Στην ίδια πάντα γειτονιά μ’ ακολουθείς τα βράδια,
γέρνεις πάνω στις σκιές και κεντάς σκοτάδια.
Και σαν ξυπνήσω το πρωί τον καθρέπτη θα ζυγώσω,
κάγκελα μπροστά στα μάτια μου ξανά θα ανταμώσω.

Φυλάκισες νωρίς το ανήσυχο αγόρι,
γιόμισες φραγμούς το λογισμό κι άχθη το πανωφόρι.
Όριζες να κοιτώ πάντα τη γη, ποτέ τον ουρανό,
απάνθρωπους θεσμούς να προσκυνάω, να μην αντιμιλώ.

Έριχνες χρόνια τη μαγιά, μα δε γελάς τη φύση,
όσο και αν το θέλησες δεν έσβησε του αγοριού η κρίση.
Δεν ξέρω αν το ‘νιωσες, εγώ κι οι φίλοι μου αλλάξαμε λημέρια,
λιγόστεψαν οι αγκαλιές απ’ τα δικά σου χέρια.

Είν’ όμορφα που αντιστράφηκαν οι ρόλοι,
σκιάζεσαι τώρα συ απ’ το δικό μας βόλι.
Το πανωφόρι γίνηκε ελαφρύ και το βαστώ στον ώμο,
θαρρώ ζυγώνουν κι άλλοι στης λευτεριάς τον δρόμο.

Φόλα στο Φόβο  - Φύγαμε…

Γιάννης Κουτελίδας
ikoute@yahoo.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κουτελίδα.