Ένα όμορφο αύριο και ελπίδα για το μέλλον δίνουν πέντε μαθητές της 3ης τάξης του 2ου Γυμνασίου Λαυρίου που με την καθοδήγηση της συντοπίτισσας μας και καθηγήτριας τους, Μαρίας Καραπέτη, κατάφεραν να βραβευτούν από ιδρύματα, ενώσεις καθηγητών, δήμους και υπουργείο Παιδείας για την παρουσίαση ενός από τα πιο καινοτόμα εκπαιδευτικά προγράμματα στην Ελλάδα.

Η Μαρία Καραπέτη, Ικαριώτισσα καθηγήτρια Σχολικού και Επαγγελματικού Προσανατολισμού, ξεκίνησε την προσπάθεια υλοποίησης του προγράμματος εδώ και πάνω από ένα έτος και μετά από πολύ χρόνο εργασίας, αναζήτησης και μελέτης σε συνεργασία με τους πέντε μαθητές, κατάφερε να ολοκληρώσει μια έρευνα για το πως θα μπορούσαν να δημιουργηθούν ξενώνες στην πόλη του Λαυρίου.

Αλλά μέχρι εδώ όλα μοιάζουν κοινότυπα. Αυτό, όμως, που κάνει τη διαφορά είναι η μοναδικότητα -για τα ελληνικά τουλάχιστον δεδομένα- των υποτιθέμενων εναλλακτικών ξενώνων και η απόλυτη αλληλεξάρτηση τους με τη φύση και η -με ιδιοφυή τρόπο- χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας για τη λειτουργία τους.

«Όλα ξεκίνησαν όταν τα παιδιά μου ανακοίνωναν ότι θα φύγουν από το Λάυριο γιατί δεν έχει δουλειές και στη συνέχεια ομολόγησαν ότι δεν υπάρχουν αρκετές ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις στην πόλη» λέει η Μαρία Καραπέτη, που ορμώμενη από αυτό έδωσε κίνητρα και ώθηση στα παιδιά να ψάξουν, να ερευνήσουν και να βρουν τρόπους για το πως θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ξενώνες οι οποίοι από τη μία θα σέβονται το περιβάλλον και από την άλλη θα δημιουργούν θέσεις εργασίας που θα κρατήσουν τους νέους στο Λαύριο.

Τα παιδιά και η καθηγήτρια έκαναν την έρευνα τους στο διαδίκτυο, σε δήμους, σε υπουργεία και σε άλλα ξενοδοχεία. Αναζήτησαν προγράμματα και επιδοτήσεις από την Ε.Ε., από το ελληνικό κράτος, από τράπεζες και συμβουλεύτηκαν γεωλόγους, ειδικούς από το Πολυτεχνείο και άλλους επιστήμονες από το Τεχνολογικό Πάρκο Λαυρίου. Αυτή η οικονομική, περιβαλλοντική και αρχιτεκτονική μελέτη ολοκληρώθηκε με τέτοια επιτυχία, ώστε δεν άργησε να βραβευτεί.

Γιατί; Γιατί η βιομηχανική ζώνη της περιοχής δεν θεωρήθηκε εμπόδιο για να δημιουργηθεί κάτι όμορφο. Γιατί τα παλιά εργοστασιακά κτίρια θα αναπαλαιώνονταν με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν μια άψογη αισθητική σύμφωνη πάντα με το ιστορικό και βιομηχανικό παρελθόν της πόλης. Γιατί προέβλεπε την φύτευση φοινίκων που απορροφούν τα βαρέα μέταλλα τα οποία ως γνωστόν υπάρχουν στο έδαφος της περιοχής. Γιατί θα προβλεπόταν χρήση φωτοβολταϊκών στη σκεπή των ξενώνων, γιατί η θερμοκρασία των εσωτερικών χώρων θα ρυθμιζόταν με γεωθερμικό κλιματισμό (ένα κλειστό κύκλωμα με σωληνες νερού που θα βυθίζονταν κάτω από τη γη θα μπορούσαν να θερμαίνουν τον χώρο το χειμώνα και να τον ψυχραίνουν το καλοκαίρι). Με απλά λόγια οι ξενώνες αυτοί θα ήταν ένα πρότυπο αυτού που λέμε «πράσινη ανάπτυξη», μια επιχείρηση απολύτως φιλική με το περιβάλλον και τον τόπο που την φιλοξενεί.

Σ’ αυτήν την προσπάθεια αξίζει ένα μεγάλο μπράβο. Μα πάνω απ’ όλα αυτή η μελέτη-έρευνα αξίζει να γίνει παράδειγμα προς μίμηση για τόπους που έχουν ξεχάσει πως ακόμη και απ’ τις στάχτες μπορεί να ξαναγεννηθεί «ζωή», να γίνει ιδέα για τόπους που ερημώνουν, για τόπους που ήδη έχουν υποστεί μεγάλη «κακοποίηση»…

ikariamag