photo: angela pozzetti

Η κοπέλα, όταν μπήκε στο ταχυδρομείο, βαστούσε μια κάρτα στο ένα χέρι κι έναν φάκελο αλληλογραφίας στο άλλο. Οποιοσδήποτε κι αν την έβλεπε θα καταλάβαινε ευθύς αμέσως τι ακριβώς ήθελε. Το προφανέστατο, να αγοράσει ένα γραμματόσημο και να ταχυδρομήσει το φάκελο κάπου στο εξωτερικό. Το πρόβλημα προέκυψε όταν διαπίστωσε ότι η κάρτα της, για λίγα μόλις χιλιοστά, δεν χωρούσε μέσα στο φάκελο. Ζήτησε λοιπόν ένα ψαλίδι για να κόψει μια μικρή λωρίδα στο πλάι.

Εδώ αρχίζει το τραγελαφικό, διότι στο υποκατάστημα των ΕΛΤΑ του Αγίου Κηρύκου δεν υπήρχε ψαλίδι. Οι υπάλληλοί του όταν χρειάζεται να κόψουν κάτι, δε χρησιμοποιούν ψαλίδι. Ίσως έχουν αναπτύξει ξεχωριστές ικανότητες και τα καταφέρνουν με τα χέρια τους, ίσως και με τα δόντια. Υπέδειξαν λοιπόν στην κοπέλα να μετακινηθεί σε κοντινό κατάστημα για να κάνει τη δουλειά της.

Δεν ήταν κάτι σοβαρό. Λύθηκε εύκολα και γρήγορα. Γιατί να το κάνουμε θέμα; Γιατί η κοπέλα δεν μπόρεσε να καταλάβει την απάντηση που πήρε και γέλασε. Στη δική της νοοτροπία, στη λογική του δικού της κόσμου αυτό που άκουσε ήταν έξω από κάθε πραγματικότητα. Προσωπικά το κάνω θέμα γιατί ο επισκέπτης του νησιού πρέπει να βρίσκει ανταπόκριση σε κάθε του αίτημα, αρκεί αυτό να μην είναι παράλογο. Θεωρώ ότι κάτι τέτοιο δεν είναι μόνο η υποχρέωση των ξενοδόχων και των καταστηματαρχών. Οφείλουμε να το κάνουμε όλοι επειδή είναι ο πιο υπεύθυνος αλλά και σεμνός τρόπος να του δείξουμε ότι τον ευχαριστούμε που επέλεξε το νησί μας και όχι κάποιον άλλον από εκατοντάδες, χιλιάδες προορισμούς (στους οποίους έχει ευκολότερη και οικονομικότερη πρόσβαση).

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η Ικαρία έχει μια βαριά φήμη. Αυτό υποστήριξε ένας εκ των μουσικών που ήρθε προ καιρού και έπαιξε στη συναυλία της τσαμπουνοφυλάκας. Η φήμη λέει ότι ως κοινωνία έχουμε ισχυρούς δεσμούς και ότι η βοήθεια και η αλληλεγγύη βρίσκει εδώ έκφραση στον υπερθετικό βαθμό. Πριν καιρό κάποιος συντοπίτης μας με το αυτοκίνητό του με συνάντησε να περπατάω κοντά στην Πούντα. Δεν με αναγνώρισε και δεν σταμάτησε, άρα με θεώρησε ξένο. Την επόμενη μέρα τον ρώτησα το λόγο και μου δήλωσε ότι ήταν βιαστικός.

Η καλή συμπεριφορά, η ευγένεια, η αδιαφορία, οι κακοί τρόποι είναι ατομική υπόθεση. Οι συνέπειές τους όμως, στα μάτια του επισκέπτη ή του φιλοξενούμενου, παίρνουν άλλη διάσταση γιατί όλοι έχουμε την τάση να γενικεύουμε. Το λιθαράκι του καθενός γίνεται κέρδος ή ζημιά για όλους μας. Το λιθαράκι, που μπορείς να το χτίσεις ή να το πετάξεις στο κεφάλι κάποιου.

Το μέλλον θα δείξει κατά πόσο μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε Καριώτες. Προς το παρόν παρακαλώ όποιον μπορεί να διαθέσει δύο – τρία ευρώ, να δωρίσει ένα ψαλίδι στο ταχυδρομείο. Ή  μήπως να πάμε όλοι για ψώνια;

Γιάννης Κέφαλος
jianniskefalos@yahoo.gr