Από τότε που ήμουν παιδί και ζούσα μόνιμα στην  Ικαρία έως τώρα που πηγαίνω μονάχα κάθε καλοκαίρι, θα κανονίσουμε με αγαπημένες  φίλες  Καριώτισες να πιούμε το καφέ μας στην «πλάκα». Δεν σας μιλώ για κάποια καφετέρια, ούτε για κάποιο μαγαζί.

Σας μιλώ, για μια τεράστια γκρι πέτρα – πλάκα. Στηριγμένη σε τέσσερις τσιμεντόλιθους. Δίπλα στο κιόσκι προς Ραπτάτο. Με θέα τον Γυαλό του Καραβοστάμου και τον Εύδηλο. Θυμάμαι την πλάκα αυτή… εδώ και 18 χρόνια… ίδια! Αυτή ήταν η βόλτα μας, όταν ήμασταν 10χρόνα κορίτσια. Εκεί θα μαζευόμασταν  6 άτομα. Καταλήξαμε δύο… έως σήμερα. Έτσι τα έφερε η ζωή. Και όσα εμείς δεν καταλάβαμε… αυτή ξέρει!

Ακόμη στο τοίχο που ακουμπούσαμε, έχει γραμμένες λέξεις μας! Με μαρκαδόρους που δεν σβήστηκαν, έως σήμερα, είναι γραμμένα τα αρχικά μας. Κάθε φορά που θα κοιτάξω την πλάκα… χαμογελώ. Ζωντανεύουν, οι παιδικές φιγούρες μας, εμπρός μου… Ελεύθερες και αθώες φιγούρες.

Πλέον εγώ και η Δέσποινα… κρατάμε παγωμένο καφέ σπιτικό. Η κάθε μια, τον φτιάχνει στο σπίτι της… και έπειτα με τα πόδια ξεκινάμε για την Πλάκα. Εκεί κάθε  χρόνο ακουμπάμε την ψυχή μας. Και μοιραζόμαστε, όσα χάσαμε τον χειμώνα. Μπορεί να περάσουν τόσες ώρες… που να μας βρει το βράδυ.

Ο καφές αποχωρεί για να δώσει τη θέση του, σε μια παγωμένη μπύρα.  Τα τσιγάρα πληθαίνουν και οι συζητήσεις μας, γίνονται πιο προσωπικές. Ξελαφρώνουμε… Όσα χρόνια και αν περνούν η Πλάκα και η Δέσποινα… είναι όλα τα αληθινά και όμορφα που αγαπώ από μικρή. Δεν αλλάζει τίποτα…  Μονάχα η απόσταση μας κρατά μακριά. Μα σαν συναντηθούμε… όλα είναι ίδια, μέσα μας.

Είναι αυτό το όμορφο στοιχείο του νησιού. Που από νεαρές μάθαμε, πως το να πιούμε έναν καφέ, δεν σημαίνει απαραίτητα, μια βόλτα έξω, σε κάποιο μαγαζί… Σημαίνει καφές στο σπίτι… Στο μπαλκόνι το καλοκαίρι… Μπροστά από το τζάκι το χειμώνα. Σημαίνει δυο κούπες καφέ και μοιρασιά. Ίσως από τους πιο καλούς καφέδες της ζωής μου, είναι αυτοί οι σπιτικοί και ο καφέ…  στην πλάκα.

Στεφανία Κούβαρη

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.