photo: kemfagerdotcom

Ήρθε η ώρα να μετρήσουμε τα κουκιά μας, στη θεωρία και στην πράξη…

Έχουμε τις φιλελεύθερες ιδέες, της Ευρώπης και της Αμερικής, με μία σημαντική διαφορά ανάμεσά τους. Στη γηραιά ήπειρο εχθρός της ελευθερίας είναι το κράτος, το οποίο περιορίζει την επιχειρηματική δραστηριότητα και πέρα από τον Ατλαντικό η ελευθερία του ατόμου δεν απειλείται από το κράτος, αλλά από τα μονοπώλια και την οικονομική ανισότητα. Ένα είναι σίγουρο. Οι μεγάλες κρατικές δαπάνες συνεπάγονται κατασπατάληση πόρων, διαφθορά, συνδιαλλαγή πολιτικού με πολίτη και δημιουργία διογκωμένης κομματοκρατίας.

Από την άλλη έχουμε τον «σοσιαλισμό» κατά τον οποίο η ατομική ιδιοκτησία αντικαθίσταται από την κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Ο όρος ξεκίνησε από πολιτικό κίνημα του 19ου αιώνα, σε συνθήκες βιομηχανικής επανάστασης, ενώ σήμερα ακούγεται σε μία χώρα, τη δική μας, που δεν έχει καν βιομηχανική υπόσταση.

Αυτό που λέμε «σοσιαλισμός», είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που εννοούσαν με τον ίδιο όρο οι παλιοί επαναστάτες. Ο σημερινός σοσιαλισμός είναι το αντίθετο από εκείνον που δημιούργησαν ή τουλάχιστον που προσπάθησαν οι επαναστατημένες μάζες του 1871 ή του 1917.

Αυτά στη θεωρία, σε πηγαδάκια φοιτητών, στο φουαγιέ των θεάτρων ή στο τραπέζι των καφενείων…

Τραβολογάμε τις ιδέες για 150 χρόνια. Ο καθένας υψώνει το λάβαρο της δικής του ιδεολογίας που δημιουργήθηκε στο παρελθόν κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες ενώ δεν είναι πλέον ο ίδιος, δε θέλει να είναι ο ίδιος. Ενώ οι ιδέες είναι μια χαρά (κι είναι τόσες πολλές για όλα τα γούστα) τις παίρνει όχι για να τις πάει πιο πέρα, να τις εξελίξει δηλαδή, αλλά να για πάει ο ίδιος πιο πέρα. Οι δεξιοί πλέον ανήκουν στον κεντρώο χώρο, οι φιλελεύθεροι προσπαθούν να μας πείσουν ότι όπου να ‘ναι θα κάνουν κολεκτίβες! Ακούς κεντρώο που εναντιώνεται στις επιλογές του και προσπαθεί να πείσει ότι όπου να ‘ναι θα κάνει ανακατανομή της γης! Οι κολεκτίβες είναι εδώ μόνο που τώρα λέγονται offshore και η ανακατανομή ισχύει για το Βατοπέδιο και τα καμένα δάση!

Κι έρχονται οι εκλογές που λένε πως είναι η ύψιστη έκφραση της δημοκρατίας. Κι όλοι με μαλώνουν. Με μαλώνουν που δεν ασκώ το δικαίωμά μου και αδιαφορώ. Σκέφτομαι να ζητήσω συγγνώμη αλλά…

Όταν συμμετέχω πάλι με μαλώνουν. Επειδή είμαι ευκολόπιστος, γιατί παρασύρομαι, γιατί συνδιαλλάσσομαι. Με μαλώνουν γιατί δεν είμαι εύστροφος σαν εκείνους, γιατί «οι άλλοι» κατέχουν ολόκληρη τη μοναδική αλήθεια ενώ εγώ όχι. Με μαλώνουν για τις εμμονές μου όταν είμαι σταθερός και με επιπλήττουν όταν αλλάζω στρατόπεδο επειδή προδίδω τις ιδέες μου.

Δεν ανήκω όμως στους άπληστους που ζητούν περισσότερα. Δε συμμετέχω σε συζητήσεις off the records, δεν περιμένω ανταλλάγματα για «τις υπηρεσίες» ή «τη συμπεριφορά» μου. Δε ζητάω πολλά.

Ζητάω μόνο αυτά που μου ανήκουν και δεν βλέπω προσφορές!

Γιάννης Κέφαλος
jianniskefalos@yahoo.gr