Αυτή τη φορά η πτήση γράφεται με κομμένα τα φτερά. Σήμερα έχασα ένα φίλο. Ίσως δεν έχει σημασία το όνομά του, ούτε από τι «έφυγε». Σημασία έχει η απώλεια. Η σκέψη ότι δεν θα ξαναδούμε μπάλα μαζί. Δεν θα παίξουμε τα βράδια της Τρίτης στο γηπεδάκι. Δεν θα κάτσουμε να ακούσουμε μουσική συζητώντας τους στίχους και τα σόλο της κιθάρας πίνοντας το ποτάκι μας.

Μερικές φορές δεν χρειάζεται να έχεις ζήσει πολλά με έναν άνθρωπο για να νιώσεις πόσο πολύ θα σου λείψει. Αρκούν και οι δύο τρεις στιγμές που περάσαμε μαζί. Ο πόνος είναι ο ίδιος. Προσπαθώ να βρω τα λόγια για να βγάλω από μέσα μου το κλάμα που ακόμα δεν έβγαλα. Κρατιέμαι. Ίσως γιατί ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι πιο κοντινοί του που δεν μπορούν να κρατηθούν.

Ακριβώς σε ένα μήνα γινόταν 31. Φίλος με όλη τη σημασία της λέξης. Ευγενική ψυχή με πάθος να προσφέρει δίχως ανταλλάγματα. Ένας άνθρωπος αληθινός, γήινος, που είχε ζήσει από νωρίς σκληρές στιγμές με το εμπόριο και τώρα κατάφερνε να τα φέρει πάλι στα ίσια. Τι ειρωνεία. Τώρα που όλοι μας γονατίζουμε, αυτός ανέβλυζε αισιοδοξία για καλύτερες μέρες.

Νιώθω άδειος. Ανήμπορος να κατανοήσω πώς η ευαίσθητη καρδιά του, που μία εβδομάδα πάλευε να τον κρατήσει στη ζωή, σταμάτησε να χτυπάει. Πώς τα γέλια, τις χαρές, τα τραγούδια, τα παιχνίδια τα αντικατέστησε μία λευκή ευθεία γραμμή. Ακούω ένα τραγούδι από αυτά που του άρεσαν. Θέλω να πιστεύω ότι θα το ακούει και αυτός. Σε μία δική του, μεγάλη πτήση που μόλις ξεκίνησε.

Σταύρος Παπακωνσταντινίδης
stapap@gmail.com