Τώρα που φεύγω, έχω να σου πω δυο λέξεις.
Το ξέρω πάντα μ’ άκουγες κι ας μη μιλούσα.
Θα στις πω όμως για να μ’ ακούσουν, αυτοί που δεν κοίταξαν μέσα μου,
αυτοί που αλληθώριζαν κάθε μέρα.

Μ’ αγκάλιαζες σα μάνα κάθε φορά που ρχόμουν.
Κύμα το δάκρυ σου κάθε φορά που έφευγα.
Τυχερός που σ’ έζησα, κατάρα η λησμονιά σου…

Τον αδερφό μου να προσέχεις…Είναι ευέξαπτος και χαμογελά σα βρέχεις.
Καλή αντάμωση…

Γιάννης Κουτελίδας
ikoute@yahoo.com