σελοτέιπ μου δίνεις,
σελοτέιπ να κολλήσω έναν κόσμο που έχει γίνει σμπαράλια
κι ας έχεις πέσει κ εσύ στον γκρεμό και είσαι χάλια…

Θυμάμαι κάθε Σάββατο πρωί, να πρήζω τον αδελφό μου να με πάρει μαζί του στο Μοναστηράκι, να πάμε στο 7+7 και να χαθούμε σε ένα ημιφωτισμένο λαβύρινθο από ράφια, πάγκους και δίσκους. Από εκεί φεύγαμε για Rock City και Happening μήπως και βρίσκαμε κανένα θησαυρό προτού μας τον πάρει άλλος. Καθόμασταν με τις ώρες να διαβάζουμε τα εξώφυλλα χιλιάδων δίσκων και έπειτα παίρναμε το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι για να ακούσουμε τα νέα αποκτήματα της συλλογής μας.

Δεν θυμάμαι σε ποιον έπεσε στα χέρια η τότε νέα δουλειά του Μανώλη Ρασούλη Σελοτέιπ. Μοναδικό τραγούδι που ήξερα τότε, ήταν το βαλς που τραγουδούσε ο Ορφέας Περίδης. Όλα τα άλλα μου ήταν άγνωστα. Ο αδελφός μου επέμενε ότι όλα θα είναι καλά μιας και τον ήξερε και από προηγούμενους δίσκους.

Είχε δίκιο! Πρέπει να είναι το πιο πολυπαιγμένο δισκάκι που έχω. Ακόμα και τώρα, αποτελεί την πρώτη μου επιλογή όταν θα βάλω να ακούσω cd στο αυτοκίνητο. Τα συγκεκριμένα τραγούδια τα έχω συνδέσει με τον αδελφό μου και με την εφηβεία μου, όταν είχα αρχίσει να γνωρίζω ότι υπάρχει και άλλο στυλ μουσικής πέραν της ροκ.

Το ξανάβαλα και σήμερα στο άκουσμα του μοναχικού θανάτου του Μανώλη Ρασούλη. Πέραν της μουσικής του δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω ή να τον δω σε κάποια συναυλία. Με εντυπωσιάζει, όμως, η απλότητα της σκέψης του όταν με λίγα λόγια εννοεί πολλά. Ακούω τα τραγούδια του και με γεμίζουν αισιοδοξία.

Αν οι κακοί ντύθηκαν καλοί και υπερωρία πέσανε στις αγιο-αμαρτίες, εγώ με ένα απλό σελοτέιπ θα κολλήσω έναν κόσμο που έχει γίνει σμπαράλια. Αν τελικά ο Κεμάλ μπορεί να δει τον κόσμο καλύτερο απαντώντας στις βαθιές σκέψεις του Μάνου Χατζηδάκι, εγώ πρέπει να ξεπερνάω τα εμπόδια που συναντώ στο δρόμο μου με το κεφάλι ψηλά.

Αυτό το οφείλω πρώτ’ απ’ όλα στον εαυτό μου.

Σταύρος Παπακωνσταντινίδης
stapap@gmail.com

ΥΓ: Χρόνια Πολλά στον ένα χρόνο ελεύθερων πτήσεων του ikariamag από έναν…Αθηναίο.