H ψυχή των Ενδελέχεια άφησε την κιθάρα κι έπιασε το μολύβι. Κατέγραψε με επιτυχία την κοινωνία περνώντας αλλεπάλληλα τη γέφυρα ανάμεσα στα πραγματικά γεγονότα και στις προσωπικές του καταγραφές για τη φιλία, την ελπίδα και το φόβο, τα όνειρα και την απάτη. Σε διαφορετικά επίπεδα αποτύπωσης, από τη νοσταλγία και το ρομαντισμό μέχρι τον κυνισμό και την εκδίκηση. Κείμενα μικρά, με περιεχόμενο και ουσία, δείχνουν άσχετα μεταξύ τους αλλά όλα μαζί φτιάχνουν ένα χαρακτήρα. Γράφει χαρακτηριστικά:

« …μου έμαθε τα ρεμπέτικα, τον Bob Dylan, τον Tom Waits. Μου χάρισε φίλους, ερωμένες, αγάπες. Μ’ έμαθε να σκέφτομαι, να διαλέγω, να χτίζω. Μ’ έμαθε να ταξιδεύω, να οραματίζομαι. Μου έδωσε τις τωρινές μου διαστάσεις. Το ύψος και το βάρος που κουβαλάω μέχρι σήμερα.»

Κάποτε, γράφει στη «Φωτοβία», παραλίγο να μείνει για πάντα στην Ικαρία. Ένας βιολιστής μας αγάπησε τον τρόπο που έπαιζε κιθάρα ο Μητσοτάκης και του πρότεινε να του χαρίσει ένα σπίτι σε κτήμα για να εγκατασταθεί στο νησί και να τον συνοδεύει στα πανηγύρια. Δε δέχτηκε αλλά αναρωτιέται αν κλώτσησε την τύχη του γιατί σε περίπτωση που στο μέλλον αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό θα έχει χάσει το κτήμα, τον καθαρό αέρα και τη ζωή στο όμορφο νησί.

Γίνεται παιδί, γίνεται ο παρθένος μπροστά σε μια γυναίκα και αργότερα ο πονηρεμένος απέναντί της. Βλέπει τ’ άστρα, βλέπει φαντάσματα, κάνει πλάκα ή θυμώνει. Τα συρτάρια του είναι χώρος υγειονομικής ταφής αναμνήσεων κι από ‘κεί μέσα βγάζει ιστορίες σαν τα πολύχρωμα μαντήλια από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού.

Πολύ όμορφα τα σκίτσα του Γιώργου Τσεριώνη που στολίζουν το βιβλίο (περισσότερα για το ενδιαφέρον έργο του εικαστικού καλλιτέχνη  στο http://tserionisgiorgos.blogspot.com/ ).

Σημ. Σύντομα το βιβλίο θα είναι δυσεύρετο μετά την ατυχή και δυσάρεστη κατάληξη που είχαν τα Ελληνικά Γράμματα.

Γιάννης Κέφαλος για το ikariamag