Το ξυπνητήρι χτυπά με τον ίδιο μονότονο ρυθμό. Όποια μελωδία κι αν διαλέξω, τη στιγμή της έγερσης είναι πάντα αποκρουστική. Είναι φορές που μου λείπει το παλιό μου ρολόι. Εκείνο που μου είχε χαρίσει ένας θείος λησμονημένος. Η ιστορία για την οποία δεν μιλάει κανείς τον έστειλε πέρα μακριά, πέρα από τη σιδερένια κουρτίνα, σε χώρα που δεν υπάρχει πια. Ρολόι με καμπανάκια δύο, που όταν λειτουργούσε ακουγόταν σε όλο το σπίτι και όταν σε καλούσε να ξυπνήσεις, ξυπνούσε μαζί όλη η πολυκατοικία. Εκείνο τουλάχιστον το εκσφενδόνιζα κατά βούληση, χωρίς ενδοιασμούς. Έφυγε ο θείος , έφυγε και το ρολόι. Τέλος εποχής…; Τώρα σε αυτό το κινητό πρέπει να φέρομαι με τρόπο ακόμα πιο τρυφερό απ’ όσο θα φερόμουν στις όμορφες υπάρξεις της σκανδιναβικής χώρας που αντιπροσωπεύει.