ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - του Γιάννη Κέφαλου
του Γιάννη Κέφαλου
Χτύπησε το τηλέφωνό μου κι από την ανοιχτή ακρόαση άκουσα τη διαταγή: «Στην αίθουσα συνεδριάσεων, σε μισή ώρα». Σκέφτηκα ότι θα έχουμε πάλι δράματα και σηκώθηκα να φτιάξω τη γραβάτα και να πάρω έναν καφέ από το κυλικείο πριν τη συνάντηση. Το φωτοκύτταρο διάβασε το περπάτημά μου και μου άνοιξε στη θέα του μεγάλου μακρόστενου τραπεζιού και του ήλιου πάνω από το Σαρωνικό.
Έφυγα από το Κιροβακάν με μεγάλα όνειρα και σπαραγμό ψυχής. Ήταν μονόδρομος και δεν αφορούσε το καλύτερο μέλλον. Απλώς έπρεπε να έχω ένα μέλλον. Στις Ποντιακές Άλπεις βρήκα πολλά χιόνια και κρύο αλλά συνέχισα να προχωράω χωρίς να κοιτάξω πίσω ούτε μια φορά. Όταν έφτασα στον Έβρο είχα πνευμονία και κρυοπαγήματα. Τώρα κάθομαι σε αναπηρικό καροτσάκι, το δεξί πόδι μου λείπει από τον αστράγαλο και το άλλο από το γόνατο.
Την άνοιξη κλείνω δώδεκα χρόνια στην Αθήνα. Το πρωί ζητιανεύω και το βράδυ πάω στο σχολείο. Πέρσι τελείωσα δύο τάξεις μαζί. Τι να κάνω; Θα είμαι καθηλωμένος για όλη μου τη ζωή, ο μόνος τρόπος να δουλέψω είναι να μάθω γράμματα.
Απλώνω το χέρι κι ευτυχώς, πάντα μου δίνουν κάτι. Καμιά φορά αυτό που περισσεύει το στέλνω στ΄αδέρφια μου. Αν μπορέσω θα ήθελα να πάω στο πανεπιστήμιο κι ευτυχώς, έχω ακόμα πολλή δύναμη στα χέρια και στην καρδιά.
Πρέπει να βάλω τα πράγματα σε μία σειρά. Για να ακριβολογώ τα πράγματα είναι όλα στη θέση τους γιατί μου αρέσει η τάξη αλλά πρέπει να οργανώσω τις επιθυμίες και τους στόχους μου για τη νέα χρονιά. Συνήθως μεταφέρω από το προηγούμενο έτος, από την «προηγούμενη χρήση» όπως λένε και οι λογιστές, όλα εκείνα που δεν πρόλαβα να κάνω. Με το ίδιο σκεπτικό, με μεγάλη ευλάβεια, μετέφερα εκκρεμότητες από το ’09 στο ’10, από το ’08 στο ’09 και πάει λέγοντας. Άρα η λίστα είναι πλέον μακροσκελής και αναγκαστικά διαγράφω, συχνά με λύπη.
Αρχικά λέω να κάνω μερικές αγορές. Ανάμεσά σε αυτές θα είναι κάτι πολύ ακριβό, οτιδήποτε, για να μην απογοητεύσω τις αγορές που με θέλουν συνεπή καταναλωτή. Μία φίλη λέει διαρκώς «ψωνίζω, άρα υπάρχω». Έτσι αποφάσισα να την μιμηθώ κάνοντας μία σκέψη παραπέρα. Περνούν από τη ζωή μου διάφορα πρόσωπα, έρχονται και φεύγουν. Μερικές φορές το κάνουν εντελώς αθόρυβα και άλλοτε γίνονται πολύ θορυβώδεις, στα πλαίσια των μικρών επαναστάσεων που τους επιτρέπεται ακόμα να κάνουν. Σ' αυτά τα πρόσωπα δεν έχω κανένα δικαίωμα επιρροής ή εξουσίας κι έτσι είναι το σωστό. Μπορώ όμως να αγοράζω ό,τι θέλω για να υπάρχω σ’ αυτόν τον κόσμο των προβληματικών σχέσεων. Είναι το καλύτερο υποκατάστατο. Μπορώ να ξοδέψω όσα θέλω, όποια στιγμή θέλω, χωρίς να με κατηγορήσουν, να με επικρίνουν ή να με επιβραβεύσουν. Μπορώ να κάνω χρήση ή κατάχρηση ενός προϊόντος, να το φθείρω, να το σπάσω ή να το χαρίσω με την ίδια ευκολία.
Παλιότερα έψαχνα τη φλόγα και την ικανοποίηση στα πρόσωπα, έστω για ένα τους κατόρθωμα, για τη μία και μοναδική τους νίκη. Οι νίκες λιγοστεύουν και τα πρόσωπα αφήνονται να γίνουν πιο θλιμμένα οπότε αρκούμαι να επιβεβαιώνομαι μέσα από την αγοραστική μου δύναμη. Ξοδεύω για να μπορώ να χαμογελώ και χαμογελάω γιατί μπορώ να ξοδεύω. Όλα έχουν γίνει πουτάνα, οπότε πληρώνω για να μπορώ να τα έχω. Δεν ακούγεται ρομαντικό αλλά είναι ένας τρόπος για να ζω πιο ανώδυνα. Αναλώνομαι για να βρω τα νέα επιτεύγματα της τεχνολογίας και για να σκεφτώ πώς θα τα αποκτήσω. Αμέσως μετά αναλώνομαι, χωρίς να ικανοποιούμαι με τίποτα, για να βρω τρόπο να τα αντικαταστήσω.