ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - του Γιάννη Κέφαλου

Ο Γιάννης Κέφαλος γεννήθηκε τη χρονιά που πέθανε ο Τόμας Έλιοτ και με αυτόν τον τρόπο έφερε σε ισορροπία τη μεγάλη απώλεια ενός ξεχωριστού πνεύματος. Είναι πάντοτε busy, οι ασχολίες του δεν τελειώνουν ποτέ. Είναι πρόεδρος του συλλόγου για την προστασία της κίτρινης πυγολαμπίδας, έχει και απόχη. Είναι αντιπρόεδρος του σωματείου για την αναπαραγωγή της σπάνιας αλεπούς, εκείνης της πονηρής. Δεν το ομολογεί ποτέ γιατί φοβάται μην τον χαρακτηρίσουν καρεκλοκένταυρο και διπλοθεσίτη. Όταν έχει όρεξη για πλάκα, παίζει μαξιλαροπόλεμο γιατί το paintball είναι αμερικανόφερτο και βάρβαρο για τα γούστα του. Λατρεύει το σουφικό και τους μανίτες και δεν τρώει ποτέ γρήγορο φαγητό.

του Γιάννη Κέφαλου

Μ’ αυτά και με εκείνα μπήκαμε στον Ιούνιο, σκεφτήκαμε πως κοντεύει το καλοκαίρι και θα φανούν οι ξένοι. Ήρθε η ώρα να βάλουμε τα καλά μας, να θυμηθούμε ότι η πρόσοψη θέλει βάψιμο, να θυμηθούμε ότι οι πυροσβεστήρες έληξαν και θέλουν αναγόμωση, να θυμηθούμε να χορτοκόψουμε κι εκειδά δίπλα, στο χωράφι που παρκάρουν, να μην πάρει και καμιά φωτιά.

Ανάμεσα στα θέματα του τελευταίου δημοτικού συμβούλιο του ’17 ήρθε η εισήγηση για την αναπροσαρμογή της τιμολόγησης του νερού. καυτή πατάτα που κανένας δεν ήθελε να ακουμπήσει, όχι μόνο επειδή η χρέωση είχε μείνει στα επίπεδα του 2007-2008

Έλα bro (μου επιτρέπεις, έτσι;), Κώστας εδώ. Χαθήκαμε για λίγο αλλά εγώ σε θυμάμαι και σε προσέχω. Αν δεν πάει ο νου σου είμαι αυτός που σου έστειλε την ταρανδίνα για τον Ρούντολφ και που σου άφησε χαρτζιλίκι να κεραστείς στο Ριφιφί.

Η Μαρίκα και ο Βασίλης ήταν ένα αγαπημένο ζευγάρι που πάλευε ολημερίς, όπως όλοι άλλωστε, να τα φέρουν βόλτα. Τα κατάφερναν εξίσου καλά με τους άλλους με μοναδική διαφορά πως ήταν λίγο σφιχτοί. Δεν θα έδιναν του αγγέλου τους νερό, όπως λέμε.

Τελευταία γκρινιάζω πολύ. Πολλές φορές μου φταίνε όλα και όλοι. Με βεβαιωμένα πλέον συμπτώματα γεροντοκορισμού και το αξίωμα πως τα ξέρω όλα, τα βάζω και με τους διοργανωτές των πανηγυριών.

Κάτι το αμπέλι, κάτι τα ποτίσματα στον κήπο, δεν προλαβαίνω να κάνω και πολλά. Σήμερα λοιπόν, αφού τα έβαλα στη σειρά από το χάραμα, σκέφτηκα να κάνω μια βόλτα στα Θέρμα να δω μερικούς φίλους. Έφτασα μεσημέρι για μια κρύα μπύρα, είχα και περιέργεια να δω τι κόσμος ζάλει, ποιοτικά και ποσοτικά.

Ο παπα-Λίας ο Καραπέτης από το Πέζι λειτουργούσε από το 1850 ως το 1865 στην εκκλησία των Ταξιαρχών και κάθε Σαββατόβραδο κατέβαινε στο Μαγγανίτη. Κάποτε ο δέσποτας της Σάμου τον έκαμε ξαγοράρη (εξομολογητή) και, ανάμεσα στις άλλες οδηγίες του δεσπότη, ήταν και ο κανόνας (τιμωρία), αναλόγως το βάρος της αμαρτίας.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται και στο νησί μας μια θεαματική αύξηση των αγορών μέσω διαδικτύου. Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά συχνά και αδιευκρίνιστοι. Για παράδειγμα, όπως μας είπε χαρακτηριστικά αντιπρόσωπος εταιρίας ταχυμεταφορών, καταφθάνει συνεχώς στην Ικαρία, σε μεγάλη ποσότητα, συγκεκριμένος τύπος θερμάστρας που υπόσχεται χαμηλή κατανάλωση.

Μέρες ψάχναμε το χαμένο σκουλαρίκι. Κι ήταν πολύ σημαντική η αξία του. Ήταν, μαζί με το ταίρι του, δώρο της γιαγιάς, ανεκτίμητο για το συμβολισμό και για την προέλευσή του. Χαρισμένο από τον ερωτευμένο τότε παππού στη γιαγιά, πριν την επιστροφή από την Αλεξάνδρεια.

Η Μαρίκα ξεκρέμασε το σοφρά από τον τοίχο και τον τοποθέτησε μπροστά στο τζάκι για να φέρει το φαγητό. Ο Παναγής, στο τελευταίο φως της μικρής χειμωνιάτικης μέρας φτυάριζε ακόμα το χιόνι στο στενοπέζουλο. Το πρωί θα δυσκολευόταν πολύ να ανηφορίσει μέχρι το μαντρί στο Ζηζόκαμπο.

Σελίδες

ikariastore banner