Εφτά χορευτές αρχίζουν ένα ταξίδι με απρόβλεπτους προορισμούς. Ξεκινώντας μια πτήση σε μια άγνωστη σφαίρα κινδυνεύουν από ίλλιγο και απώλεια ισορροπίας, έχοντας τις δυνάμεις της βαρύτητας να καθορίζουν το αποτέλεσμα κάθε προσπάθειάς τους να αψηφήσουν το αναπόφευκτο.

Ωχουυυυ, ναι μωρέ ζαβοκαριωτίνα είμαι....!! Περάσανε τα χρόνια και ναι, το κόλλημα κόλλλημα… Εντάξει πες και τοπικίστρια, γιατί ναι, την ώρα που ξεκινάει ο Ικαριώτικος ανταριάζομαι... γιατί στην Ικαρία ο αέρας είναι αλλιώτικος και τα πνευμόνια επιζητούν μόνο αυτόν, γιατί έχω ξοδέψει ώρες στα κύματα της Μεσαχτής να πίνω και να φτύνω νερό,

Πρόκειται για ένα ταξίδι στη διαλεκτική που προσδίδει στο μύθο του Ικάρου αστικές και ανώνυμες ιστορίες. Μοναχικά όντα που ζουν στην πόλη παίρνουν τη θέση μιας υπαρξιακής σκιάς που φωτίζεται από το γρήγορο μοντάζ, το ρυθμικό ήχο του περιβάλλοντος και μία ατμοσφαιρική αφήγηση.

Ο νέος μόλις είχε μπει στο σπίτι της όταν έπεσε πάνω στον πίνακα του Charles Paul Landon που απέδιδε τον Δαίδαλο να βοηθά τον γιο του να ανυψωθεί. Την βρήκε όρθια στην πίσω αυλή, δίπλα σε μια πέρδικα που έστεκε στο κλαδί με ένα νεκρό φίδι στο στόμα. Δε γνώριζε την ύπαρξη αυτής της γυναίκας. Τον είχε καλέσει η ίδια. Του είπε ότι ήθελε να του μιλήσει. Μάλιστα, η φράση που χρησιμοποίησε ακριβώς ήταν: «Ήρθε η ώρα!».

Τον έβαλε κάτω από μια παμπάλαια κουτσουρεμένη λυγαριά και κάθισε δίπλα του – πρώτη φορά καθόταν κάποιος δίπλα του για να μιλήσει στο κασετοφωνάκι. Ξεκίνησε να μιλά. Αμέσως τού ήρθε στο νου ο ήχος της φωνής της όταν πρωτομίλησαν, που τη ρώτησε ποια είναι και η απάντησή της του 'κοψε τα γόνατα: «Με λένε Ναυκράτη. Μια δούλα είμαι. Η μάνα του Ικάρου».