήθηκα μαζί με 1000αδες νέους να υπηρετήσουμε κάτι που λέγεται «πατρίδα». Αιτία θα ήταν η αγωνία αρκετών τελειόφοιτων λυκείου συντοπιτών μου, να σκέφτονται πολύ σοβαρά να δηλώσουν υποψηφιότητα εισαγωγής σε στρατιωτικές σχολές. Φυσικά δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνω τις όποιες αποφάσεις τους. Με αφορμή όμως  τους στίχους ενός τραγουδιού που έτυχε να τους δώσω λίγη προσοχή, θυμήθηκα ότι και από μένα είχε περάσει παρόμοια σκέψη:

Ένας «καλός μισθός», «δημόσια ασφάλιση», «εξασφαλισμένη και ανερχόμενη καριέρα», «ταξίδια στο εξωτερικό σε ειρηνευτικές αποστολές(!)» και πολλά «άλλα», αναμφίβολα σε βάζουν σε σκέψη εξασφάλισης του μέλλοντός σου. Προσωπικά, είχα σκεφτεί την καριέρα σε υποβρύχια. Κλειστοφοβία δεν είχα (τουλάχιστον τότε, τώρα δε ξέρω…) και το γεγονός ότι έβγαινες στη σύνταξη νεότατος, και μπορούσες να ασχοληθείς με τα αμπέλια σου στην Ικαρία, με εξίταρε αφάνταστα (το ομολογώ…).

Το συγκεκριμένο τραγούδι χιουμοριστικό, σαρκαστικό, δήθεν, όπως θέλετε πείτε το, κρύβει αρκετή δόση αλήθειας για το πώς αντιλαμβανόμαστε όλοι μας ή ο καθένας ξεχωριστά την «έννοια» στρατός, με στίχους όπως:

…”να αντέχεις να κάνεις θυσίες συνεχεία και να είσαι οπλισμένος με μεγάλη ανέχεια”.- “να μάθεις να βαράς προσοχή και να ξέρεις να μην μιλάς ακόμα κι αν φριχτά υποφέρεις” -“στα βρόμικα τους σχέδια καμία αντίρρηση, στρατός άπλα μια ακόμα επιχείρηση”...

ή όπως:
…”και να τη η στιγμή της μεγάλης αλήθειας-εκεί που πάντοτε χρειάζεσαι μια χείρα βοήθειας-εκεί που χρειάζεσαι στ' αλήθεια τους φίλους-εκεί που συνηθίζεις να κοιμάσαι με ψύλλους”…

ή ακόμα και αυτούς:
...”εκεί που σου μαθαίνουν ν αγαπάς την Ελλάδα-εκεί που μεσημέρι πάντα τρως φασολάδα-εκεί που ξενυχτάς όσο οι άλλοι κοιμούνται-εκεί που οι χούντες συνήθως γεννιούνται”…

Αλήθεια, αυτό είναι το μέλλον που ονειρεύονται οι νέοι;

Με αφορμή την έναρξη των πανελλαδικών εξετάσεων, εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία και καλή δύναμη σε όλους τους μαθητές. Οι κόποι και οι θυσίες που οι ίδιοι και οι γονείς τους έκαναν είναι μεγάλοι. Για να πιάσουν όμως τόπο δε φτάνει μόνο η ατομική θυσία. Χρειάζεται ο συλλογικός, μαζικός, οργανωμένος αγώνας των εργαζόμενων, του λαού και της νεολαίας, για μόρφωση, δουλειά, ζωή, για την ανατροπή, για να μη γίνουμε οι δούλοι του 21ου αιώνα.

Αποστόλης Σαφός
san_kiryko@yahoo.gr