Μου ζήτησαν να δοκιμάσω την τύχη μου στις ελεύθερες πτήσεις! Χάρηκα πολύ, ενθουσιάστηκα άρχισα να σκέφτομαι τα διάφορα θέματα που αναλυτικά θα περιέγραφα, θα γράψω «αυτή» την ιστορία, μετά την «άλλη», έπειτα σκέφτηκα οπωσδήποτε θέλω να αναφερθώ σε «αυτό» το θέμα και μετά, και μετά;;; Μετά ήρθε το γνωστό φατσάκι (δημιούργημα μου, κάτω τα χέρια!) αυτό, που τα λέμε συχνά πυκνά μαζί.
Τελευταία μέρα του χρόνου. Ένα αδιάφορο κλάσμα της αιωνιότητας αλλά τόσο σημαντικό για μας που έχουμε κατακερματίσει το χρόνο για να μπορούμε να παλέψουμε τη ρευστότητα και την απροσδιοριστία του. Tο μεσημέρι θα φάμε, το βράδυ θα βγούμε, το Πάσχα θα πάμε στο χωριό, το καλοκαίρι θα πάρουμε άδεια. Πρώτα ο θεός, μετά κι ο άνθρωπος.
Όταν είσαι μικρός έχεις μια λαχτάρα να μεγαλώσεις και να βγει από πάνω σου επιτέλους η «ρετσινιά» του «μικρού» που σε ακολουθεί σε οικογενειακές συνευρέσεις , σε συζητήσεις , σε πανηγύρια… και μεγαλώνεις τελικά. Και έτσι σε ακούνε, σε υπολογίζουν , δεν σε σνομπάρουν, σε αφήνουν να ξενυχτάς, να ρωτάς, να μιλάς…
Η λέξη ‘’Ορίζοντας’’ χαρακτηρίζει την κυκλική γραμμή που φαίνεται νοητά να αγγίζει ο ουράνιος θόλος τη Γη. Στις ελληνικές εκφράσεις λαμβάνει μεταφορική σημασία άλλοτε ως ελεύθερο, ανοικτό πεδίο δράσης, άλλοτε ως επίπεδο γνώσεως και άλλοτε ως κατάσταση π.χ. οικονομική, δραστηριοτήτων ή πραγμάτων. (wikipedia)