Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι.

Το κοριτσάκι αυτό, όταν καμιά φορά τύχαινε να αρρωστήσει, έβλεπε κάτι όνειρα κακά, που τα λέμε εφιάλτες.

Έβλεπε που λέτε, πως έχτιζε ένα σπίτι.

Το έχτιζε υπομονετικά για να γίνει όμορφο και γερό.

Το έχτιζε υπομονετικά για να την προστατεύει από το κρύο και τους μπαμπούλες.

Όμως λίγο πριν το τελειώσει, το όνειρο γινόταν τρομακτικό, γιατί της τελείωναν τα τούβλα! Έτσι,  πεταγόταν από τον ύπνο, ιδρωμένη και φοβισμένη και έβαζε τα κλάματα.

Η μαμά του κοριτσιού όμως, που ήταν έξυπνη και καλή, της είπε μια φορά:

«Την επόμενη φορά που θα δεις κάτι τέτοιο, να μην στεναχωριέσαι και να σκέφτεσαι πως εγώ θα σου δώσω τα τούβλα που σου λείπουν. Εγώ και οι φίλοι σου»

Έτσι λοιπόν το κοριτσάκι ποτέ πια δεν στεναχωριόταν γιατί είχε τους φίλους της και τη μαμά της. Κι αν τυχόν καμιά φορά έβλεπε πάλι το όνειρο εκείνο το κακό, ξυπνούσε, τους έφερνε όλους στο μυαλό της, κι όταν την έπαιρνε και πάλι ο ύπνος, τότε όλοι μαζί έχτιζαν το σπίτι. Από το πρώτο τουβλάκι μέχρι και τη σκεπή.

Κι έτσι λοιπόν μεγάλωσε, μαθαίνοντας ότι ποτέ δεν είμαστε μόνοι, ακόμα κι όταν νοιώθουμε έτσι. Και πάντα πρέπει να έχουμε ένα τουβλάκι στην τσάντα μας αν το χρειαστεί κανείς, στον ξύπνιο του αυτή τη φορά. Γιατί έτσι πρέπει να κάνουμε: πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλο.

Τώρα λοιπόν που αυτή η ιστορία τελειώνει, βάλτε κι εσείς ένα τουβλάκι στην τσάντα σας πριν βγείτε έξω. Μπορεί να είναι λίγο βαρύ, αλλά είναι πολύ σημαντικό.

Ηλέκτρα Πάστη
elektra.pasti@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ηλέκτρας Πάστη.