Ακούμε…ακούμε συνέχεια…

Σεισμοί, τσουνάμι,η φύση εκδικείται …πυρηνικά, ανεργία, κρίση, πληρώνουμε την απληστία των άλλων…

Είμαι νέα, δε  θέλω απλώς να ζήσω, θέλω να έχω όνειρα και στόχους… που δε θα ποδοπατηθούν μέσα σε μία νύχτα* γιατί κάποιοι άλλοι «την έχουν δει» αλλιώς.

Έχω απογοητευτεί γιατί βλέπω ότι οι άνθρωποι δεν έχουν πια αξίες βασικές, όπως η οικογένεια**, ο σεβασμός σε ηλικιωμένους ανθρώπους ***, η προσπάθεια να γίνεις καλύτερος άνθρωπος (ξέρω ότι κάποιοι μόλις τώρα με είπατε ρομαντική).

Έρχομαι λοιπόν μετά από όλα αυτά και σκέφτομαι από πού μπορώ να κρατηθώ…πόσο δύναμη μπορείς να αντλήσεις τελικά από μέσα σου για να έχεις όρεξη και κέφι για την συνέχεια; Πόσο καλά παιδικά χρόνια πρέπει να έχεις περάσει για να έχεις τις βάσεις  και το ψυχικό σθένος  να δεις την ομορφιά του μέλλοντος;

Οι παππούδες χαίρονται όταν αποκτούν εγγόνια…ο ένας λόγος είναι γιατί διαιωνίζεται η  οικογένεια τους, το είδος τους… και ρωτάω… ποιο είδος; Αυτό που μας έφτασε εδώ;…Να είμαστε ένα μάτσο νέοι άνθρωποι δημιουργικοί  και να μην έχουμε το δικαίωμα στο μέλλον και να βαλλόμαστε συνέχεια από τα λάθη των προηγούμενων γενεών;

Όταν ένα παιδί γεννιέται ,είναι χαρά! Είναι ελπίδα!...αλλά είναι και ευθύνη. Αν θέλεις ο κόσμος στο μέλλον να μην είναι τόσο σάπιος…πρέπει να το διδάξεις!

Θα συνεχίσουμε όλοι να προσπαθούμε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αλλά τι μπορούμε να αλλάξουμε τελικά; Μήπως πρώτα απ’ όλα… τον εαυτό μας;

Αξαρλή Μυρτώ
mirtax_gr@yahoo.gr

*αναφέρομαι σε φίλο που έφυγε πριν δύο χρόνια για την Ιαπωνία, για ένα καλύτερο μέλλον.
**αναφέρομαι στις σύγχρονες οικογένειες που οι επαφές τους περιορίζονται στα πρακτικά ζητήματα.
***αναφέρομαι στον Ρασούλη ,που μετά από όλα αυτά που είχε προσφέρει στον πολιτισμό μας, έκοψαν την εκπομπή του στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ λόγω περικοπών.